H ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ Ο  ΚΕΜΑΛ ΑΤΑΤΟΥΡΚ.

                                                 των:Φάνη Μαλκίδη-Βασίλη Λαγού

      Αφορμή για το κείμενο αυτό υπήρξαν κείμενα που δημοσιεύθηκαν στον Αθηναϊκό και Περιφερειακό Τύπο για το αν χαρακτηρίζεται  ως γενοκτονία ο αφανισμός του ελληνισμού της Ανατολής. Μερικά δημοσιεύματα μάλιστα επικαλούνται τις αποφάσεις του Ο.Η.Ε. για το πώς ορίζεται η έννοια γενοκτονία (διεθνής όρος η ελληνολατινική λέξη Genocide ).

       Αν και οι αποφάσεις του Ο.Η.Ε. είναι γνωστό οτι αποτελούν προϊόν των κάθε φορά πολιτικών συσχετισμών, ίσως είναι αναγκαίο να μνημονεύσουμε τί ορίζεται ως γενοκτονία στη σύμβαση του Ο.Η.Ε. της 9ης Δεκεμβρίου 1948: “Ως  γενοκτονία νοείται οιαδήποτε εκ των κατωτέρω πράξεων ενεργουμένων με την πρόθεσιν ολικής ή μερικής καταστροφής ομάδος εθνικής, εθνολογικής, φυλετικής ή θρησκευτικής, ως τοιαύτης:

α) Φόνος των μελών της ομάδος

β) Σοβαρά βλάβη της σωματικής ή διανοητικής ακεραιότητος των μελών της ομάδος

γ) Εκ προθέσεως υποβολή της ομάδος εις συνθήκας  διαβιώσεως δυναμένας να επιφέρωσι την πλήρη ή την μερικήν σωματικήν καταστροφήν αυτής.

δ) Μέτρα αποβλέποντα εις την παρεμπόδισιν των γεννήσεων εις τους κόλπους ωρισμένης ομάδος.

ε) Αναγκαστική μεταφορά παίδων μίας ομάδος εις ετέραν ομάδα”.

      Υπάρχουν πάμπολα παραδείγματα από το παρελθόν που αποδεικνύουν οτι η ελληνική αριστερά, στις διάφορες εκδοχές της, δέσμια των συμφερόντων, των οικονομικών συναλλαγών, που είχε η Σοβιετική Ένωση και η Κομμουνιστική Διεθνής με διάφορα καθεστώτα, τοποθετήθηκε απέναντι σε αυτά αν όχι υπερασπίζοντάς τα, τουλάχιστον ανέχοντάς τα.

      Έτσι λοιπόν στις αρχές της δεκαετίας του ’80, λόγω της μεγάλης εισαγωγής κρεάτων που είχε απο την Αργεντινή η Σοβιετική Ένωση, το Κ.Κ.Ε. μας «ενημέρωνε» οτι η χούντα του Βιντέλα είχε «κεντρώο και προοδευτικό χαρακτήρα». Το Κ.Κ.Ε. εσωτερικού, η άλλη εκδοχή της παραδοσιακής αριστεράς, επί γραμματείας Λεωνίδα Κύρκου, μας εκθείαζε το καθεστώς Τσαουσέσκου στη Ρουμανία, λόγω της οικονομικής βοήθειας που λάμβανε από το «αδερφό» κόμμα. Ταυτόχρονα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είχε αγαστή συνεργασία με το καθεστώς Γιαρουζέλσκι στην Πολωνία θέλοντας να κάνει εξαγωγή πορτοκαλιών στη χώρα αυτή.

