Ελλάδα:
Ολοταχώς προς το Χάος.
Τα
γεγονότα μιλούν από μόνα τους,
σκορπίζοντας ένα μήνυμα απαισιοδοξίας,
μια γεύση απόγνωσης και απελπισίας. Και
ο μεν μέσος Έλληνας πολίτης δεν μπορεί
ακόμα και σήμερα να πιστέψει τις
πραγματικότητες που δημιούργησαν οι
δημοκρατικοί του ταγοί, σαράντα μόλις
χρόνια από την “επαναφορά της
δημοκρατίας”, στη γη που την
δημιούργησε. Μια δημοκρατία στην οποία η
πολιτική ηγεσία υπήρξε η μόνη
προνομιούχα τάξη, ο δε λαός, ο μόνος
υπεύθυνος για τις πράξεις, παραλείψεις
και ακόμα και τις κλοπές εκείνων. Τα
τελευταία δύο χρόνια, γινόμαστε όλοι
μάρτυρες ενός κακόγουστου παιχνιδιού
στο οποίο τα μέλη των ποιο αδύναμων
λαϊκών στρωμάτων έχουν υποχρεωθεί να
σηκώσουν στους οικονομικά αναιμικούς
ώμους τους, όλα τα βάρη που οι ταγοί ενός
διεφθαρμένου και αποτυχημένου
καθεστώτος, μιας ολιγαρχικής
οικογενειοκρατίας, φρόντισαν να
επιβάλουν πάνω στις λαϊκές τάξεις, σε
μια προσπάθεια να μην θιγεί το καθεστώς
το οποίο στην πραγματικότητα
διασφαλίζει τα δικά τους συμφέροντα και
τους προστατεύει, σε κάθε περίπτωση, από
το ενδεχόμενο τιμωρίας .
Ανεξάρτητα,
πάντως, από το παρελθόν και παρά τα
τρομερά σκάνδαλα που συντάραξαν την
ελληνική κοινωνία, το βέβαιο είναι ότι
για μια ολόκληρη διετία τώρα, κανείς δεν
βρέθηκε ένοχος, κανένας απολύτως των
υπευθύνων δεν αντιμετώπισε κανένα
κατηγορητήριο ή και ευθύνη, για το που
οδήγησαν μια περιφανή χώρα και έναν
προοδευτικό λαό με ιστορία και
πολιτιστική κληρονομία χιλιάδων χρόνων.
Τα τελευταία δύο χρόνια, η παρούσα
κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι έλαβε μέτρα
τα οποία θα οδηγούσαν τη χώρα έξω από την
τρομερή κρίση που την οδήγησαν οι ίδιοι
και οι κομματικοί τους αντίπαλοι με τους
οποίους εναλλάσσονται στην εξουσία. Η
πραγματικότητα, ωστόσο, αποδείχθηκε
τελείως διαφορετική. Η χώρα όχι μόνον
δεν βρέθηκε σε κάποιο δρόμο ελπιδοφόρας
οικονομικής προόδου, μα αντίθετα
συνεχίζει ένα επικίνδυνο ταξίδι ανάμεσα
σε άγνωστους σκοπέλους οι οποίοι
ενδέχεται να την καταποντίσουν
οποιαδήποτε στιγμή. Δεν έχουμε την
παραμικρή αμφιβολία ότι όταν η παρούσα
κυβέρνηση κλήθηκε από το εκλογικό σώμα
των Ελλήνων ψηφοφόρων να αναλάβει τα
ινία της εξουσίας, δεν είχε και πολλά
περιθώρια ελιγμών, παρά την προσφυγή της
στην Ευρώπη και το Διεθνές Νομισματικό
Ταμείο. Ήταν μια ενέργεια σοφή και
ενδεδειγμένη, κάτω από τις συνθήκες
εκείνων των ημερών. Η πολιτική που
ακολουθήθηκε, ωστόσο, αμέσως μετά θα
πρέπει να ομολογήσουμε ήταν
καταστρεπτική και άσχετη με τους
κανόνες της οικονομίας. Και ενώ ο
Έλληνας πρωθυπουργός στηριζόταν στην
αγάπη και εμπιστοσύνη της πλειοψηφίας
των Ελλήνων πολιτών, εξ αιτίας των
λαθεμένων χειρισμών
και αποφάσεων, τελικά το μόνο που
