Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ
Η τελευταία ευκαιρία
της Χριστιάννας Λούπα
Πώς μπορεί μια χώρα να εντάσσεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση τη στιγμή που διαθέτει στρατό κατοχής σε τμήμα του εδάφους άλλης χώρας μέλους; Πώς μπορεί να έχει την απαίτηση να μπει στην ευρωπαϊκή οικογένεια όταν καθημερινά προκλητικά και θρασύτατα παραβιάζει τον εναέριο χώρο γείτονος χώρας και έχει βλέψεις επί των εδαφών της; Πώς μπορεί μια χώρα να θεωρηθεί ότι έχει κοινή πολιτιστική κληρονομιά με την Ευρώπη, όταν από τα 68.000.000 του πληθυσμού της το μεγαλύτερο μέρος είναι αναλφάβητο και ζει κάτω από άθλιες συνθήκες; Όταν η θρησκεία κρατά τον λαό σε απαράδεκτα χαμηλά επίπεδα; Όταν, ενώ η πολυγαμία έχει επίσημα καταργηθεί εδώ και έναν αιώνα στη χώρα αυτή, στη νοτιοανατολική Ανατολία η πολυγαμία, έστω και κρυφά, είναι ακόμα ο κανόνας; Όταν η γυναίκα δεν είναι παρά ένα υποχείριο του άντρα, ένα res, που γίνεται αντικείμενο αγοραπωλησίας για να χρησιμεύσει σαν σκεύος ηδονής, σαν παιδομηχανή ή για να δουλεύει τζάμπα στα χωράφια; Όταν καθημερινά παραβιάζονται οι βασικότερες ατομικές ελευθερίες και οι συνθήκες στις φυλακές θυμίζουν μεσαιωνικά κάτεργα;
Αρκεί
να φανταστεί κανείς ότι μόνο το 4% της
τουρκικής επικράτειας βρίσκεται στην
ευρωπαϊκή ήπειρο και ότι το 96% χάνεται
στα βάθη της Ανατολίας. Ποιος είναι
επιτέλους ο συνδετικός κρίκος της
Τουρκίας με τις ευρωπαϊκές χώρες; Μήπως
όλα γίνονται για να εξυπηρετηθούν άλλα
συμφέροντα;
Και επί πλέον, τι γίνεται με τα κατεχόμενα της Κύπρου; Τους αγνοούμενους ακόμα τους ψάχνουμε κι οι χαροκαμένες γυναίκες με τα μαύρα εξακολουθούν να τριγυρνούν σαν στοιχειωμένες στο νησί της Αφροδίτης ελπίζοντας. Χωρούν διαχωριστικές γραμμές και πράσινες ζώνες σε εδάφη της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Και πώς μπορούν δύο χώρες να συμβιώσουν μέσα στην ίδια Ένωση υπ’ αυτές τις συνθήκες; Θα επαναλάβω τα λόγια του Ντενκτάς το 1990, που διατυπώθηκαν με το γνωστό του ύφος: «Ο κόσμος θα μάθει ότι οι Τουρκοκύπριοι δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν υποχωρήσεις»!!!
Έχω την εντύπωση, εξ άλλου, ότι είναι μάλλον περιττό να ανατρέξω 83 περίπου χρόνια πριν και να υπενθυμίσω πράγματα που ολόκληρος ο ελληνισμός θυμάται με φρίκη. Στα μάτια των παλιότερων αντιφεγγίζουν ακόμα οι φωτιές της Σμύρνης του καταραμένου 1922, όταν η πανέμορφη πρωτεύουσα της Ιωνίας παραδόθηκε στα χέρια των άξεστων Αγαρηνών. Κομμένα κεφάλια, πτώματα σπαρμένα στη θάλασσα, Τσέτες πάνω στ’ άλογα, που λογχίζουν με σαδισμό τους ταλαίπωρους που έτυχε να βρεθούν μπροστά τους, αλλόφρονες μανάδες να τρέχουν με τα μωρά στην αγκαλιά κι ένα πορτοκαλορόδινο μακάβριο φως να τυλίγει τη φλεγόμενη πόλη. Ένας μακραίωνος πολιτισμός κατέρρευσε μέσα σε λίγες μέρες και μάλιστα με τις ευλογίες των «συμμάχων».
Ανέστιοι και ξεριζωμένοι εγκαταστάθηκαν στη μητέρα πατρίδα οι πρόσφυγες, όσοι τυχεροί επέζησαν από το μακελειό. Κι ακόμα περιμένουν τις αποζημιώσεις τους για το βιος τους που χάθηκε για τις περιουσίες τους που καταστράφηκαν. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς ότι η ανταλλάξιμη περιουσία των Ελλήνων προσφύγων της μικρασιατικής καταστροφής ήταν 101.500.000 χρυσές λίρες Αγγλίας, έναντι 12.500.000 λιρών που ήταν η περιουσία των μουσουλμάνων που κατοικούσαν στην Ελλάδα και ανταλλάχτηκαν με τους Έλληνες το 1923 με την ανταλλαγή των πληθυσμών. Η Τουρκία όφειλε να καταβάλει το επιπλέον - τη διαφορά δηλαδή ανάμεσα στα δύο ποσά - στην Ελλάδα, πράγμα που όχι μόνο δεν έγινε ποτέ, αλλά, αντίθετα μάλιστα, το ποσό αυτό κρατήθηκε σαν πολεμική αποζημίωση της Ελλάδας προς την Τουρκία! Απίστευτο κι όμως τραγικά αληθινό!
