Ελεύθερα.
Μπροστά
στη Λαϊκή οργή.
Του Θωμά Στεφ.
Σάρα
Για
τους σημερινούς πολιτικούς παρατηρητές,
δεν πρέπει να υπάρχει καμία αμφιβολία
ότι το σχέδιο “Φαιδώρα”, αποτελεί
παρελθόν. Ένα οδυνηρό παρελθόν το οποίο
θα θυμίζει στις επόμενες γενιές την
διαφθορά και κατάντια του πολιτικού
κατεστημένου της Ελλάδας της
προηγούμενης γενιάς. Μιας κάστας
διεφθαρμένων πολιτικών, οι οποίοι
εκμεταλλευόμενοι τον πόθο και τους
αγώνες του λαού για δημοκρατία,
ελευθερία, πολιτική ανεξαρτησία και
αξιοπρέπεια, πέτυχαν με δόλιες μεθόδους
και συνθήματα δημοκοπικά, να
παραπλανήσουν και να αποσπάσουν τη
προσοχή των Ελλήνων από τα σοβαρά
προβλήματα και τους κινδύνους που
αντιμετώπιζαν και να την στρέψουν σε μια
φαίδρα προσωρινή ευδαιμονία, αποτέλεσμα
των κονδυλίων αναπροσαρμογής της
Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το ευτύχημα είναι,
και πάλι, ότι
δυστυχώς για αυτούς οι εποχές εκείνες
πέρασαν γρήγορα και ανεπιστρεπτί,
αφήνοντας πίσω τους απλήρωτα τα “γραμμάτια”
των υποχρεώσεων που είχαν αναλάβει
έναντι του ΝΑΤΟ. Ήταν
η γενιά των πολιτικών της
μεταπολίτευσης της δικτατορίας. Το
μοναδικό σημείο που πραγματικά βοήθησε
σε αυτήν την κατεύθυνση ήταν η σωτήρια
είσοδος της Ελλάδας στην Ευρώπη.
Δεδομένου μάλιστα του γεγονότος της
προσωπικής βεβαιότητας των πολιτικών
εκείνων παλιάτσων της Αθήνας, ότι οι
περίοδοι των στρατιωτικών παρεμβάσεων
στην πολιτική ζωή του τόπου, αποτελούσαν
πλέον μακρινό παρελθόν και ιστορία. Κάτω
λοιπόν από αυτές τις διαμορφώσεις ήταν
επόμενο να προκύψουν νέες
πραγματικότητες και νέες πολιτικές
φιλοσοφίες, σχετικές με τα δικαιώματα
των ασκούνταν την εξουσία και εκείνα των
λαϊκών στρωμάτων. Στο σημείο αυτό θα
ήθελα να κάνω μια παρέκκλιση από τον
ειρμό της σκέψης μου, και να αναφερθώ πάνω σε
συγκεκριμένα γεγονότα. Το 1998, συνάντησα
στο Τορόντο έναν κτηνίατρο-κτηνοτρόφο
από την Ελλάδα, ο οποίος τις μέρες
εκείνες επισκεπτόταν την αγροτική
έκθεση του Τορόντο. Παρά το τυχαίο
εκείνης της συνάντησης γρήγορα ανοίξαμε
συζήτηση γύρω από τα πολιτικά πράγματα
της Ελλάδας και τους κινδύνους που
αγκάλιαζαν, καθημερινά και περισσότερο,
το ελεύθερο Ελληνικό κράτος και τους
πολίτες του. Όταν σε κάποια στιγμή η
συζήτηση στράφηκε πάνω στην γενική
εικόνα της χώρας ως κοινωνίας πολιτών οι
οποίοι προσπαθούσαν να ζήσουν σε βάρος
του κράτους, ο συνομιλητής μου με
διέκοψε λέγοντας: “Άκουσε φίλε, δεν
γνωρίζω ποιος σου έβαλε αυτές τις ιδέες
πλην όμως θέλω να σου πω ότι κάνεις λάθος.