       Αν όμως τα προαναφερόμενα καθεστώτα έχουν καταρρεύσει, υπάρχει ακόμα ένα καθεστώς βαθιά ρατσιστικό, αυτό της Τουρκίας, που ως κρατική ιδεολογία έχει τον κεμαλισμό, δηλαδή τον ρατσισμό, τον φασισμό. Η ελληνική αριστερά, δέσμια των γεωπολιτικών συμφερόντων της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης, κατάντησε τελικά να είναι κεμαλική αριστερά. Το φάντασμα της συμφωνίας Κεμάλ Ατατούρκ-Μπολσεβίκων πλανάται ακόμα και σήμερα πάνω από την Ελλάδα με αποτέλεσμα η Ελληνική, ή για την ακρίβεια, η Αθηναϊκή κεμαλική αριστερά, να στηρίζει με κάθε τρόπο την ακεραιότητα του κεμαλικού ρατσισμού. «Είναι στο κράτος, στα Υπουργεία, στα κόμματα, σε αδιαφανείς μηχανισμούς, πολλές φορές από βλακεία…. Ο κεμαλισμός όπως και ο νεοκεμαλισμός είναι ρατσισμός και έτσι πρέπει αυτοί οι φιλοκεμαλιστές-φιλορατσιστές να αντιμετωπίζονται. Είναι οι αδιάντροποι υπερασπιστές του κεμαλικού αυγού του φιδιού που παραμόρφωσε και παραμορφώνει τους λαούς και την ιστορική περιοχή της Ανατολίας».¹

      Και για όσους αμφισβητούν τα παραπάνω ας γίνουν μερικές αναφορές σε κείμενα του παρελθόντος που ερμηνεύουν τη στάση της Ελληνικής Αριστεράς.

      Ο Μουσταφά Κεμάλ σε επιστολή του στον, και απο τους πρωτεργάτες του κινήματος, Κιαζήμ Καραμπεκίρ στις 22 Ιουνίου 1919 αναφέρει μεταξύ άλλων: «Σε περίπτωση που οι μπολσεβίκοι επιδείξουν δραστηριότητα και ασκήσουν επιρροή θα πρέπει προσπαθώντας να φανούμε ουδέτεροι να εξαναγκάσουμε τις δυνάμεις των συμμάχων να απομακρυνθούν από τη χώρα μας και σε ενάντια περίπτωση είναι φρόνιμο να ισχυριστούμε πως θα γίνουν αιτία η πατρίδα μας να παραμείνει κάτω από την κατοχή των Μπολσεβίκων και πως θα πράξουμε ανάλογα (….). Απο την άλλη πλευρά μην αναμένοντας να έλθει αρχική πρόταση απο τους Σοβιετικούς, είναι πολύ σκόπιμο να αποστείλουμε ,μερικά χρήσιμα άτομα απο εκείνη την περιοχή (ανατολική Μικρά Ασία) με μυστική αποστολή και να αρχίσουμε αμέσως διαπραγματεύσεις. Έτσι δεν θα παραστεί ανάγκη να έλθουν στη χώρα μας Μπολσεβίκοι πολλοί σε αριθμό και δύναμη (…). Στη συνέχεια μόλις συνεννοηθούμε θα είναι πολύ φρόνιμο να τους κρατήσουμε στα σύνορα και νa τους χρησιμοποιήσουμε ως όπλο για την απομάκρυνση των Συμμάχων απο τη χώρα». ²

       Το συνέδριο της Σεβάστειας, η καθοριστική συνάντηση για τον κεμαλικό αγώνα, συζητά ακόμα και την ανάθεση εντολής κηδεμονίας από τις ΗΠΑ και τη Μεγάλη Βρετανία, δεν αναφέρεται πουθενά, η αντίθεση στις μεγάλες δυνάμεις, παρα μόνο η αντίθεση στη Ρωμιοσύνη και τον Αρμενισμό, ενώ η Οκτωβριανή Επανάσταση έρχεται ως θεϊκό δώρο. Ο εθνικιστής διανοούμενος Χαμντουλλάχ Σουπχή, αναφέρει χαρακτηριστικά: «Ο μεγάλος προφήτης μας λέγει πως θα εξασφαλίσουν και θα ενισχύσουν τη θρησκεία ορισμένα άτομα που δεν θα ανήκουν σ’αυτήν. Ιδού ο Αλλάχ μας αποστέλλει αυτή τη δύναμη. Όσο εμείς προσεγγίζουμε τους Μπολσεβίκους, τόσο περισσότερο πλησιάζουμε το Σεριάτ» (Ιερό νόμο) ³.

