02/03/2008
Στέλλιος Γεωργιάδης
Τα
δύο μεγαλύτερα πολιτικά κόμματα στην
Κύπρο τοποθετούνται παραδοσιακά σε δύο
αντίθετους πόλους, στα δύο άκρα: Δεξιά (ΔΗΣΥ)
και Αριστερά (ΑΚΕΛ). Τα δύο αυτά κόμματα
συνήθως «ελέγχουν» το 64% των Κυπρίων
ψηφοφόρων. Το υπόλοιπο 36% των Κυπρίων
φαίνεται να απορρίπτει αυτόν τον
διπολικό κομματισμό και η ψήφος του
διαμοιράζεται μεταξύ ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, ΕΥΡΩΚΟ,
κ.ά..
Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι αυτό το
«υπόλοιπο 36%» των Κυπρίων αποτέλεσε την
βάση του 76% των υποστηρικτών του ΌΧΙ κατά
το δημοψήφισμα του απαράδεκτου Σχεδίου
Ανάν το 2004. Κατά το δεύτερο γύρο των
προεδρικών εκλογών του 2008, αυτή η «βάση
του ΟΧΙ» μοιράστηκε μεταξύ των
υποψηφίων της Δεξιάς και της Αριστεράς.
Με άλλα λόγια η ομάδα αυτή των πολιτών
που το 2004 διέσωσε την Κυπριακή
Δημοκρατία, μέχρι το 2008 διασπάστηκε,
κάτι που άλλωστε ήταν και ο στόχος αυτών
που επιδιώκουν τη διάλυση της Κυπριακής
Δημοκρατίας.
Η ομάδα αυτή του λαού, η οποία
επεκτείνεται πέραν του κεντρώου χώρου,
χρειάζεται ένα νέο ηγέτη ο οποίος
κατανοεί, πιστεύει και εννοεί τη σημασία
του ΟΧΙ. Γιατί στις διαπραγματεύσεις για
επίλυση του Κυπριακού, το ΝΑΙ (ή
παρολίγον-ΝΑΙ) αποτελεί συνταγή
υποχώρησης ενώ το ΟΧΙ μπορεί να
αποτελέσει ένα ισχυρό διαπραγματευτικό
χαρτί.
|