Στα
νιάτα του παρελθόντος
Γράφει
η Μάρω Σιδέρη
Δεν
υπάρχει αμφιβολία, φίλοι μου, ότι τα
νιάτα αποτελούν την ομορφιά και την
ελπίδα ενός έθνους, καθώς πάνω τους
στηρίζονται τα όνειρα και το μέλλον του.
Το βλέμμα τους είναι γεμάτο πάθος, τα
βήματά τους γεμάτα αυτοπεποίθηση,
και-το κυριότερο- χρησιμοποιούν
Στιγμιαίο, Εξακολουθητικό και
τετελεσμένο Μέλλοντα, με τη σιγουριά του
ενεστώτα! Αυτό θα πει ορμή!
Σήμερα
ωστόσο έχω τη διάθεση να αγκαλιάσω με τη
σκέψη μου και αυτούς τους ανθρώπους τους
ασπρομάλληδες, που περπατούν σκυφτοί,
που έχουν βήμα ασταθές και - το κυριότερο
- που βρίσκουν στον Αόριστο, τον
Παρατατικό και τον Υπερσυντέλικο το
ρεαλισμό του Ενεστώτα! Έχω τη διάθεση να
αγκαλιάσω τα Νιάτα του παρελθόντος!
Η
παρουσία τους μοιάζει ενοχλητική
μερικές φορές, καθώς, σαν τη χελώνα του
Αισώπου, ελαττώνουν την ταχύτητα ημών,
των «βιαστικών λαγών». Μας κουράζουν οι
παλιομοδίτικες συνήθειές τους, μας
αγανακτούν οι απαιτήσεις τους, μας
πλήττουν οι συχνές αναφορές τους στην
ιστορία. Εμείς θέλουμε να τρέξουμε, να
ζήσουμε, να ερωτευτούμε, να σπαταλήσουμε
τα αγαθά των κόπων μας -και των δικών
τους- στα γλέντια και στην καλοπέραση,
την ώρα που εκείνοι οι δύστυχοι που «δεν
ξέρουν τι θα πει ζωή», ονειρεύονται ένα
γιαουρτάκι και μια σακούλα γεμάτη
φάρμακα! Εμείς, οι άνθρωποι της άγριας
ομορφιάς που κρύβει το πάθος,
εκνευριζόμαστε από την ήρεμη παρουσία
τους, γιατί, πώς να το κάνουμε; Ο κόσμος
φαίνεται να ανήκει στους νέους. Εν
ολίγοις, έρχονται τα άγρια να διώξουν τα
ήμερα!
Κι όμως φίλοι μου, πού θα βρίσκονταν όλοι
οι σημερινοί νέοι, χωρίς τα νιάτα του
παρελθόντος; Προφανώς πουθενά! Οι
άνθρωποι αυτοί, με τα λάθη τους, τις
παραξενιές τους και την κουραστική τους
παρουσία στην καθημερινότητά μας, είναι
εκείνοι χάρη στους οποίους εμείς έχουμε
καθημερινότητα! Η κοινωνία στην οποία
ανήκουμε ήταν δική τους κάποτε, την
διαμόρφωναν, την ήλεγχαν, τη
διαχειρίζονταν όπως μπορούσαν.
Μα,
θα πει κάποιος, αυτή η κοινωνία που μας
κληροδότησαν δεν είναι η καλύτερη.
Συμφωνώ. Πήραμε μια νοσηρή κοινωνία,
έναν άρρωστο κόσμο, φορτωμένο από τα
λάθη τους και τα ελαττώματά τους. Το
σημαντικό όμως είναι ότι εκείνοι
κατόρθωσαν και δημιούργησαν μια
κοινωνία. Βίωσαν τη στέρηση, κουράστηκαν,
αγωνίστηκαν και έφτιαξαν τον κόσμο που
ονειρεύτηκαν όσο και όπως μπόρεσαν. Δεν
τον έφτιαξαν ως θεοί, γιατί θεοί δεν
είναι. Τον έπλασαν ως άνθρωποι, με μικρές
ανθρώπινες δυνάμεις, σαν τις δικές μας
και με μεγάλα ανθρώπινα πάθη, ακριβώς
σαν αυτά που έχουμε κι εμείς. Τι μας
κληροδότησαν; Κυρίως τα λάθη τους, κι αν
αυτό το θεωρείτε ασήμαντη κληρονομιά,
κάνετε λάθος. Χαρίζοντας μας τα λάθη
τους, μας έδωσαν την ευκαιρία να γίνουμε
σοφοί, διορθώνοντας τα. Μας έδωσαν το
δικαίωμα να κρίνουμε τις πράξεις και τις
ιδέες τους, και να πετάξουμε στο καλάθι
των αχρήστων τις περισσότερες απ αυτές.