Και τι άλλο να πρωτοθυμηθεί κανείς; Ανάμεσα στο 1850 και το 1950, πάνω από 2.000.000 Έλληνες συστηματικά, οργανωμένα και απροκάλυπτα εξοντώθηκαν από τους Τούρκους. Πόντος, Μικρά Ασία, Καππαδοκία, Ανατολική Θράκη, Βόρεια Ήπειρος, Ίμβρος, Τένεδος, Κωνσταντινούπολη. Τόσες αθώες ψυχές!
Μήπως ήρθε επιτέλους η ώρα η Τουρκία να αναλάβει τις ευθύνες για τις σκοτεινές και αιμόστικτες σελίδες της Ιστορίας της; Και δυστυχώς τέτοιες υπάρχουν πάρα πολλές. Γιατί οι Έλληνες δεν είναι ο μόνος λαός που έχει δεινοπαθήσει από την Τουρκία. Τι να πει κανείς για τους Αρμένιους, τους Ασσύριους ή τους Κούρδους;
Όμως
τι απ’ όλα αυτά διδάσκονται τα
ελληνόπουλα στα σχολεία; Και τι
μαθαίνουν απ’ αυτά που διδάσκονται.
Γιατί πάντοτε η ελληνική Ιστορία
σταματά στα χρόνια του Καποδίστρια;
Γιατί σκοτάδι και άγνοια καλύπτει την
Ιστορία των νεώτερων χρόνων; Γιατί
επαναπαυόμαστε στις δάφνες της
αρχαίας Ελλάδας και στην επανάσταση του
1821, αγνοώντας παντελώς την Ιστορία που
έζησαν οι γονείς μας και οι παππούδες
μας και της οποίας οι προεκτάσεις
υπάρχουν ολοζώντανες στις μέρες μας; Ένα
είναι βέβαιο: Λαός που δεν γνωρίζει την
Ιστορία του κινδυνεύει να χάσει την
εθνική του ταυτότητα.
Και
όσο κάποιοι προσπαθούν και επιμένουν να
παραχαράζουν την Ιστορία, τόσο οι
νεώτερες γενιές έχουν υποχρέωση να
μαθαίνουν και να υπερασπίζονται την
ιστορική αλήθεια. Ας το
συνειδητοποιήσουμε πλέον καλά: Η
Ιστορία επαναλαμβάνεται. Και αν δεν
βάλουμε το δάχτυλο επί των τύπων των
ήλων, τα ίδια τραγικά λάθη είναι μοιραίο
να ξανασυμβούν. Δεν είναι τυχαία άλλωστε
τα λόγια του George
Orwell: «Όποιος
ελέγχει το παρελθόν, καθορίζει το μέλλον».
Περασμένα ξεχασμένα; Όχι, ας μην πέσουμε σ’ αυτήν την παγίδα! Γιατί τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας δεν παραγράφονται, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Γιατί η λήθη καταδικάζει τα θύματα για δεύτερη φορά και στην πραγματικότητα εξυπηρετεί τους εγκληματίες. Ένα ερώτημα, όμως, ανακύπτει επιτακτικό μετά από όλα αυτά: Η φωνή της Ελλάδας πού είναι; Γιατί η χώρα μας είναι πανταχού απούσα; Γιατί οι εκάστοτε ελληνικές κυβερνήσεις τηρούν αυτή την εγκληματικά παθητική στάση, για να μην πω καθεύδουν; Η Τουρκία ετοιμάζεται να γίνει συν –εταίρος μας, με πολλούς λογαριασμούς ανοικτούς κι εμείς τι κάνουμε; Κι αν ακόμα είναι όλα προκαθορισμένα, μήπως τώρα ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να θέσουμε τους όρους μας;
Δεν έχουμε απολύτως τίποτα εναντίον του τουρκικού λαού, αντίθετα μάλιστα ξέρουμε καλά ότι καθημερινά δοκιμάζεται. Το μόνο που θέλουμε είναι να μπουν τα πράματα στη θέση τους, να αποκατασταθούν οι μνήμες, να αποζημιωθούν οι αδικημένοι. Καταδικάζουμε τον Εθνικισμό απροκάλυπτα, το ίδιο όμως και τον εξανδραποδισμό της εθνικής μας αξιοπρέπειας. Δεν μισούμε τις πατρίδες των άλλων, αγαπάμε όμως τη δική μας πατρίδα. Θέλουμε να πάμε μπροστά, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι απεμπολούμε τα δικαιώματά μας σαν Έλληνες. Το μόνο που ζητάμε είναι να τακτοποιηθούν οι εκκρεμότητες και πιστεύουμε ότι αυτή είναι η πιο κατάλληλη στιγμή για να ασκήσουμε τα δικαιώματά μας σαν ισότιμοι εταίροι και να θέσουμε τους όρους μας πριν την ένταξη της Τουρκίας. Ίσως αυτή είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να διορθωθούν τα κακώς κείμενα. Μετά θα είναι πολύ αργά!
* Η Χριστιάννα
Λούπα είναι δικηγόρος και συγγραφέας
του βιβλίου «Μετά
την Καταστροφή, Σμύρνη – Κατοχή», (εκδ.
Ιωλκός)