       Ο Σαρή Χουσεϊνογλου Αχμέτ Μπέη, παράγοντας του Αϊδινίου, σε γράμμα του στο κεμαλικό δημοσιογράφο Γιουνούς Νταντή που οικειοποιήθηκε περιουσιακά στοιχεία Αρμένιων και Ελλήνων για να στήσει την εφημερίδα Τζουχμουριέτ,⁴ θα επισημάνει «προκειμένου να εκδιωχθεί ο Έλληνας, μολονότι δεν πιστεύω κατα συνείδηση στον μπολσεβικισμό, δέχομαι πρόθυμα να κυριαρχήσει στη χώρα μας και ας μη μείνει τίποτα από όλο το βιος μας και την περιουσία μας».⁵

      Για το Κεμαλικό κίνημα η Κομιντέρν είχε τονίσει πως «υποστηρίζεται το τουρκικό εθνικό κίνημα στο μέτρο που αντιτίθεται στον ιμπεριαλισμό της Ευρώπης, συνεπώς όσο έχει επαναστατικό χαρακτήρα.Αντίθετα τη στιγμή που το κίνημα αυτό θα αρχίσει να κατακτά ξένους λαούς και αν τους θέτει κάτω από τον έλεγχό του, δηλαδή όταν η Τουρκία δεν αρκεστεί στην κυριαρχία της πάνω στην Κωνσταντινούπολη και τα Στενά και αποπειραθεί να καταλάβει τη Θράκη θα της αντισταθεί σθεναρά το κομμουνιστικό κίνημα».⁶

    Ουσιαστικά ο κεμαλικός αγώνας διεξάχθηκε με σοβιετική χρηματοδότηση και με πολεμικό υλικό που προμήθευσαν οι Σοβιετικοί κατά κύριο λόγο .⁷

     Συγκριτικά, ο προϋπολογισμός για το 1920 της κυβέρνησης της Άγκυρας ανερχόταν σε 63.018.354 τουρκικές λίρες και του 1921 σε 79.160.058, και στην εθνική άμυνα είχαν αφιερωθεί για το 1920, 27.576.039 ενώ για το 1921 είναι 54.160.058 τουρκικές λίρες, δηλαδή η σοβιετική βοήθεια ήταν μεγαλύτερη από το σύνολο των πολεμικών δαπανών δύο χρόνων.⁸

      Η προσέγγιση, των κεμαλικών με τους Σοβιετικούς, που άλλωστε δεν ήταν παρά μια ευκαιριακή στάση του τουρκικού παράγοντα για την εκδίωξη των Ελλήνων και των λοιπών χριστινικών εθνοτήτων, «δεν υπάρχει αντίσταση κατέναντι των ισχυρών ιμπεριαλιστικών κρατών, μόνο κατέναντι των Ρωμιών και των Αρμενίων», γράφει η Χαλιντιέ Εντίπ Αντιβάρ,⁹ χαλαρώνει, μόλις εξασφαλίζεται η υποστήριξη των δυτικών δυνάμεων. Ο κεμαλισμός είχε πετύχει τους κύριους σκοπούς του.

      Η παραδοσιακή ελληνική αριστερά από τη στιγμή που οι Μπολσεβίκοι στήριξαν και αναγνώρισαν με βάση τα προαναφερόμενα στοιχεία το κεμαλικό κίνημα, αυτόματα το θεώρησαν απελευθερωτικό, αντιαποικιοκρατικό, μη αποδεχόμενη το ρατσιστικό του χαρακτήρα προς τις άλλες εθνότητες. Αγνόησε τη γενοκτονία του λαού της Ανατολής, από την Ιωνία μέχρι την Καππαδοκία, και από τον Πόντο μέχρι τη Θράκη και παρέμεινε εχθρική σ’αυτά τα ζητήματα. Και την περίοδο του αφανισμού του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης, Ίμβρου και Τενέδου, ή σιωπούσαν ή νουθετούσαν υποκριτικά. Ακόμα και την ημέρα καθιέρωσης της ημέρας μνήμης για την γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού,αυτή η παραδοσιακή αριστερά, δεν έδωσε την απαιτούμενη σοβαρότητα ψηφίζοντας παρών. Εξαίρεση σ’αυτήν τη στάση όλα αυτά τα χρόνια υπήρξε ο Πασσαλίδης και ο Ηλιού, οι οποίοι έδωσαν μαθήματα μέσα στο Κοινοβούλιο, τόσο για τα ζητήματα του Ελληνισμού της Ανατολής όσο και για το ζήτημα της Κύπρου, μετά τις συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου.

