Πίσω στο ευρετήριο

25^Η ΜΑΡΤΙΟΥ 1821 – ΜΙΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

     “Καλύτερα μιας ώρας ζωή Ελληνική,           

        παρά χίλιους αιώνες ψυχή Βυζαντινή.”  A.K.

Ανδρέας Κωνσταντινίδης, Β.Α, Μ.Α

   Η επανάσταση που άρχισε την 25^η Μαρτίου 1821, δεν ελευθέρωσε τον Ελληνισμό. Και αυτό γιατί η επανάσταση αυτή οδήγησε στην απελευθέρωση μόνο του σώματος, και όχι του πνεύματος.  Το Ελληνικό πνεύμα παρέμεινε σκλαβωμένο.  Το Ελληνικό πνεύμα – το πνεύμα του ευγενούς αγώνα και της δημοκρατικής διαλεκτικής – το οποίο γέννησε τον Χρυσό Αιώνα της Ακρόπολης, το δημοκρατικό πολίτευμα, τη φιλοσοφία, τις διάφορες επιστήμες, τις τέχνες και τον αθλητισμό, παρέμεινε δέσμιο στην προϊστορική και αντιδραστική θρησκεία των Εβραίο-βυζαντινών (τη Παλαιά και τη Καινή διαθήκη των χριστιανών). Δηλαδή αντί να επαναφέρουμε την Ελληνική δημοκρατία, παραμείναμε με την χριστιανική θεοκρατία – μέχρι και βασιλιά, από τη Βαυαρία της Γερμανίας μας έφεραν, για να κρατήσει το κεφάλι μας σκυμμένο στο χορτάρι, σαν τα πρόβατα.  Αντί να αφεθούν οι Έλληνες να αγκαλιάσουν τους Έλληνες φιλόσοφους, τις Ελληνικές επιστήμες, τις τέχνες, το αθλητικό πνεύμα, αλυσοδέθηκαν με τους Εβραίο-βυζαντινούς προφήτες, τη θρησκοληψία, τη θρησκεία και τον απάνθρωπο ασκητισμό.  Όχι, αυτή δεν είναι ελευθερία.  Και εξηγώ:

   Το ανθρώπινο σώμα δεν είναι ελεύθερο όταν το ανθρώπινο πνεύμα είναι σκλαβωμένο.  Η ανθρώπινη διανόηση είναι η κινητήριος δύναμη, η οποία οδηγεί τις ανθρώπινες πράξεις.  Σύμφωνα με την επιστήμη της ψυχολογίας, όταν ο άνθρωπος πιστεύει ότι κάτι συγκεκριμένο θα συμβεί στο μέλλον, συμπεριφέρεται με τέτοιο τρόπο, ώστε οι πράξεις του συμβάλλουν στην επαλήθευση της πίστης του αυτής. Η θεωρία αυτή ονομάζεται «Η προφητεία που επαληθεύει τον εαυτό της» (The self-fulfilling prophesy).  Στη κοινή σοφία τη βρίσκουμε στη παροιμία «καλομελέτα και έρχεται.»  Στην επιστήμη έχει επιβεβαιωθεί με διάφορα πειράματα και μελέτες. Μια ιστορική μελέτη, η οποία στηρίζει τη θεωρία αυτή, βρίσκεται στο βιβλίο, Η Ηθική των Διαμαρτυρόμενων και το Πνεύμα τού Καπιταλισμού (The Protestant Ethic and the Spirit of Capitalism,) και γράφτηκε από τον διάσημο Γερμανό κοινωνιολόγο και επιστήμονα των πολιτικών επιστημών, Max Weber (1864-1920).

      Σύμφωνα με το βιβλίο του Max Weber – το οποίο βιβλίο διδάσκεται στις μεταπτυχιακές σπουδές των κοινωνικών επιστημών στα πανεπιστήμια – η βιομηχανία, το κεφάλαιο και ο πλούτος γενικά, άρχισαν να εξαπλώνονται στις χώρες πού δέχτηκαν τη μεταρρυθμιστική θρησκευτική διδασκαλία τού John Calvin (Ιωάννης Καλβίνος, 1509-1564,) και κατά επέκταση στις χώρες των Διαμαρτυρόμενων Χριστιανών.   Η θρησκευτική, μεταρρυθμιστική διδασκαλία τού Καλβίνου στηρίζεται στις έννοιες τού θείου προορισμού (predestination,) και τού θείου επαγγέλματος (calling).

