Καινούργια
Δημοκρατική Παράταξη
Του πρώην Βουλευτή Έβρου Χρήστου
Κηπουρού
Η
Ελληνική ιστορία, και όχι μόνο αυτή,
διδάσκει ότι η γνωστή και ως Συντηρητική
Παράταξη, πέραν όλων των υπολοίπων,
πασχίζει και καταφέρνει να συντηρεί
πρώτα από όλα τον εαυτό της. Αλλιώς τι
είδους συντήρηση θα ήταν. Μπορεί λοιπόν
όταν ένα συντηρητικό κόμμα πηγαίνει
στην αντιπολίτευση να κάθεται εκεί λίγο
ή και πολύ καιρό, όμως δεν χάνεται ούτε
και μπαίνει σε κάποιο χρονοντούλαπο.
Καταφέρνει και συντηρείται πριν
ανακτήσει τη χαμένη της δύναμη και
επιστρέψει στην εξουσία.
Δεν
συμβαίνει το ίδιο με τα λεγόμενα
προοδευτικά κόμματα και τη γνωστή
επίσης ως Δημοκρατική Παράταξη. Ειδικά
για αυτή, η Ελληνική πολιτική ιστορία
ναι μεν τη θέλει ως ένα εκ των δύο
πυλώνων του από αρχαιοτάτων χρόνων
δικομματισμού, όμως κάθε φορά που
πρόκειται να επανέλθει στην εξουσία
αυτό γίνεται συνήθως με διαφορετική
ταυτότητα, μορφή και περιεχόμενα. Στο
μεσοδιάστημα φυλλορροεί και προς τις
δύο πλευρές. Και προς τα αριστερά και
προς τα δεξιά. Κάτι που μπορεί να
οδηγήσει μέχρι και στην τριχοτόμηση της
πολιτικής Ελλάδας, πριν την δριμύτερη
επιστροφή και αναβίωση του
δικομματισμού. Καταραμένου μεν,
διαιωνιζόμενου δε.
Ο
οποίος κάθε φορά προϋποθέτει μια
καινούργια Δημοκρατική παράταξη με
άφθαρτα πρόσωπα,
πριν συνεχίσει να ζει και να βασιλεύει,
μια και η ονομασία προέλευσής του είναι
γνωστή. Πρόκειται για ένα «made
in Greece»,
αρχαίο πολιτικό, «φιλοσοφικό», όσο και
αμφιλεγόμενο προϊόν, εξαχθέν εν τούτοις
και υιοθετηθέν από πλείστες χώρες της
υφηλίου, από κοινού μετά των, κατά τα
άλλα, διαχρονικής όσο και παγκόσμιας
αξίας πολιτισμικών προϊόντων της
κλασσικής Αθήνας. Και που αν επεκταθεί
κανείς περισσότερο, εύκολα συναντά στο
υπόστρωμα της αποδοχής από τους πολίτες,
το γνωστό δυισμό. Συνήθως με τη μορφή της
εκλογίκευσης της ρήσης «εκ δύο κακών το
μη χείρον βέλτιστο», έστω και αν το
βέλτιστο αυτό πολλές φορές είναι το
χείριστο, αν όχι σαν θεολογία του καλού
και του κακού και δυισμός ανάμεσα σε
αυτά τα δύο. Ζητήματα που έχουν την
αφετηρία τους στο γνωστό διαζευκτικό
σύνδεσμο «ή» που είναι και το κλειδί της
όλης υπόθεσης.
Αυτός
δηλαδή που κατά βάθος κυβερνά τους
πολίτες είναι ένας απλός διαζευκτικός
σύνδεσμος ο οποίος από δεκάδων αιώνων
παραμένει πανίσχυρος. Στην ουσία είναι
ένα φωνήεν, το φωνήεν «ΉΤΑ» της
Ελληνικής αλφαβήτου για το οποίο
επιπλέον έχω να παρατηρήσω τα εξής: Αν
στο «ΗΤΑ» αυτό προστεθεί το «Ζ», τότε
προκύπτει το «Ζ-ΗΤΑ» που ως γνωστό είναι
το πριν από το «ΗΤΑ» γράμμα της
αλφαβήτου, και από το οποίο, μεταξύ των
άλλων λέξεων, αρχίζει και η λέξη «Ζωή».
