Πίσω στο ευρετήριο

Ελένη Μπόση:Μια κληματαριά με βαθιές ρίζες στο Καναδά.

                                Της Κατερίνας Σάρας.

Για την Ελένη Μπόση, η 14 του Μάη 2009, υπήρξε μια ιδιαίτερη επέτειος, καθώς της πρόσφερε άλλη μια ευκαιρία να βρεθεί ανάμεσα στους κλώνους που η ίδια μεγάλωσε και άνδρωσε, με κόπους, με κούραση, με αγωνίες. Και ήταν γύρω της, πραγματικά ένα ολόκληρο αμπέλι ζωής, δύο κόρες και δύο γιοι, με δέκα εγγόνια και δέκα πέντε δισέγγονα, ηλικίας από 5μηνών το νεότερο μέχρι 25 χρόνων το μεγαλύτερο. Η οικογενειακή εκείνη συγκέντρωσε αποτελούσε μια εκδήλωση η οποία είχε οργανωθεί από τα τέσσαρα παιδιά της, τα οποία  θέλησαν να τιμήσουν την επέτειο των  ενενήντα χρόνων των γενεθλίων της ζωοδότρας κληματαριάς η οποία βλάστησε και τράνωσε έναν ολόκληρο αμπελώνα. Η Ελένη Μπόση, η Γιαγιά ολόκληρης της οικογένειας, γεννήθηκε στο Κρατερό της Φλώρινας στις 14 του Μάη του 1919. Εκεί γνώρισε και τον σύντροφο της ζωής της Σταύρο με τον οποίο απέκτησαν τα τέσσαρα παιδιά. Το 1951, πήραν την μεγάλη απόφαση να αναζητήσουν καλύτερη τύχη για αυτούς και τα παιδιά τους στην ξενιτιά. Οι φλόγες του εμφύλιου που καθημερινά αγκάλιαζαν και περισσότερο τη πατρική γη, κάθε άλλο παρά, επέτρεπαν να δημιουργηθούν ελπίδες για το μέλλον της οικογένειας. Ο μισεμός, κάθε άλλο παρά, ήταν εύκολος. Μα τόσο η Ελένη, όσο και ο Σταύρος ρίχτηκαν στη βιοπάλη αποφασισμένοι να νικήσουν. Ακόμα και όταν αργότερα έχασε τον σύντροφο της η Ελένη δεν έδειξε να δείλιασε έστω και για μια στιγμή. Οι ταλαιπωρίες και η αγωνία για το μέλλον των παιδιών της, αποτέλεσαν το θεμέλιο πάνω στο οποίο οικοδόμησε τις καλύτερες ευχές της ζωής της. Δύο υπέροχες θυγατέρες, την Κωνσταντία Μπόση-Αντωνόπουλου και την Ελευθερία Μπόση-Πέτκου, και δύο λεβέντες γιους τους Ζήση και Δημήτρη Μπόση, για την πρόοδο και προκοπή των οποίων έκανε στόχο της ζωής της. Χαιρετίζοντας, κατά την διάρκεια της τελετής, η Ελευθερία τη μάνα της τόνισε στην ομιλία της προς τα νεαρά βλαστάρια της οικογένειας ότι: “Χάριν αυτής της γυναίκας και της αποφασιστικότητας με την οποία αντιμετώπισε τη ζωή και τις δυσκολίες των ημερών εκείνων, σήμερα είμαστε όλοι εμείς χαρούμενοι μέσα σε τούτη την αίθουσα”, με εμφανή την προσπάθεια της να σταματήσει ένα κόμπο συγκίνησης στο λαιμό της. Για την Ελένη Μπόση, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η όλη τελετή υπήρξε μια Ολύμπια εμπειρία. Μια έκφραση αγάπης και αναγνώρισης αγώνων και θυσιών θεϊκών προεκτάσεων. Ήταν το κλάσμα εκείνο του χρόνου, το οποίο έφερε στα μάτια της ολόκληρο τον κύκλο των δυσκολιών της ζωής και των δικών της ατέλειωτων προσπαθειών να αναθρέψει σωστά και ανθρώπινα τα παιδιά της. Για τους υπόλοιπους από εμάς, που είχαμε τη τιμή να γίνουμε μάρτυρες αυτής της μεγάλης στιγμής στην μακρόχρονη πορεία της ζωής της Ελένης Μπόση, και να μοιραστούμε για λίγο την ευτυχία που της έδιδε εκείνος ο πλούτος της ζωής που έσφυζε ολόγυρα της με την μορφή της  χαράς, της ανεμελιάς και του παιδικού γέλιου, που ο χρόνος και η καλή της τύχη την καταξίωσαν να γνωρίσει.

Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς της ιστορίας όταν κάποτε ρώτησαν τον αρχαίο φιλόσοφο Σόλων για το πότε ένας άνθρωπος μπορεί να θεωρηθεί ευτυχισμένος, εκείνος απάντησε, “ουδένα προ του τέλους μακάριζε”, -μην χαρακτηρίσεις ποτέ ευτυχισμένο κάποιο άτομο πριν τις τελευταίες εμπειρίες της ζωής του-. Και από την άποψη αυτή πιστεύω προσωπικά ότι για την  Ελένη Μπόση, την αγνή Μακεδονοπούλα του Ελληνικού κάμπου, η γνώμη του αρχαίου φιλόσοφου, μπορεί να ισχύσει απόλυτα, καθώς αφημένη  μέσα σε ένα μελίσσι αγάπης και ανθρωπιάς, γνώρισε τη δύναμη και επιτυχία της κυψέλης που η ίδια με τόσους αγώνες και θυσίες έσπειρε στη νέα γη.

Χρόνια πολλά Ελένη και πάντα γερή.