   Πάντα σύμφωνα με τον Καλβίνο, η επίγεια ζωή τού κάθε ανθρώπου είναι όπως την προόρισε ο θεός και το επάγγελμα είναι θεϊκό καθήκον. Δηλαδή… η δουλειά είναι προσευχή, και η σκληρή δουλειά είναι η καλύτερη προσευχή! Και αυτές οι έννοιες – όπως καταλήγει ο Max Weber με τις κοινωνιολογικές και ιστορικές έρευνες του – οδήγησαν τούς οπαδούς τού Καλβίνου στο αγκάλιασμα της επίγειας ζωής και την ευσυνείδητη, σκληρή δουλειά, πράγματα τα οποία μεταφράστηκαν σε υλικά αγαθά, χρυσό και κεφάλαιο – για επιπρόσθετες επιχειρήσεις και επιπρόσθετα υλικά αγαθά. Έκτισαν, δηλαδή, οι Προτεστάντες εργοστάσια δίπλα από τις εκκλησιές τους, και άρχισαν να απολαμβάνουν τον πλούτο τού επίγειου παράδεισου, τον οποίον απλόχερα τούς χάρισε ο… θεός.   Και, κατά επέκταση, η επιτυχία και ο πλούτος στην επίγεια ζωή ήσαν καλός οιωνός για περαιτέρω εύνοιες μετά θάνατον.  Δηλαδή, ο γήινος παράδεισος προμήνυε… ουράνιο παράδεισο.  Μια πίστη διαμετρικά αντίθετη με αυτή των ορθόδοξων και των καθολικών, οι οποίοι βλέπουν τις πόρτες του ουράνιου παράδεισου ερμητικά κλειστές για τους πλούσιους, και διάπλατα ανοικτές για τους φτωχούς.  Και αυτό το τελευταίο, σε συνάρτηση με τη χριστιανική πίστη, γενικά – η οποία διδάσκει πως ο… αιώνιος παράδεισος των σύννεφων είναι πολύ περισσότερο σημαντικός από την προσωρινή και… αμαρτωλή ζωή στη Γη – οδήγησε τους Βυζαντινούς δούλους στο αγκάλιασμα του ασκητισμού και της φτώχιας, και στην αποστροφή προς τον πλούτο. Ναι, με αυτή τη θρησκεία, οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες κρατούσαν αλυσοδεμένους τους δούλους της αυτοκρατορίας τους –  για να κοιμούνται οι ίδιοι ήσυχοι το βράδυ.   

   Βέβαια, δεν χρειαζόμαστε ούτε τις μελέτες του  Max Weber, ούτε τη θεωρία της προφητείας που επαληθεύει τον εαυτό της, για να εννοήσουμε την αδιαμφισβήτητη – και καθοριστική – συμβολή του πνεύματος στις ανθρώπινες πράξεις.  Το μόνο που έχουμε να κάμουμε είναι να ρίξουμε μια ματιά γύρω μας και να διαβάσουμε μια χούφτα σελίδες από την Ελληνική ιστορία.  Και τότε θα καταλάβουμε πως είναι σε αυτή την ίδια Γή (τα ίδια, φτωχά βουνά και τα λαγκάδια, τα ίδια, φτωχά νησιά και τις θάλασσες,) που έζησαν οι μεγάλοι, προ-χριστιανοί, πρόγονοι μας και όπου ζούμε εμείς, οι μικροί χριστιανοί,  σήμερα.  Αυτή είναι η ίδια, φτωχή, Γή που γέννησε τον Ιπποκράτη, τον Πυθαγόρα, τον Ηράκλειτο, τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη, τον Ευκλείδη, τον Αρχιμήδη, τον… τον…  Ναι, άφησα πίσω τον Αισχύλο, τον Σοφοκλή, τον Ευριπίδη, και… και…  Είναι αμέτρητοι οι επιφανείς και αξιομνημόνευτοι, προ-χριστιανοί, πρόγονοι μας, οι οποίοι γέννησαν τον ανώτατο ανθρώπινο πολιτισμό και χάρισαν το φως της γνώσης σε ολόκληρο τον κόσμο.  Και τώρα  –  μετά από δυο χιλιάδες χρόνια χριστιανισμό – φυτοζωούμε, ζητιανεύουμε  και κοντεύουμε να χαθούμε από το πρόσωπο της Γης!   Ναι, θα μας απομείνει ένα κοπάδι από… αγνές ψυχές στα σύννεφα, τραγουδώντας ύμνους του Δαβίδ – και αγαλλιάζοντας στα δεξιά του… πατρός.