     Από την άλλη,  στα μέσα της δεκαετίας του 1970 ο χώρος που ονομάστηκε ΠΑΣΟΚ, δεν κατόρθωσε να απαλλαγεί, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, από τις αγκυλώσεις της παραδοσιακής αριστεράς και εγκλωβίστηκε στο προαναφερόμενο δόγμα για τον κεμαλισμό. Αυτό ήταν αναμενόμενο μιας και τα πιο πολλά στελέχη του διαπαιδαγωγήθηκαν με βιβλιογραφία της παραδοσιακής αριστεράς. Με το πέρασμα του χρόνου και τις αλλαγές στο εσωτερικό του, ο κεμαλισμός εδραιώθηκε στη συνείδηση του πρώην σοσιαλιστικού κινήματος. Απόρροια της μετάλλαξης που υπήρξε ήταν οι διμερείς συμφωνίες (Μαδρίτη), τα Ίμια, οι S -300 με αποκορύφωμα την κατάθεση στεφανιού απο τον Υπουργό Εξωτερικών της Ελλάδος, στο μαυσωλείο του Κεμάλ, στην Άγκυρα.

      Ο κεμαλισμός ως κρατική ιδεολογία (ένα έθνος, μια θρησκεία, μια γλώσσα), κυρίαρχη μέχρι σήμερα στην γειτονική χώρα και χρησιμοποιούμενη στο δυτικό κόσμο ως αντίπαλο δέος στον υποτιθέμενο κίνδυνο του Iσλαμικού φονταμενταλισμού, φαίνεται οτι ίσως πνέει τα λοίσθια. Κάποιοι όμως φροντίζουν να του κάνουν ενέσεις μορφίνης για να συντηρήσουν αυτό το καρκίνωμα. Σε όλους αυτούς τους νεοεθνικόφρονες του ψευτοεκσυγχρονισμού, που είτε απο αφέλεια είτε απο άλλα  κίνητρα, δεν αντιλαμβάνονται και δεν ερμηνεύουν σωστά τα γεγονότα, πρέπει να αντισταθούμε. Τα εκατομμύρια θύματα του κεμαλικού ρατσισμού αυτό μας επιτάσσουν.

      Παραπομπές:

1.     Μιχάλης Χαραλαμπίδης, «Αγώνας σε δυο μέτωπα» εκδόσεις Γόρδιος, 2001

2.     Karabekir Kazim, Istiklal Harbimiz, Istnbul 1959, σελ .58

3.     Gologlu Mahmut, Ucuncu Mesrutiyet 1920, Ankara 1971 σελ . 45

4.     Σαρρής Νεοκλής, «Θεσμική πλαισίωση των μειονοτήτων με βάση τη συνθήκη της Λωζάνης», στο «Οι παραβιάσεις της συνθήκης της Λωζάνης», Κομοτηνή 1993 σελ.55-66

5.     Avciologlu Dogan, Milli Kurtulys Tarihi, Istanbul 1974 σελ . 164

6.     Kabakciyef H, Balkanlada Durum 1923 σελ . 25-26

7.     Υ erasimos Stefanos, Turk-Sovyet illiskileri Ekim Devriminden Milli Mucadeleye. Istanbul 1979, σελ . 629, και Armaoglu Fahir Siyasi Tarih 1789-1960 Ankara σελ . 635.

8.     Σαρρής Νεοκλής, Εξωτερική πολιτική και πολιτικές εξελίξεις στην πρώτη τουρκική Δημοκρατία, Αθήνα 1992 σελ. 33

9.     Adivar Halide Edip, Turkun atesle imtihani, Istanbul 1962 σελ . 144-145.

-