Πρώτον συμφωνώ ότι τρώνε καλά οι
πολιτικοί μας, πλην όμως μας προσφέρουν
ευκαιρίες να φάμε και εμείς ο λαός. Ίσως
να μην τρώμε εμείς όσο εκείνοι, πλην όμως
αρκετά για να αισθανόμαστε
ευχαριστημένοι. Δεύτερον, σχετικά με
τους ισχυρισμούς σου γύρω από τη θέση
μας στην Ευρώπη, θα μου επιτρέψεις να σου
πω ότι εμείς είμαστε οι “μάγκες” της
Ευρώπης. Τριακόσια εκατομμύρια
Ευρωπαίοι δουλεύουν σαν σκλάβοι και
πληρώνουν φόρους, τους οποίους
εκμεταλλευόμαστε εννέα εκατομμύρια
Έλληνες και κάνουμε ζωή την οποία
εκείνοι δεν έχουν καν την πιθανότητα να
φαντασθούν. Άσε λοιπόν τους Ευρωπαίους
να εργάζονται και να πληρώνουν φόρους,
από τους οποίους γίνονται τα διάφορα
κονδύλια βοηθείας προς την χώρα μας, για
να περνάμε εμείς πολύ καλά.” Στην
συζήτηση εκείνη παρόν ήταν και ο τότε
επιθεωρητής των υποκαταστημάτων της
Εθνικής Τράπεζας στο Οντάριο Γιώργος
Διαμαντόπουλος, ο οποίος μάλιστα
προσπάθησε να διαφωνήσει με τον
συνομιλητή μας, πλην όμως μάταια,
δεδομένου ότι ο τελευταίος πίστευε
απόλυτα στο δίκαιο των πολιτών της
Ελλάδας να κλέβουν πάση θυσία και τρόπο
τα Ευρωπαϊκά κονδύλια και να τα
μοιράζονται λαός και κυβερνήτες. Θα
μπορούσα μάλιστα να ισχυρισθώ ότι με τον
συλλογισμό αυτόν ενδέχεται να συμφωνούν
και ορισμένοι από τους αναγνώστες της
στήλης,ενδέχεται ακόμα οι θέσεις και
αιτιάσεις και η πολιτική φιλοσοφία του
συνομιλητή μου, να είναι ενάντιες με την
συντριπτική πλειοψηφία των ομογενών οι
οποίοι και διαφωνούν ριζικά με τις
απόψεις του επισκέπτη, απόψεις οι οποίες
ερμηνεύονται μόνον σαν αποτέλεσμα της
διεφθαρμένης νοοτροπίας μιας ομάδας
πολιτών του εθνικού κέντρου επί των
ημερών μας. Όπως όμως και εάν έχει η
πραγματικότητα, το βέβαιο είναι ότι
έτσι
φθάσαμε στο σημείο να γίνουμε μάρτυρες
των γεγονότων αυτών των τελευταίων
ημερών. Γεγονότα τα οποία έβαλαν την σφραγίδα τους
και σημάδεψαν ανεξίτηλα την πολιτική
εικόνα της χώρας στη διεθνή κοινότητα.