   Ναι, η Τουρκοκρατία έφυγε προς Ανατολάς, αλλά η Βυζαντινοκρατία είναι ακόμα μαζί μας και μας κρατά αλυσοδεμένους.  Μιλούσαν και αυτοί την Ελληνική γλώσσα, και νομίσαμε πως οι Βυζαντινοί ήσαν και αυτοί απόγονοι των δικών μας φιλόσοφων και επιστημόνων. Δεν προσέξαμε πως οι ρίζες τους ήταν στους Εβραίους προφήτες και βασιλιάδες – και πως δόξαζαν τον Μωυσή με τις  εντολές του, όπως και τους  Δαβίδ και Σολωμό με τους ύμνους τους.  Και όχι μόνο τους προσφέραμε Γη και ύδωρ, αλλά τους ανοίξαμε τη καρδιά μας και τους κλείσαμε μέσα.  Σαν καλοί και φιλόξενοι Έλληνες – και σαν αμαθείς και… πρόβατα επί σφαγής.  Δεν καταλάβαμε πως το δικτατορικό «άγιο» πνεύμα τους – με τις «άγιες» και… αιώνιες γραφές του – είναι ανίατη αρρώστια για το ελεύθερο Ελληνικό πνεύμα – μια σατανική τροχοπέδη για τον κόσμο  του Ηράκλειτου, όπου «τα πάντα ρει.» Δεν καταλάβαμε πως η θεοκρατία τους είναι δηλητήριο για την Ελληνική δημοκρατία.  Δεν  καταλάβαμε πως οι προφήτες και οι «άγιες» γραφές τους, σήμαιναν το τέλος της διαλεκτικής μεθόδου, της Ελληνικής φιλοσοφίας, των επιστημών, των τεχνών.  Δεν καταλάβαμε πως ο ασκητισμός τους σήμαινε το τέλος του αγωνιστικού, αθλητικού πνεύματος – και την απαγόρευση των Ολυμπιακών αγώνων.  Και έτσι χάθηκε ο Ελληνισμός…  

   Η διάγνωση της αρρώστιας αυτής που μαστίζει σήμερα τον Ελληνισμό – δηλαδή οι αλυσίδες της θρησκείας των Εβραίων προφητών και των Βυζαντινών βασιλιάδων – είναι το πρώτο βήμα προς την πνευματική απελευθέρωση του Ελληνισμού.  Και παρά  την αδιαμφισβήτητη  αξίας του πρώτου βήματος, η διάγνωση μιας αρρώστιας,  δεν οδηγεί από μόνη της στη θεραπεία. Χρειάζονται πρακτικά και συγκεκριμένα βήματα για να επιτευχθεί η θεραπεία.  Και μια πνευματική αρρώστια δυο χιλιάδων χρόνων, δεν θεραπεύεται με ημίμετρα και μισές καρδιές.  Χρειάζονται ριζοσπαστικά και επαναστατικά μέτρα.  Χρειάζονται θαρραλέες και αποφασιστικές καρδιές.

   Όταν μιλούμε για «επαναστατικά» μέτρα,  δεν εννοούμε ντουφέκια και μπαρούτι.  Δεν βρισκόμαστε στο 1821.  Επαναστατικά  μέτρα σήμερα, στον 21^ον αιώνα, είναι η ελεύθερη, καθαρή σκέψη, η τόλμη της έκφρασης, και η κατάλληλη, αποτελεσματική  επικοινωνία.   Ναι, μια θαρραλέα, πνευματική επανάσταση.   Και σαν ιδανική αρχή, θα ήταν η επανεξέταση των Ελληνικών εθνικών συμβόλων.  Γράφω «ιδανική» αρχή, γιατί τα εθνικά σύμβολα είναι ένας συγκερασμός από μαγικό μυστικισμό και μια πανίσχυρη κοινωνική δύναμη, τα οποία εντυπωσιάζουν τον πολίτη και αγγίζουν τις χορδές της ψυχής του. Να αρχίσουμε, λοιπόν, από τη δική μας, την Ελληνική σημαία και το δικό τους, το Βυζαντινό είδωλο – τον σταυρό.          

