Ένα
έθνος, ένας λαός, μια επέτειος.
Εκατόν
ενενήντα ένα χρόνια , συμπληρώνουμε
φέτος από την ημέρα του μεγάλου
ξεσηκωμού, (όπως τουλάχιστον μας τον
έμαθαν τα σχολικά βιβλία). Δύο σχεδόν
αιώνες, παρά μία δεκαετία, ελεύθερου
βίου, ενός
έθνους και ενός λαού ο οποίος πίστεψε
στην μοίρα του για ανεξαρτησία,
αυτοδιάθεση, δημοκρατία και ελευθερία.
Και όμως , για άλλη μια φορά το εθνικό
κέντρο βρίσκεται μπροστά στο μεγάλο
δίλλημα του “τι μέλλει γενέσθαι.” Είναι
δε βέβαιο ότι το έθνος παρακολουθεί
βουβό και συντετριμμένο μια από τις
μεγαλύτερες ίσως τραγωδίες της νεώτερης
ιστορίας, στην διαχρονική του πορεία ως
λαού και ως οργανωμένης διοίκησης. Είναι
δε επόμενο στις εορταστικές εκδηλώσεις
μνήμης, που φέτος οι ταγοί της πολιτείας
θα θελήσουν να οργανώσουν, τα αισθήματα
να είναι συγκεχυμένα. Αισθήματα
περηφάνιας και ευγνωμοσύνης
για το ήθος, τον
παλμό και την αποφασιστικότητα Εκείνων,
των αγωνιστών και πρωτεργατών της
εθνικής παλιγγενεσίας, αναμεμειγμένα με
εκείνα της απογοήτευσης και ντροπής, που
οι σημερινοί ταγοί οδήγησαν τη χώρα και
τον λαό. Δεν υπάρχει η παραμικρή
αμφιβολία ότι, για άλλη μια φορά η χώρα
και ο λαός, βρίσκονται αντιμέτωποι με το
μεγάλο ερώτημα για το που πραγματικά
οδηγείται ο τόπος; Είναι κάτι
περισσότερο από λυπηρό, εάν αναλογιστεί
κάποιος ότι η σημερινή απόλυτη παράλυση
του κράτους των Ελλήνων, κάθε άλλο παρά
έχει να κάνει με την Αθηναϊκή
δημοκρατία. Αντιθέτως μάλιστα θα
μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι οι μέρες
αυτές θυμίζουν, τόσο έντονα, τις μέρες
της πτώσης της βασιλεύουσας.
Και
τότε μεν ο πορθητής βρισκόταν έξω από τα
τείχη έτοιμος να εκμεταλλευτή κάθε
πιθανή ευκαιρία που θα του έδιδαν οι
πολιορκούμενοι, και τελικά του “δόθηκε”
με την “από κάποιο λάθος ξεχασμένη
κερκόπορτα ανοικτή”.
Και για την εποχή εκείνη τα γεγονότα,
είναι βέβαιο, ότι χάνονται
σκεπασμένα από τις ομίχλες του
μυστηρίου και των πολιτικών
σκοπιμοτήτων της
εποχής εκείνης. Σήμερα δυστυχώς,
αποτελεί κοινό μυστικό ότι το ίδιο το
πολιτικό κατεστημένο των ημερών μας
οδήγησε το σκάφος της πολιτείας στα
ύφαλα νερά και τις ξέρες τις
εξυπηρέτησης των πολιτικών και
κομματικών συμφερόντων των ιδίων. Κάτω
από αυτές τις συνθήκες, δυστυχώς,
επρόκειτο ο Ελληνικός λαός να ξαναζήσει
το νεότερο δράμα της νέας άλωσης της
ελληνικής πολιτείας, χάνοντας κάθε
έννοια αξιοπρέπειας, ανεξαρτησίας και
κοινωνικής δικαιοσύνης.
Το
χειρότερο δε είναι ότι ακόμα και κάτω
από αυτές τις συνθήκες, η λερναία Ύδρα
της διαφθοράς, συνεχίζει να ταλαιπωρεί
τον κουρασμένο λαό , καθώς συνεχίζει να
κατασπαράζει καθημερινά τις σάρκες του
στο βωμό της κερδοσκοπίας των ολίγων.
Υποστηρίζεται,
τουλάχιστον από μια ομάδα πολιτικών
κομμάτων, ότι η κατάσταση αυτή θα
βελτιωθεί με την διενέργεια εκλογών.
