Πίσω στο ευρετήριο

Ο Ελληνικός Μάρτης

Εκατόν ογδόντα πέντε χρόνια λευτεριάς και εθνικής καταξίωσης πανηγυρίζει φέτος το έθνος των Ελλήνων. Εκατόν ογδόντα πέντε χρόνια επαναστάσεων και αγώνων του ελληνικού λαού, για την δημιουργία μιας κοινωνίας λεύτερης, δημοκρατικής, δίκαιης και μιας διοίκησης η οποία θα σέβεται τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα των πολιτών, θα προνοεί για τους ασθενείς, τους γέροντες τους αδυνάτους και τις νέες γενιές των ελληνοπαίδων, ενώ παράλληλα θα διασφαλίζει τα εθνικά συμφέροντα της χώρας και ακόμα θα προστατεύει τα δίκαια και συμφέροντα των αλύτρωτων ομογενών, οι οποίοι ζουν κάτω από συνθήκες συνεχούς καταπίεσης και το φόβο της βίας, στο χώρο των Βαλκανίων και της Μικράς Ασίας.

Μέρες σαν αυτές, χωρίς αμφιβολία, το Έθνος έχει ιερή υποχρέωση να θυμάται και να συλογίζεται. Να θυμάται εκείνους τους ελάχιστους από τα παιδιά του, οι οποίοι ενάντια σε κάθε λογική και κάθε στρατηγικό υπολογισμό, τόλμησαν και ύψωσαν το καταπιεσμένο από τον δυνάστη παράστημά τους, ζητώντας λευτεριά και κοινωνική καταξίωση.

Ο αγώνας υπήρξε σκληρός, όλοι οι οιωνοί ήταν εναντίον τους, χωρίς οπλισμό, χωρίς τη βοήθεια και προστασία καμίας δύναμης “αποφάσισαν να κάνουν κράτος, και το έκαναν”, σύμφωνα με την γνωστή φράση του “μπουρλοτιέρη” Κανάρη.

Ήταν ένας αγώνας επικός, όμοιος με εκείνους της μακρόχρονης ιστορίας της φυλής.

Ένας αγώνας που ανάδειξε ήρωες τους μέχρι τότε καταπιεσμένους γεωργούς του ελληνικού κάμπου και των βουνών, και του ύψωσε σε ημίθεους για τη τόλμη και αποφασιστικότητα τους. Μια στρατιά ημιθέων, ρομαντικών αγωνιστών, οι οποίοι ύψωσαν το στήθος τους εμπόδιο σαν βράχο, μπροστά στο μανιασμένο ωκεανό των βάρβαρων στρατιών της Πύλης.

Η ελευθερία δεν ήταν εύκολη και το τίμημα υπήρξε βαρύ. Κάθε γωνιά και κάθε πέτρα της ελληνικής γης, κάμποι, βουνά και  φαράγγια , γίναν ιερά κοιμητήρια αντρειωμένων, πάνω στη προσωπική θυσία των οποίων βλάστησε και άνθισε το δεντράκι της λευτεριάς, ποτισμένο με το αίμα τους.

Και από εκείνη τη αρχική μικρή πολιτεία, των επτακοσίων μόνο χιλιάδων  Ελλήνων, την καμένη και ολοκληρωτικά  καταστραμένη από τα ασκέρια και τις αιμοχαρείς ορδές των Οθωμανών σφαγέων,  ξεπετάχτηκε και δημιουργήθηκε  με το πέρασμα των χρόνων, μία υπέροχη πολιτεία για την οποία είμαστε περήφανοι όλοι.

Αλλά όμως ο αγώνας δεν σταματά εδώ. Όλα αυτά τα χρόνια της ελεύθερης βούλησης και ζωής, το πνεύμα της επανάστασης συνεχίζει να αγκαλιάζει τις σκέψεις  και τις καρδιές των Ελλήνων. Ο ξεσηκωμός του 1821 αναμφίβολα δεν σκόπευε μόνο στο να αποτινάξει το σκληρό κατακτητή δυνάστη, παράλληλα με τον αγώνα της λευτεριάς οι τίμιοι εκείνοι αγωνιστές στόχευαν στη δημιουργία μιας νέας κοινωνικής πραγματικότητας όπου όλοι οι πολίτες θα είχαν τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις. Η φράση του “Άγιου” των αγωνιστών, του Μακρυγιάννη, “τι Ζαΐμης τι Μπραΐμης” έρχεται ακριβώς να μας διαβεβαιώσει για τους στόχους και τις ελπίδες εκείνων. Την ανατροπή του ξεπερασμένου και απαράδεκτου φεουδαρχισμού των Οθωμανών, ο οποίος για την εύνοια των μερικών, καταδίκαζε, για τετρακόσια χρόνια τις μάζες όλων των πολιτών στην αθλιότητα, την ανέχεια και την απελπισία. Με το όραμα αυτής της κοινωνίας, ποτισμένο με τις αρχές και ιδέες της μεγάλης επανάστασης του λαού της Γαλλίας, συνεχίζει το Έθνος σήμερα την ιστορική του πορεία, παραδίδοντας τη δάδα των ιδεών και πόθων της μεγάλης του γένους επανάστασης  από γενιά σε γενιά.