  Η ψυχή του σημερινού Έλληνα είναι σταυρωμένη. Την σκλάβωσαν και την κάρφωσαν πάνω στο σταυρό οι Βυζαντινοί κατακτητές. Και μας υποσχέθηκαν πως μετά τη σταύρωση έρχεται η… ανάσταση. Αλλά δυο χιλιάδες χρόνια τώρα, είμαστε σταυρωμένοι και η ανάσταση πουθενά. Και όχι μόνο αυτό!  Μας έχουν τοποθετήσει το είδωλο του σταυρού πάνω στην Ελληνική σημαία, για να μας συγκινεί, να γονατίζουμε και να το προσκυνούμε.  Και είναι από εκεί, κατά τη γνώμη μου, που πρέπει να αρχίσει ο αγώνας μας για την ελευθερία από τους Βυζαντινούς αποικιοκράτες. 

   Ο σταυρός δεν έχει καμία εθνική υπόσταση και κρατικό χαρακτήρα, αλλά είναι ένα θρησκευτικό – θεοκρατικό – είδωλο. Και αυτός είναι ο λόγος που παρουσιάζεται σαν σύμβολο στις σημαίες είκοσι διαφορετικών χωρών, εκτός της Ελλάδας (Αγγλία, Αυστραλία, Γεωργία, Δανία, Μάλτα, Σουηδία κ.λπ.). Ιστορικά, ο σταυρός και η θεοκρατία είναι ξένα προς τον Ελληνισμό. Και δεν μπορούμε να δικαιολογηθούμε πως χρησιμοποιούμε ξένα σύμβολα γιατί δεν έχουμε τα δικά μας – Ελληνικά. Τουναντίον, η Ελλάδα είναι γεμάτη από Ελληνικά, ιερά σύμβολα – με πρώτο και καλύτερο την Ακρόπολη με τον Παρθενώνα. Την Ακρόπολη την έκτισε ο Περικλής σαν σύμβολο της Αθηναϊκής δημοκρατίας, όπως και της ανυπέρβλητης σοφίας του Ελληνικού πνεύματος. Τον σταυρό τον σοφίστηκαν οι Βυζαντινοί για να υμνήσουν τη… θεοκρατία τους και το «άγιο» πνεύμα τους. Η εκλογή είναι απλή και ξάστερη.  Κάτω, λοιπόν, από την Ελληνική σημαία ο σταυρός της Βυζαντινής θεοκρατίας, και πάνω στην Ελληνική σημαία η Ακρόπολη της Ελληνικής δημοκρατίας.  Και… «άμ’ έπος, άμ’ έργο.»  Χωρίς καθυστέρηση.  

   Βάζω πρώτος την υπογραφή μου. Να μαζέψουμε μερικές χιλιάδες υπογραφές, και να στείλουμε παράκληση στον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, για να οργανώσει δημοψήφισμα με την εξής… ερώτηση:   Ακρόπολης, ΝΑΙ – σταυρός, ΟΧΙ.

   Καιρός να ελευθερώσουμε το Ελληνικό πνεύμα από τη σκλαβιά του Εβραίο-Βυζαντινού «άγιου» πνεύματος. Καιρός να ολοκληρώσουμε την Ελληνική ανεξαρτησία και ελευθερία.  Και σαν άξια παιδιά του αγωνιστή της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, Ρήγα Φεραίου, να τον παρακαλέσουμε να μας επιτρέψει να παραφράσουμε τους γνωστούς στίχους του, «Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή,» και να βροντοφωνάξουμε προς τους Βυζαντινούς αφέντες μας : Καλύτερα μιας ώρας ζωή Ελληνική, παρά χίλιους αιώνες ψυχή Βυζαντινή! Μόνο έτσι θα έχουμε το δικαίωμα να θεωρούμε τους εαυτούς μας αντάξια βλαστάρια των προ-χριστιανών, πανένδοξων προγόνων μας.