Διεφθαρμένοι πολιτικοί, άρπαγες και
σπάταλοι πολιτικοί εγκάθετοι οι οποίοι
καταρήμαξαν το
δημόσιο ταμείο, σκάνδαλα με τα
μοναστήρια, σκάνδαλα με την εκκλησία,
σκάνδαλα με τους πολιτικούς, σκάνδαλα τα
οποία αγκάλιασαν ολόκληρο το Ελληνικό
έθνος και παρουσίασαν τη διοίκηση της
χώρας με μια μορφή πολιτικής
αναξιοπρέπειας, την απομόνωσαν και την
εξέθεσαν στην παγκόσμια πολιτική
περιφρόνηση. Κάτω από αυτές τις συνθήκες,
και όπως ήταν επόμενο, φτάσαμε στο
σημείο να έχουμε την Τουρκία, κάνοντας
πλήρη εκμετάλλευση των συνθηκών, να
απαιτεί και να εκβιάζει, να προκαλεί και
να φοβερίζει, χωρίς ντροπή και αίσθημα
ευθύνης και αξιοπρέπειας. Οι αρχές του
διεθνούς δικαίου για την Άγκυρα δεν
φαίνεται να βρίσκονται σε μεγάλη
εκτίμηση. Το ίδιο και με τα Σκόπια. Ήταν
γνωστό ήδη από τις αρχές του 2000 ότι η
Άγκυρα ενθάρρυνε την πολιτική ακαμψία
και επιθετικότητα των Σκοπίων έναντι
της Ελλάδας με την διαβεβαίωση ότι σε
περίπτωση τοπικού θερμού επεισόδιου, η
Άγκυρα θα υποστήριζε τις απαιτήσεις των
Σκοπίων για την παραχώρηση των εδαφών
της Μακεδονίας στα Σκόπια. Παρόμοιες
προσπάθειες γίναν και προς τα Τίρανα με
υποσχέσεις για την Τσαμουριά και την
Θεσσαλία. Η Άγκυρα, δεν φαίνεται να
παραιτήθηκε των βλέψεων της έναντι της
Ελλάδας, του Αιγαίου και της Κύπρου, μήτε
ένα λεπτό, παρά τις “χωρίς όρους
διαβεβαιώσεις”της Αθήνας ότι πιστεύει
απόλυτα στην Ευρωπαϊκή προοπτική της
Τουρκίας. Το γεγονός αυτό μου θυμίζει τα
λόγια του πρώην Τουρκοκύπριου ηγέτη
Ραούφ Νεκτάς, ο οποίος σε μια
συνέντευξη που μου παραχώρησε στο
Τορόντο, την εποχή εκείνη, σε σχετική
ερώτησή μου γύρω από την υποστήριξη της
Ελλάδας για την Ευρωπαϊκή προοπτική της
Τουρκίας, και την άρνηση της τελευταίας
να εκτιμήσει αυτή την πολιτική, απάντησε:
“αν θέλει ας κάνει και διαφορετικά,
γνωρίζει η Αθήνα ότι σε περίπτωση θερμού
επεισοδίου, τα Τουρκικά στρατεύματα σε
δύο ώρες θα βρίσκονται στην Αθήνα. Μη σου
φαίνεται λοιπόν περίεργο. Απλώς δείχνει
ότι η Αθήνα έχει συναίσθηση των
δυνατοτήτων της και της πραγματικότητας.
” Παράλληλα όμως όλα αυτά τα χρόνια, η
πρακτική των παραβιάσεων της πολεμικής
αεροπορίας της Τουρκίας, έρχεται να μας
πείσει ότι πραγματικά η Άγκυρα
προσπαθεί να δημιουργήσει “τετελεσμένο”
πάνω στις απαιτήσεις της στο Αιγαίο, επί
τη βάσει των αρχών του διεθνούς δικαίου,
το οποίο στηρίζεται κυρίως πάνω στην
αρχή των επαναλήψεων. Η Άγκυρα, στην
πραγματικότητα πιστεύει ότι κάποια
στιγμή στο μέλλον η Ελλάδα θα υποχρεωθεί
να καθίσει στο τραπέζι των
διαπραγματεύσεων για την επίλυση των
Τουρκικών απαιτήσεων. Είναι βέβαιο το
ότι αυτή της η πολιτική στηρίζεται πάνω
στην αρχή ότι αργά ή γρήγορα θα υπάρξουν
αναταραχές στην περιοχή οι οποίες θα
έχουν σαν αποτέλεσμα πολιτικές και
γεωγραφικές ανακατατάξεις, οι οποίες θα
δικαιώσουν απόλυτα τις πολιτικές
