Τότε που οι ήρωες πολεμούσαν σαν Έλληνες...
Ο Οκτώβρης είναι ο μήνας της ομορφιάς. Είναι δεμένος με την πανώρια ελληνική φύση και αποτελεί μια αναλαμπή της έκφρασης του μεγαλείου της ψυχής και της αποφασιστικότητας του ελληνικού λαού. Είναι ο μήνας των μεγάλων προσδοκιών, της ανάτασης των ονείρων του Έλληνα και ο δημιουργός των μύθων και άθλων της ελληνικής δύναμης.
Ήταν
ο Οκτώβρης, εκείνος που αγκάλιασε τον
κουρασμένο Έλληνα, που
τον αναπτέρωσε που γιόμισε τα όνειρά
του με την ελπίδα της νίκης, που τον
έκανε να πιστέψει ότι οι Μαραθώνες δεν
έσβησαν μέσα στις ομίχλες της ιστορίας
αλλά συνυπάρχουν και σήμερα δεμένοι με
τον σύγχρονο Έλληνα τον οποίο
καθοδηγούν και εμψυχώνουν. Κάπως σαν και
αυτό ήταν το νόημα εκείνου του Οκτώβρη
του 1940, και κάπως έτσι εμψύχωσε το λαό
μας και τον ανάδειξε ήρωα. Ήταν οι μέρες
των μεγάλων αποφάσεων, ώρες τραγικές για
ολόκληρο την Δύση, η οποία πάσχιζε να
ξεπεράσει τις οδυνηρές εμπειρίες της
παλεύοντας για τη τιμή και την
αξιοπρέπεια της. Και ήταν ο μικρός, ο
αδύναμος Έλληνας εκείνος που τόλμησε να
υψώσει τα στήθη του κυματοθραύστη
μπροστά στην ναζιστική λαίλαπα δύο
αυτοκρατοριών και να αναπλάσει τους
δικούς του Μαραθώνες.
Εξήντα
χρόνια από τότε, σήμερα, οι νεότερες
γενιές των απόγονων εκείνων των ημιθέων
συνεχίζουν να θυμούνται και να τιμούν
τους αγωνιστές ενός έπους που σπάνια
μπορούν να παρουσιάσουν οι λαοί. Για την
εποχή του ήταν ένα φαινόμενο που άφησε
άφωνους τους ηγέτες παντοδύναμων
αυτοκρατοριών, για τους επιγενομένους
συνεχίζει να αποτελεί πηγή ψυχικής
ανάτασης και περηφάνιας. Μιας
περηφάνιας που αναβαπτίζει και
μεταλαμπαδιάζει τις ψυχές των νεότερων
γενεών ακόμα
και σήμερα, καθώς μέρες χαλεπές και
δύσκολες κάνουν το έθνος να αισθάνεται
αποπροσανατολισμένο, αδύναμο,
διστακτικό χωρίς πολιτική ηγεσία και
χωρίς οραματισμούς. Ήταν τότε που οι
λίγοι τόλμησαν να συναντήσουν τους
επιδρομείς σε κάθε γωνιά της ελληνικής
γης, σε κάθε κάμπο και λαγκάδι σε κάθε
βουνό και νησί. Η μάχη της Κρήτης
συνεχίζει να αποτελεί μια μοναδική
έκφραση του μεγαλείου του πνεύματος και
της αποφασιστικότητας
του Έλληνα. Οι ιαχές της συνεχίζουν
ακόμη και σήμερα να ακούγονται και να
εμψυχώνουν τους κατοίκους του ηρωικού
νησιού. Και μετά
τον Οκτώβρη ακολούθησε εκείνη η
ατέλειωτη νύχτα της κατοχής. Μια νύχτα
τα σκοτάδια της οποίας ερχόταν να
διαταράξουν πράξεις άρνησης υποταγής
των ηρωικών αγωνιστών της εθνικής
αντίστασης.
Δίκαια
λοιπόν σήμερα διερωτάται ο Έλληνας για
το τι συμβαίνει με την ηγεσία του. Οι
καθημερινές παραβιάσεις του ελληνικού
χώρου από τα στρατιωτικά αεροσκάφη της
Τουρκίας. Οι συνεχιζόμενες απαιτήσεις
της πάνω στα νησιά του ανατολικού
Αιγαίου. Οι απαράδεκτες αξιώσεις της
πάνω στην Δυτική Θράκη. Η συνεχιζόμενη
κατοχή των εδαφών της Κυπριακής
δημοκρατίας. Η άρνησή της να αναγνωρίσει
την νόμιμη κυβέρνηση του νησιού. Η
αδυναμία των Αθηνών να πείσει την
κυβέρνηση των Σκοπίων για κάποιον
συμβιβασμό ο οποίος δεν θα προκαλεί τα
αισθήματα και τις αντιδράσεις των
Ελλήνων της Μακεδονίας και ούτε θα
προσβάλει την εθνική του αξιοπρέπεια,
αποτελούν ερωτηματικά τα οποία
προβληματίζουν και προσβάλλουν τους
απογόνους των ξεχασμένων
“ηρώων οι οποίοι πολεμούσαν σαν
Έλληνες”.
Να
γιατί κάθε Οκτώβρη, το έθνος πασχίζει
μέσα από τις στάχτες και τις καταστροφές
του 1940, να βρει τον εαυτό του.
Ας
είναι ελαφρό το χώμα που σκεπάζει τη
θυσία τους, πραγματικά μας λείπουν.
“Πατρίδες”