Αν πάλι στο ίδιο αυτό γράμμα «ΗΤΑ»
προστεθεί το «Θ» τότε προκύπτει το «Θ-ΗΤΑ»,
που είναι το μετά από το «ΗΤΑ» γράμμα,
από το οποίο αρχίζει, μεταξύ των άλλων,
και η λέξη «Θάνατος». Δεν ξέρω βέβαια εάν
το δίλημμα «Ζωή ή Θάνατος» που προκύπτει
σχετίζεται ή οδήγησε στη σαιξπηρική
ρήση «Να ζει κανείς ή να μη ζει». Ούτε και
αν η συγκεκριμένη τριάδα «ΖΗΤΑ», «ΗΤΑ», «ΘΗΤΑ»,
εκτός από γραμματοσειρά παραπέμπει και
σε κάποιο φωνολογικό ή και Ελληνικό
γλωσσολογικό ιστορικό.
Αν
όμως η ζωή είναι η άλλη όψη της χαράς, και
ο φόβος του θανάτου είναι αυτός που
βρίσκεται πίσω από το δυισμό και επόμενα
πίσω από τη θεολογία, αυτή από κοινού με
την τέχνη, την επιστήμη και τη φιλοσοφία,
αποτελούν αντικείμενο διαρκούς όσο και
μεγάλου ενδιαφέροντος όλων των λαών, όχι
μόνο κατά τις δυο τρεις τελευταίες
χιλιετίες αλλά από τότε που
πρωτοεμφανίστηκαν και άρχισαν να
υπάρχουν κοινωνίες και λαοί στην
οικουμένη. Ζητήματα συνδεδεμένα
απευθείας με την κοινωνιολογία και την
ίδια την ανθρωπολογία. Οπότε και η εν
λόγω τριπλέτα «ΖΗΤΑ», «ΗΤΑ», «ΘΗΤΑ», όχι
μόνο δεν αποτελεί σύμπτωση αλλά και
χρήζει περαιτέρω μιας ειδικής
γλωσσολογικής, ψυχαναλυτικής όσο και
ανθρωπολογικής ανασκαφής. Από την άλλη
πάλι είναι τύχη αγαθή που αυτά έρχονται
να συναντηθούν με μια μοναδική γλώσσα,
όπως είναι η Ελληνική, καθώς και με την
ύπαρξη κανόνων και ιστορικών νόμων που
διέπουν την εξέλιξη των κοινωνιών για
τους οποίους πρώτος μίλησε ο Θουκιδίδης.
Δηλαδή το ότι δεν μπορούσε να γίνει
τίποτε διαφορετικό από αυτό που γίνεται,
και επόμενα το τι χρειάζεται να γίνει
στην υπαρκτή πολιτική Ελλάδα.
Αν
αυτό που χρειάζεται από τη μια είναι η
όσο πιο γρήγορη και ελπιδοφόρα για το
μέλλον της Δημοκρατικής παράταξης
αυτοδιάλυση του ΠΑΣΟΚ με την ταυτόχρονη
γέννηση και την καινούργια ζωή της
αντιπροσώπευσης του Δημοκρατικού χώρου,
από την άλλη συνιστά προϋπόθεση ώστε ως
αυριανή κυβέρνηση να επιχειρήσει το
μεγάλο θεσμικό πέρασμα της χώρας μας από
την Τρίτη στην Τέταρτη Δημοκρατία {1}. Αλλιώς
μνηστήρες εκ του ευρύτερου λεγόμενου
αριστερού χώρου θα συνεχίσουν να
εποφθαλμιούν, ανάμεσά τους νέοι στην
ηλικία, που όμως ακόμη και αν
συνιστούσαν το νέο, που φυσικά δεν
συνιστούν, και πάλι μέχρις ενός σημείου
θα έφταναν. Το πολύ έως την τριχοτόμηση,
που έλεγα. Πέραν δε τούτου ουδέν. Άλλο
όμως αυτό, άλλο η Πολιτική. Η οποία
πρωτίστως οφείλει να αποτελεί
εξιστόρηση της λογικής και του
μέλλοντος.
_____________
{1} Χρ. Κηπουρός, Τέταρτη
Δημοκρατία, Συμβόλαιο με τις
Περιφέρειες, 36η έκδοση. Η εργασία
δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα του
Δημοκριτείου Πανεπιστημίου της Θράκης
στην ηλεκτρονική διεύθυνση: http://alex.eled.duth.gr/kipouros/