βλέψεις και αιτιάσεις της Άγκυρας. Μια
δεύτερη επιβεβαίωση αυτών των πολιτικών
σχεδίων της Άγκυρας αποτελούν τα λόγια
του Προέδρου των ΗΠΑ, Μπάρακ Ομπάμα, κατά
την διάρκεια της συνάντησής του με τον
Οικουμενικό Πατριάρχη ότι, “η Τουρκία
είναι πρόθυμη, να ανοίξει την θεολογική
σχολή της Χάλκης, πλην όμως απαιτεί όπως
και η Ελλάδα εφαρμόσει τις συμφωνίες του
ΝΑΤΟ για συγκυριαρχία πάνω στη Δυτική
Θράκη.” Τα γεγονότα αυτά αποτελούν για
την Αθήνα λεπτομέρειες τις οποίες με κάθε
θυσία προσπαθεί να αποκρύψει από τον
Ελληνικό λαό, το καθεστώς των
διεφθαρμένων πολιτικών που ασκούν την
διοίκηση της χώρας. Σαν στενός
παρατηρητής των πολιτικών και
διπλωματικών εξελίξεων στην περιοχή,
ομολογώ ότι για ένα διάστημα
τουλάχιστον αντιλαμβανόμουν τον
πραγματικό κίνδυνο ο οποίος αγκάλιαζε
τόσο την Ελλάδα, όσο και ολόκληρη την
περιοχή των Βαλκανίων. Με την πάροδο του
χρόνου, ωστόσο, και τις αλλαγές της
φιλοσοφίας της Ουάσιγκτον σχετικά με
τις διεθνείς εξελίξεις, είναι βέβαιο ότι
η Άγκυρα αρχίζει να αισθάνεται
καθημερινά και περισσότερο μεγαλύτερη
αμηχανία για το μέλλον της. Οι ανοικτές
πλέον αρνητικές διακηρύξεις της
Ευρωπαϊκής ηγεσίας, οι σχετικές με την
έλλειψη ενθουσιασμού για την εισδοχή
της Άγκυρας στην Ευρωπαϊκή κοινότητα,
αποτελούν για την Άγκυρα έναν
πραγματικό εφιάλτη.
Γνωρίζει
η Άγκυρα ότι σε περίπτωση που τελικά
μείνει έξω από την Ευρώπη, το μέλλον της
σαν χώρας με την σημερινή της γεωγραφική
μορφή, είναι περιορισμένο. Είναι
απόλυτος γνώστης των σχεδίων της
διεθνούς κοινότητας για την διάσπαση
και καταμερισμό των εδαφών της σε πέντε
διαφορετικές διοικήσεις, η μία των
οποίων, εκείνη της Κωνσταντινούπολης θα
δώσει τη δυνατότητα της ολοκλήρωσης της
Ευρώπης πάνω στα εδάφη της Ηπείρου, ενώ η
κυριαρχία της Άγκυρας πρόκειται να
περιορισθεί σε μία έκταση γης στην
κεντρική Μικρά Ασία. Ένας δε από τους
λόγους που συνεχίζει αυτή η επιθετική
πολιτική από αέρος και θαλάσσης μέσω των
παραβιάσεων της Τουρκίας, είναι ακριβώς
αυτός, το ότι προσπαθεί να διασφαλίσει
νομικές διεκδικήσεις πάνω στα νησιά του
Αιγαίου τα οποία βρίσκονται μπροστά στα
μελλοντικά φυσικά της σύνορα. Ήδη για
την Άγκυρα ο πρώτος εφιάλτης της, η
δημιουργία του αυτόνομου Κουρδικού
κράτους στο βόρειο Ιράκ, δεν της
επιτρέπει να επιδείξει καμία
ανεκτικότητα έναντι των Ευρωπαίων, με
αποτέλεσμα να οδηγείται ολοταχώς προς
τον όλεθρο της αυτοκαταστροφής. Είναι
βέβαιο, εξ άλλου, ότι στα επόμενα δέκα
χρόνια πρόκειται να υπάρξουν σημαντικές
αλλαγές των συνόρων των κρατών της Μέσης
Ανατολής, καθώς ορισμένες διοικητικές
περιφέρειες πρόκειται να καταργηθούν
και άλλες να ανασχηματισθούν ή και να
σχηματισθούν καινούργιες. Το γεγονός
αυτό αποτελεί ένα ν πραγματικό εφιάλτη
για την Άγκυρα και κυρίως το στρατιωτικό
της παρακράτος.