Και εάν αυτό πραγματικά αληθεύει, είναι επόμενο να δημιουργούνται σοβαροί προβληματισμοί για το εάν και κατά πόσον η σημερινή πολιτική ηγεσία των Αθηνών, είναι εκείνη που εκφράζει τους πόθους, τους οραματισμούς, και τις ελπίδες του σύγχρονου Έλληνα. Ύστερα από εκατόν ογδόντα πέντε χρόνια πολιτικής ανεξαρτησίας, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι, οι αγώνες του Ελληνικού λαού συνεχίζονται χωρίς διακοπή  για τη δημιουργία μιας ίσης, δίκαιης και ποιό ανθρώπινης πολιτείας. Ενός κοινωνικού κράτους το οποίο θα έχει τη δυνατότητα να αγκαλιάζει με την ίδια ζεστασιά και να προστατεύει όλους τους πολίτες, τόσο εκείνους που ζουν και εργάζονται στο εθνικό κέντρο, όσο και τους άλλους που παραμένουν έξω από τα στενά πολιτικά σύνορα του στις πατρογονικές τους εστίες, είτε αυτές βρίσκονται στη Βόρειο Ήπειρο, την Ανατολική Θράκη και Κωνσταντινούπολη, την Ίμπρο και Τένεδο, τα παράλια της Μικράς Ασίας και την Ιωνία, την Κύπρο, ή και ολόκληρο το φάσμα του απόδημου ελληνισμού του σκορπισμένου σε κάθε γωνιά της γης. Είναι δε τραγικό το γεγονός ότι οι σημερινές κυβερνήσεις του εθνικού κέντρου έφθασαν μέχρι του σημείου να διαπραγματεύονται τα εθνικά δίκαια του λαού μας, την εθνική κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα του Κυπριακού κράτους και τα δικαιώματα του Κυπριακού Ελληνισμού για επιστροφή στις πατρογονικές τους εστίες, από τις οποίες εκδιώχθηκαν βίαια από τον αιμοσταγή “Αττίλα”. Επίσης το ιστορικό όνομα της Μακεδονίας, τα εθνικά σύνορα στο Αιγαίο και τα ανθρώπινα δικαιώματα των σκλάβων της Βόρειας Ηπείρου.

“Ο Ελληνισμός της διασποράς έχει αποδείξει ότι μπορεί να διαδραματίσει σημαίνοντα ρόλο σε όλα τα επίπεδα”, τονίζει σε μήνυμά του ο Θεόδωρος Κασσίμης, υφυπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας, “Ο απόδημος Έλληνας, που διατηρεί ακέραιη τη μεγάλη αγάπη του για τη Πατρίδα και αγωνίζεται για τη διατήρηση της ελληνικής ταυτότητάς του, δίδει πάντα το παρόν στον αγώνα για την υπεράσπιση των εθνικών μας θεμάτων.” Και καταλήγει: “Από πλευράς μου θα ήθελα να υπογραμμίσω ότι σταθερός γνώμονας της πολιτικής μας είναι η αποφασιστική και αποτελεσματική στήριξη των πρωτοβουλιών και των δράσεων εκείνων που συμβάλλουν στην ιστορική συνέχεια και την δυναμική παρουσία του Οικουμενικού Ελληνισμού.” Για άλλη μια φορά ωστόσο το ερωτηματικό όλων μας παραμένει το ίδιο, το εάν και κατά πόσον προβληματίζεται η Αθήνα από τις θέσεις και τους στοχασμούς των αποδήμων τους σχετικούς με τα εθνικά μας συμφέροντα. Θα πρέπει επίσης να γνωρίζει ότι τη σημερινή γενιά των αποδήμων δεν αποτελούν οι “πιατάδες” του παρελθόντος. Οι σημερινές γενιές έχουν ανοίξει τα φτερά της προόδου και έχουν κυριεύσει κάθε τομέα κοινωνικό, επαγγελματικό, εμπορικό κάθε κοινωνίας στην οποία ζουν και εργάζονται. Μια πραγματικότητα την οποία θα πρέπει να λάβει σοβαρά υπ’ όψη, εάν πράγματι αποβλέπει στη βοήθεια και στηρίζεται σε αυτούς για την επίλυση των πολλών προβλημάτων της.

Χρόνια πολλά σε ολόκληρη την ομογένεια και το Εθνικό Κέντρο.

“Πατρίδες”