Πίσω στο ευρετήριο

Πακιστάν

Αναζητώντας τον Μεγαλέξανδρο

Της Χριστιάννας Λούπα*

loupachr@otenet.gr

     « Krakal Bumburate

                                                                                          20 – 8 – 1996

Αγαπητά αδέλφια μας Έλληνες,

Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για το μεγάλο δώρο που προσφέρατε στον λαό των Καλάς. Είναι η πρώτη φορά που τα αδέρφια μας, οι Έλληνες, μας σκέφτηκαν. Αυτό το σχολείο θα είναι η απαρχή για ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μας.

Ο αδερφός μας, Αθανάσιος Λερούνης και οι άλλοι Έλληνες εκπαιδευτικοί που μας επισκέφθηκαν βοήθησαν στην κατασκευή του σχολείου των Καλάς. Είναι η πρώτη φορά που μετά από χιλιάδες χρόνια οι Έλληνες αδερφοί μας επισκέφθηκαν την Κεντρική Ασία και βοήθησαν ανθρώπους, οι οποίοι ισχυρίζονται πως είναι απόγονοι των Ελλήνων στρατιωτών του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Αυτό σημαίνει πολλά για εμάς και μας δίνει κουράγιο να επιβιώσουμε σ’ αυτό το σημείο του πλανήτη μας. Θα ήμασταν πολύ ευτυχισμένοι αν αποφασίζατε να μας επισκεφθείτε. Τα σπίτια μας είναι ανοικτά για τους Έλληνες αδερφούς μας.

 Μην μας ξεχνάτε.

Anis Umar»

Η επιστολή αυτή εστάλη από τον δάσκαλο της φυλής των Καλάς του Πακιστάν, Anis Umar, πριν δώδεκα χρόνια περίπου, προκειμένου να ευχαριστήσει την ελληνική εκπαιδευτική κοινότητα, που φρόντισε για την ίδρυση του πρώτου σχολείου στην περιοχή τους.

Ποιοι είναι οι Καλάς; Όπως οι ίδιοι διατείνονται και όπως η Ιστορία επιβεβαιώνει, είναι απόγονοι των στρατιωτών του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ο οποίος, ως γνωστόν, ενθάρρυνε τους μεικτούς γάμους, δίνοντας πρώτος το παράδειγμα με το γάμο του με τη Ρωξάνη.

Οι Πατάνς, οι Χούνζα και οι Καλάς είναι μερικές από τις φυλές που διεκδικούν την ελληνική τους πατρότητα, η τελευταία μάλιστα, η πιο σημαντική, είναι και η μόνη που δεν έχει εξισλαμιστεί. Στα έντυπα του Πακιστανικού Οργανισμού Τουρισμού, άλλωστε, μπορεί να διαβάσει κανείς: «… οι Έλληνες άφησαν τα ίχνη τους εδώ… τα χωριά τους έχουν ακόμα ελληνικά ονόματα και τα πρόσωπά τους θυμίζουν τα κλασσικά ελληνικά χαρακτηριστικά…».

Η ιστορία  άρχισε όταν το καλοκαίρι του 1994 ένας Έλληνας εκπαιδευτικός από την Αθήνα, ο κύριος Αθανάσιος Λερούνης, επισκέφτηκε το Πακιστάν για να κάνει ορειβασία. Εκεί συνάντησε τους Καλάς οι οποίοι "Δεν ζητούσαν χρήματα, μόνο ένα σχολείο για να μη χαθεί η παράδοσή τους", τονίζει ο κύριος Λερούνης. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, ο κύριος Λερούνης πήρε άδεια από το υπουργείο Παιδείας, αποτάθηκε στη ΟΛΜΕ και τη ΔΟΕ, που ανέλαβαν το χτίσιμο του σχολείου των Καλάς στο Κρακάλ σε υψόμετρο 2200 μέτρων στον Ινδικό Καύκασο και φασούλι το φασούλι μαθητές και εκπαιδευτικοί μάζεψαν περίπου 17 εκατομμύρια. Έτσι το 1995 χτίστηκαν οι πρώτες δύο αίθουσες του σχολείου και το καλοκαίρι του 1996 οι άλλες τρεις. Δυο χρόνια αργότερα, μέσω τηλεοπτικού μαραθώνιου, μαζεύτηκαν κι άλλα χρήματα για την αποπεράτωση του σχολείου.

Ο κύριος Δημήτρης Αλεξάνδρου άλλωστε, όπως αφηγείται στο βιβλίο του «Καλάς. Οι Έλληνες των Ιμαλαΐων», κατά την επίσκεψή του στο Πακιστάν, διαπίστωσε ότι τα ήθη και τα έθιμα των Καλάς μοιάζουν πολύ μ’ εκείνα της αρχαίας Ελλάδας κι ότι οι ίδιοι διψούν πραγματικά να μάθουν για τη μακρινή χώρα των προγόνων τους. Ο πρίγκιπας Αρίφ, μάλιστα, ένας Αφρίντ (από ανώτερα κοινωνικά στρώματα) Πατάνς καυχιόταν ότι οι Αφρίντ είναι οι γνησιότεροι απόγονοι των Ελλήνων σε όλη την Ασία! Φεύγοντας δε, όπως υποστηρίζει ο συγγραφέας, του φώναζαν: «Μη μας ξεχνάτε… Είμαστε Έλληνες! Μη μας ξεχνάτε… Είμαστε κι εμείς αδέρφια σας!».

Είναι δύσκολο, ωστόσο, να διαπιστώσει κανείς, σε τι ποσοστό ρέει ακόμα ελληνικό αίμα στις φλέβες των Πακιστανών, μετά από είκοσι τρεις περίπου αιώνες. Εδώ ο Φαλμεράϊερ υποστηρίζει ότι στους Νεοέλληνες δεν έχει μείνει πια σταγόνα ελληνικό αίμα, λόγω των επιμειξιών ανά τους αιώνες! Σαφέστατα όμως ο Μέγας Αλέξανδρος επιτέλεσε ένα τεράστιο πολιτιστικό έργο στις περιοχές που κατέκτησε, σαφέστατα έγιναν κάποιοι μεικτοί γάμοι και χωρίς αμφιβολία κάποιες φυλές μοιάζουν να έχουν ελληνικά χαρακτηριστικά.

Όπως και να ’χει πάντως το πράγμα, καλό θα ήταν μερικοί Ειδικοί Διαμεσολαβητές, (ονόματα δεν λέμε!), να κάνουν μια βόλτα προς το Πακιστάν για να διαπιστώσουν και μόνοι τους αν οι κάτοικοι έχουν σε… «εκτίμηση» τον Μέγα Αλέξανδρο ή όχι!

*Η Χριστιάννα Λούπα είναι δικηγόρος και συγγραφέας των βιβλίων «Μετά την Καταστροφή, Σμύρνη – Κατοχή» και «Στους Δρόμους του Πεπρωμένου»