Το
κίνημα της αντίστασης.
Για
τέσσερις δεκαετίες τώρα, επαναλαμβάνω
σε τούτη την στήλη, το ότι οι αλλαγές
αυτές πλησιάζουν καθημερινά και
περισσότερο, πρόκειται
δε να πραγματοποιηθούν στα επόμενα λίγα
χρόνια αμέσως μετά το τέλος του πολέμου
ο οποίος αναμένεται να ξεσπάσει τους
επόμενους μήνες με το Ιράν και τις
λαϊκές εξεγέρσεις που ήδη αναφαίνονται
στο Πακιστάν και Αφγανιστάν. Οφείλω δε
να ομολογήσω, ότι η πλειοψηφία των
αναγνωστών της στήλης δέχθηκε αυτές
τις πληροφορίες με στεπτικισμό
και δυσπιστία. Θυμάμαι μάλιστα ότι
σε μια από τις επισκέψεις μου στην Αθήνα,
είχα την ευκαιρία να αναφερθώ πάνω σε
αυτές μου τι πληροφορίες σε
δημοσιογραφικό συνέδριο, το αποτέλεσμα
ήταν να δεχτώ μια καταιγίδα φραστικών
επιθέσεων από τους “τζίνιους” μεγαλοεκδότες της Ελληνικής
πρωτεύουσας. Έκτοτε φαίνεται ότι έχουν
αλλάξει πολλά. Όχι τόσο στην σκέψη και
νοοτροπία των εκπροσώπων των Ελληνικών
ΜΜΕ, όσο των ανθρώπων της διανόησης, των
πανεπιστημιακών και της νεολαίας. Το
αποτέλεσμα είναι να δημιουργηθεί μια
αλυσίδα δυναμικών οργανώσεων πολιτικού
προβληματισμού, οι οποίες φροντίζουν
για την καθημερινή ενημέρωση των όπου
της γης ομογενών για τα
διαδραματιζόμενα στο εθνικό κέντρο.
Πρόσφατα, εδώ και μια εβδομάδα περίπου,
έλαβα μια πρόσκληση να παραβρεθώ στη
πρώτη συνέλευση των μελών του
Μακεδονικού κόμματος, το οποίο έχει
ιδρυθεί με έδρα την Θεσσαλονίκη, ή άλλων
πολιτικών κομμάτων με έδρα κάθε γωνιά
της ελεύθερης Ελληνικής γης. Είναι ένα
φαινόμενο το οποίο πραγματικά διακρίνει
την εποχή και τους Έλληνες αυτής της
γενιάς. Μιας γενιάς η οποία
προβληματίζεται, αγανακτεί και αντιδρά.
Μιας γενιάς η οποία εμφανίζεται
αποφασισμένη να αντισταθεί, να
αντιπαλέψει, να αμυνθεί για αρχές και
ιδέες για τις οποίες αισθανόμαστε όλοι
περήφανοι για τον πολιτισμό μας και τις
αξίες του. Το βέβαιο είναι ότι την εποχή
του πρώτου Μακεδονικού αγώνα, η
Μακεδονία σώθηκε χάρις στο αγωνιστικό
φρόνημα των λαϊκών μαζών της μικρής
Ελλάδας της εποχής εκείνης. Σήμερα, για
άλλη μια φορά, η Μακεδονία αντιμετωπίζει
έναν φοβερό και θανάσιμο κίνδυνο, αφού
αφέθηκε απροστάτευτη και έγινε στόχος “κακόβουλων
γειτόνων”, σύμφωνα με την έκφραση του
αρχηγού της αντιπολίτευσης στο
κοινοβούλιο της Αθήνας. Είναι ένας
πραγματικός, όσο ποτέ κίνδυνος, ο οποίος
προέρχεται από ρις σπαστικές
διπλωματικές λοβιτούρες και πάλι της
Άγκυρας, μιας και εκείνοι που τον
δημιουργούν δεν φαίνεται να μπορούν να
καυχηθούν για κάποιο πιθανό συναίσθημα
ντροπής που θα έπρεπε να τους
διακρίνει, παρ’ όλα δε αυτά επιμένουν να
απαιτούν και να επιβουλεύονται. Εάν
ωστόσο θελήσουμε να αναλύσουμε αυτά τα
γεγονότα, αναζητώντας την πραγματική
τους αιτία, θα πρέπει να θυμηθούμε ότι
εδώ
και μερικά χρόνια, ο τότε υπουργός
εξωτερικών της Ελλάδας, στην κυβέρνηση
Σιμίτη, Γιώργος Παπανδρέου, στις
αλλεπάλληλες εμφανίσεις του στην διεθνή
τηλεόραση αναφερόταν στα Σκόπια ως
Μακεδονία, ενώ σήμερα κατηγορεί τους
αντιπάλους του στην διεκδίκηση της
εξουσίας ότι δεν υπερασπίζονται τα
δικαιώματα της Ελληνικής Μακεδονίας.