Μας έδωσαν την ευκαιρία να βάλουμε το
μυαλό μας να δουλέψει για να
αντικαταστήσει τις άχρηστες ιδέες και
τα λανθασμένα έργα. Εν ολίγοις, μας
έδωσαν το δικαίωμα να τους ξεπεράσουμε,
να γίνουμε καλύτεροι, να πετάξουμε
ψηλότερα και πιο σταθερά.
Τα νιάτα του παρελθόντος δεν είναι ούτε
καλύτερα ούτε χειρότερα από τη νεολαία
του παρόντος και ακριβώς εκεί πρέπει να
στηριχθεί ο σεβασμός μας προς αυτά. Τα
νιάτα του παρελθόντος είμαστε εμείς,
γεννημένοι σε παλιότερες -και
δυσχερέστερες- εποχές. Είναι οι άνθρωποι
που αγωνίστηκαν, ο καθένας με τις
δυνάμεις του, και που τώρα δεν ζητούν
ούτε ελεημοσύνη, ούτε τη μεγαλοψυχία μας.
Ζητούν τα νόμιμα δικαιώματα για τα οποία
κοπίασαν και τα οποία δικαιούνται. Η
έλλειψη της δύναμης που τους
χαρακτηρίζει, δεν αναιρεί τα δικαιώματα
τους, αντίθετα τα ενισχύει, και η
οποιαδήποτε καταπάτησή τους, κάνει τον
καταπατητή τύραννο χείριστης μορφής.
Έχουν δικαίωμα στέγης, τροφής, ιατρικής
περίθαλψης , οικονομικής εξασφάλισης,
αξιοπρεπούς ζωής. Έχουν δικαίωμα να
δέχονται την αγάπη μας και να μας
προσφέρουν τη δική τους, έχουν δικαίωμα
να ακούγονται, να χαμογελούν και να
έχουν συντροφιά. Έχουν δικαίωμα να
εισπράττουν την ευγνωμοσύνη και το
σεβασμό μας, έχουν δικαίωμα να
ονειρεύονται για τα παιδιά και τα
εγγόνια τους και να αναπολούν σε όμορφο
περιβάλλον το προσωπικό τους παρελθόν.
Φίλοι μου, οι ασπρομάλληδες συνάνθρωποί
μας δεν αποτελούν μόνο τη γέφυρά μας με
την ιστορία αλλά και τον καθρέφτη του
μέλλοντος μας. Πως; Μα είναι απλό. Στο
πρόσωπό τους βλέπουμε τον εαυτό μας,
μετά από χρόνια, όταν οι δυνάμεις μας που
τώρα μοιάζουν ανεξάντλητες, εξαντληθούν.
Η ζωή τους θα είναι η δική μας ζωή, όταν
γίνομε κι εμείς νιάτα μια άλλης εποχής
και όταν μια φρέσκια νεολαία έρθει για
να πάρει την κοινωνία μας, τη θέση μας
και τα όνειρά μας και τα καθίσει στο
εδώλιο για να τα κρίνει. Μπορούμε από
τώρα να επιλέξουμε τη ζωή που θα έχουμε
τότε ως άνθρωποι του Αόριστου του
Παρατατικού και του Υπερσυντέλικου,
ζωγραφίζοντάς τη στα πρόσωπα και στις
ζωές των σημερινών «νέων του
παρελθόντος».
Η περιθωριοποίησή τους
υποδηλώνει την επιθυμία μας να
περιθωριοποιηθούμε όταν έρθουμε στη
θέση τους, η παραγκώνισή τους φανερώνει
αχαριστία, η παραμέλησή τους
αποδεικνύει ανοησία. Ο πολιτισμός μας
κρίνεται, εκτός των άλλων και από τον
τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τους
ανθρώπους που ήταν κάποτε στην πρώτη
γραμμή, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα της
μάχης. Με άλλα λόγια η δίκαιη
συμπεριφορά απέναντι στη νεολαία του
Παρελθόντος δυναμώνει τη νεολαία του
Παρόντος και διδάσκει αυτή του
Μέλλοντος.
Αυτό είναι πολιτισμός.