κατόρθωσε ήταν να προδιαθέσει αρνητικά
εναντίον του κάθε πολίτη ακόμα και
εκείνους που πίστεψαν στην παράταξή της
οποίας ηγείται ο ίδιος. Το χειρότερο
είναι ότι, δυστυχώς, η πραγματικότητα
αυτή έγινε αντιληπτή ακόμα και από τους
Ευρωπαίους δανειστές της χώρας, οι
οποίοι αρχίζουν να ανησυχούν για τα
κεφάλαια τους και όπως είναι επόμενο
ζητούν να δεσμεύσουν ολόκληρο το
πολιτικό σύστημα της χώρας, κάθε
πολιτικό κόμμα και κάθε εκλεγμένο
εκπρόσωπο στην εθνική αντιπροσωπεία,
προκειμένου να διασφαλίσουν τον σεβασμό
των απαιτήσεων τους. Κάτω από αυτές τις
πραγματικότητες, όμως,οι
συνθήκες διαβίωσης της πλειοψηφίας
των Ελλήνων πολιτών καθημερινά γίνονται
ποιό τραγικές. Είναι επόμενο λοιπόν, σε
έναν λαό γνωστό για την ανοιχτή
φιλοσοφία και την αγάπη του για τη ζωή,
σε μια από τις ελάχιστες φορές της
μακραίωνης παράδοσής του, το ότι αρχίζει
να επικρατεί η απελπισία, ο φόβος και η
ντροπή. Για πρώτη φορά μετά την κατοχή
των Ναζί και το τέλος του εμφυλίου, η
χώρα αντιμετωπίζει παρόμοιες συνθήκες
καταστροφής και απελπισίας. Η πολιτική
ηγεσία συνεχίζει να υποστηρίζει ότι η
χώρα βρίσκεται στο δρόμο της επανόδου
στην ανάπτυξη. Ποιας ανάπτυξης, όμως,
όταν καθημερινά συνεχίζουν να κλείνουν
επιχειρήσεις, εργάτες να πετιούνται στο
δρόμο χωρίς άνεργοι και αδύναμοι να
καλύψουν τις καθημερινές ανάγκες της
οικογένειάς τους. Να αντιμετωπίζουν το
φόβο και το φάσμα της πίνας και των
στερήσεων, ενώ οι γείτονες της χώρας
προσπαθούν να εκμεταλλευθούν των
ευκαιριών προς όφελος των επιβουλών
τους και σε βάρος των συμφερόντων του
Ελληνικού λαού και έθνους. Κάτω από
αυτές τις πραγματικότητες δεν έχουμε
καμία αμφιβολία ότι η μοναδική λύση που
απομένει είναι η σύμπνοια και
συνεργασία όλων των πολιτικών δυνάμεων
της χώρας σε μια κοινή προσπάθεια
σωτηρίας. Μια προσπάθεια η οποία θα
μπορούσε να πραγματοποιηθεί με τη μορφή
δημιουργίας κυβέρνησης εθνικής
σωτηρίας, με τη συμμετοχή των ικανότερων
στελεχών ολόκληρου
του πολιτικού κόσμου, ανεξάρτητα από τις
πολιτικές κατευθύνσεις και πιστεύω.
Δυστυχώς, την ώρα αυτή δεν απομένουν και
πολλές δυνατότητες επιλογών στη χώρα,
φθάσαμε πλέον στο σημείο που αποδίδεται
με τη φράση “η σωτηρία της πατρίδας
είναι ο υπέρτατος νόμος”, ένας νόμος
σκληρός και ανήλεος τον οποίο δεν μπορεί
να παραβλέψει κανένας πολιτικός και
καμία πολιτική δύναμη.
Η
Ελλάδα την ώρα αυτή, βρίσκεται στο
χείλος της καταστροφής, χωρίς να
διαφαίνεται κάποια διαφυγή ή και ελπίδα
στον ορίζοντα, προτού λοιπόν τα πράγματα
φτάσουν στο
απροχώρητο και είναι πολύ αργά,
είναι υποχρεωμένοι όλοι να
αντιληφθούν την σοβαρότητα της
κατάστασης και να αναλάβουν τις ευθύνες
τους έναντι του λαού και της ιστορίας
του.
“Πατρίδες”