Ακόμα, ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου,
είναι εκείνος που την ίδια περίοδο
αποδέχθηκε να ονομάσει την Ισλαμική
μειονότητα της Θράκης ως “Τουρκική
μειονότητα της Δυτικής Θράκης”. Στις
αντιδράσεις των αποδήμων
απάντησε τότε, ότι είναι ο υπεύθυνα
εκλεγμένος αντιπρόσωπος του Ελληνικού
Κοινοβουλίου και ότι το εννοεί να
διασφαλίσει τα δικαιώματα όλων των
κατοίκων της Ελληνικής επικράτειας
ανεξάρτητα θρησκείας, γλώσσας και
εθνότητας. Συμφωνώ απόλυτα με τον
συλλογισμό του Γιώργου. Εκεί που ίσως θα
μπορούσε να διαφωνήσει κάποιος είναι το
εάν και κατά πόσον η εντολή που έλαβε από
τους Έλληνες ψηφοφόρους του έδιδε και
κάποιο δικαίωμα εκποίησης των δικαίων
του λαού σε βάρος της Ελληνικής
ανεξαρτησίας και επικράτειας.
Σήμερα
για άλλη μια φορά, οι δημοσκοπήσεις
βεβαιούν ότι η παράταξη του Γιώργου
εμφανίζεται ως η εν αναμονή κυβέρνηση
της Ελλάδας. Είναι ένα γεγονός το οποίο
θεωρείται φυσικό από τους δημοκρατικούς
μηχανισμούς της πολιτικής εναλλαγής της
εξουσίας. Το εύλογο ερώτημα, ωστόσο, που
δημιουργείται είναι το εάν και κατά
πόσον ο κληρονομικός ηγέτης του ΠΑΣΟΚ,
συνεχίζει εκείνες τις αλλοπρόσαλλες
πολιτικές του ιδέες, τις άσχετες και
ξένες με τις πολιτικές και ιστορικές
πραγματικότητες των Βαλκανίων.
Προσωπικά εύχομαι και ελπίζω ότι έχει
αντιληφθεί τα φοβερά λάθη που διέπραξε
στο παρελθόν και δεν θα θελήσει να τα
επαναλάβει. Σε περίπτωση ωστόσο που
συμβεί το αντίθετο, θα είναι καλό να
γνωρίζει ότι την φορά αυτή θα έχει να
αντιμετωπίσει ένα καλά οργανωμένο τμήμα
της Ελληνικής κοινωνίας το οποίο σε
καμία περίπτωση δεν θα θελήσει να δείξει
διάθεση αποδοχής επανάληψης εφαρμογής
μιας πολιτικής εθνοβόρας και
καρκινογόνας.
Το
ευτύχημα είναι ότι, ύστερα από μια
ολόκληρη αλυσίδα πολιτικών προκλήσεων
και γεγονότων πολιτικής διαφθοράς, το
μεγάλο θεριό, ο Ελληνικός λαός αρχίζει
να αφυπνίζεται και μάλιστα αφήνει
να διαφανούν οι άσχημες διαθέσεις
του. Φωνή Λαού, οργή θεού..... που λέγαν και
οι παλαιότεροι.
