ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ
Του
ΗΛΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Διευθυντή
του ΟΜΟΓΕΝΕΙΑΚΟΥ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟΥ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
ΕΛΛΑΔΟΣ
Αθήνα,
13 Μαρτίου
Η
ΑΘΕΑΤΗ ΠΛΕΥΡΑ ΜΙΑΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΘΕΑΣΗΣ
Όλοι
παρακολουθούμε, από κοντά, από τα ΜΜΕ,
τις Εφημερίδες και τις Ιστοσελίδες, αυτό
που γίνεται τακτικά στην Ελλάδα.
Ιδιαίτερα και πιο έντονα, τον τελευταίο
καιρό. Ατελείωτες απεργίες,
συλλαλητήρια, καταστροφές. Κάθε είδους
φθορά της χώρας μας. Όλοι βλέπουμε τη «δόξα»
των συνδικαλιστών του πεζοδρομίου και
της ασφάλτου. Τους ακούμε να εκφράζονται
σαν λυσσαλέοι δικτάτορες. Επιβάλλοντας
μια απελπισία στο λαό και το Κράτος. Με
πρωταγωνιστές τους συνδικαλιστές
Οργανισμών Κοινή ς Ωφελείας.
Καταστρατηγώντας κάθε νόμιμο δικαίωμα
της κοινωνίας. Παρακολουθούμε την
αδιαφορία των αρμοδίων για την εφαρμογή
των Νόμων. Για να αναφέρω δυο μόνον
περιπτώσεις. Τις αλλεπάλληλες διακοπές
ρεύματος, με ανυπολόγιστες ζημιές σε
επιχειρηματίες και νοικοκυραίους. Και
με αμάζευτα τα σκουπίδια μέρες στους
δρόμους, με χίλιους κινδύνους για την
υγεία των ανθρώπων. Τους
απεργούς εργάτες να πετάνε με μανία
χιλίων αναρχικών, στα μούτρα των
αστυνομικών τις σακκούλες με κάθε
βρωμιά. Μια παράσταση δύναμης εργατών
τόσο απαίσια, όσο πιο πολύ βρώμικη από
κάθε άποψη δεν μπορούσε να γίνει πουθενά
και ποτέ. Αυτά εν ονόματι της
αρμοδιότητος του συνδικαλιστή, να
προστατεύσει τα
δικαιώματα εργαζομένων. Άκουσα έναν
απλό πολίτη, θεατή του καναλιού extra
3, στην Εκπομπή του δημοσιογράφου κ.
Γιάννη Παπαγιάννη το βράδυ της 12
Μαρτίου, με αγανάκτηση να λέει «το
καταφύγιο κάθε τεμπέλη είναι ο
συνδικαλισμός». Είμαστε εθισμένοι πλέον,
εδώ και τριάντα χρόνια σε τέτοιες
διαμαρτυρίες, συγκεντρώσεις και
απεργίες, καταστροφές και
συνδικαλιστική ασυδοσία. Δεν μας κάνει
καμμία ιδιαίτερη εντύπωση. Αυτός ο
εθισμός, εν ονόματι δήθεν της ελευθερίας
του δημοκρατικού δικαιώματος είναι ο
μεγαλύτερος κίνδυνος και εχθρός για το
άμεσο μέλλον του ελληνικού λαού. Και των
εργαζομένων που προστατεύουν οι
πρωταγωνιστές της καθημερινής
αναστάτωσης και διεθνούς εξευτελισμού
και υποβιβασμού της εθνικής μας
υπόστασης. Ειδικώτερα παρακολουθώντας
τη σκηνή εκείνη, θυμήθηκα ότι ένας
δήμαρχος της Αττικής μου έλεγε το εξής: «Υπάρχει
μια στρατηγική. Δεν πάνε να μαζέψουν
σκουπίδια οι μονιμοποιημένοι εργάτες
καθαριότητος. Πιέζουν οι συνδικαλιστές
να προσλάβουμε και άλλους εκτάκτους
εργάτες για τα σκουπίδια. Μόλις τους
προσλαμβάνουμε οι παλιότεροι έκτακτοι
μας εξαναγκάζουν να τους
μονιμοποιήσουμε. Όπως κάναμε και με τους
παλιούς εκτάκτους. Μόλις τους
μονιμοποιήσουμε δεν πάνε κι αυτοί ποτέ
να μαζέψουν σκουπίδια. Δεν πατάνε καν
στο Δήμο. Πρέπει να προσλάβουμε άλλους
εκτάκτους. Μετά αρχίζει η πίεση των
εκτάκτων για μονιμοποίηση με απεργίες.
Μόλις μονιμοποιούνται απεργούνε
ζητώντας, όλοι μαζί, να προσλάβουμε κι
άλλους εκτάκτους. Αναγκαζόμαστε να το
κάνουμε. Αυτό το βιολί είναι
παράδοση. Οι μόνιμοι μισθοδοτούνται και
δεν πατάνε στο Δήμο, οι έκτακτοι
διαμαρτύρονται και ζητάνε μονιμοποίηση.
Και συνεχίζεται η κατάσταση. Είδα ένα
πρωϊ εργάτες καθαριότητος του Δήμου, να
βάφουν μια πολυκατοικία και τους είπα
γιατί δε έρχονται στο Δήμο. Μου είπαν ότι
«εμείς είμαστε μόνιμοι». Εξέδωσα μια
εγκύκλιο ότι πρέπει όλοι οι μισθωτοί
της καθαριότητος να έρχονται στο
Δήμο. Για τρεις μέρες δεν μάζεψαν
σκουπίδια, ούτε μόνιμοι ούτε έκτακτοι
ούτε πάτησαν στο Δήμο. Δεν μπορώ να τους
απολύσω. Βεβαίως εξαναγκαζόμαστε να
δεχόμαστε τους εκβιασμούς τους γιατί
έχουμε την ανάγκη της
ψήφου τους. Οσάκις είπαμε να δώσουμε σε
εταιρεία ιδιωτική να μαζεύει τα
σκουπίδια μας απείλησαν ότι θα μας
κάψουν ζωντανούς στο Δημαρχείο με τους
υπαλλήλους μέσα». Βεβαίως τέτοια
κατάσταση δεν είναι μόνον σε Δήμους.
Αυτό λοιπόν τα λέει όλα. Αυτό όμως που
κανείς δεν λέει, δεν βλέπει, είναι αυτό
που δεν θέλει ούτε να σκεφθεί ούτε
κυβέρνηση ούτε λαός. Είναι η μεθοδευμένη
δολιοφθορά της χώρας, σχεδιασμένη –
κατά κάποιους –
ως απλό επακόλουθο κατά άλλους.
Είναι τέτοια η οικονομική αιμορραγία, η
κοινωνική και δυναμική αποσύνθεση
που καμμιά μετάγγιση δεν θα την
σώσει όταν θα έρθει η ώρα της επέμβασης.
Ο νοών νοήτω.