Ακόμα, λέγεται ότι η
πιθανότητα του κόμματος του Αντώνη
Σαμαρά, θα βάλει τα πράγματα σε κάποια
τάξη, το ευχόμαστε. Διερωτόμαστε, ωστόσο,
πως και με ποια πολιτική. Ο Αντώνης
Σαμαράς, πιθανός νικητής των εκλογών,
δεν είναι εκείνος που σέρνει μαζί του
όλα τα απολιθωμένα απομεινάρια της Νέας
Δημοκρατίας του παρελθόντος.
Ο αντιπρόεδρός του κ. Αβραμόπουλος,
δεν είναι εκείνος που υπηρέτησε το
Υπουργείο Υγείας, επί σειράν ετών, χωρίς
ωστόσο να καταφέρει το παραμικρό σε ότι
αφορά την πάταξη του
καρκινώματος της διαφθοράς, το οποίο όλα
αυτά τα χρόνια, κατέτρωγε τις σάρκες του
συστήματος και βύθιζε την ελληνική
κοινωνία στο χάος και την απόγνωση. Με
ποιο όμως δυναμικό θα μπορέσει
να διοικήσει και να επιβάλει τις
απαραίτητες κοινωνικές αλλαγές ο
Αντώνης Σαμαράς; Μήπως τα σημερινά
στελέχη του κομματικού του μηχανισμού
δεν αποτελούν μέρος του προβλήματος;
άπαξ και οι περισσότεροι από αυτούς
υπηρέτησαν κατ’ επανάληψη
κάτω από συνθήκες απόλυτης
διαφθοράς το σύστημα, χωρίς
καν να ενδιαφερθούν για κάποια
πιθανή αντιμετώπιση των συνεπειών του.
Από την
αντίπαλη παράταξη βρίσκεται εκείνη του
ΠΑΣΟΚ με τον υπόλοιπο ορυμαγδό των
κομμάτων της κατατεμαχισμένης
αριστεράς. Αλλά όμως, μήπως,
κάποιος από αυτούς τους φιλόδοξους
ηγεμονίσκους είναι
άμοιρος των προβλημάτων που οδήγησαν
την χώρα στην μεγαλύτερη αποτυχία, την
ανυποληψία και την μερική απώλεια της
ανεξαρτησίας της, και
οδήγησαν τις μεγάλες λαϊκές μάζες στην
απόγνωση και την απελπισία.
Είναι
δε αδιανόητο, κάτω από αυτέ τις συνθήκες,
να μπορεί κάποιος να απαιτήσει τη τιμή
και τον σεβασμό του ελληνικού λαού, του
στρατού, των φοιτητών, της σχολικής
νεολαίας και όλων των αναπήρων από τις
διάφορες πολεμικές περιπέτειες των
τελευταίων δεκαετιών, οι οποίοι θα
θελήσουν να κρατήσουν τα λάβαρα των
αγώνων τους για το έθνος ψηλά.
Αυτό, τουλάχιστον μας διαβεβαιώνουν
τα γεγονότα, ότι κανένας τους απολύτως
δεν είναι άξιος της τιμής του
χαιρετισμού της μεγίστης πλειοψηφίας
του ελληνικού λαού, ο οποίος εξ αιτίας
των πράξεων και παραλήψεών τους
υποφέρει τα μέγιστα, αβοήθητος και
ξεχασμένος, ενώ οι προνομιούχοι που
διαγωνίζονται για την εξουσία,
συνεχίζουν να διακηρύσσουν
την παλαιά πλάνη της σωτηρίας του
λαού.
Πραγματικά
η όλη υπόθεση αποτελεί
ένα θλιβερό σενάριο αρχαίας
ελληνικής τραγωδίας. Μιας τραγωδίας
όμως χωρίς τον “από μηχανής θεό”, χωρίς
καμιά ελπίδα ελάφρυνσης των μεγάλων βαρών, που
η αμυαλοσύνη και ανικανότητα όλων τους
επιφόρτισαν πάνω στις αδύναμες πλάτες των ελλήνων πολιτών. Είναι
όμως αυτό το μήνυμα των πανηγυρισμών της
25ης του Μάρτη; Ποιος είναι εκείνος
που θα τολμήσει να σταθεί στην εξέδρα
των επισήμων προκειμένου να αποδεχθεί
τον χαιρετισμό του έθνους στο άξιο
πρόσωπό του, για λογαριασμό των γιγάντων
που με την προσωπική τους θυσία, ύψωσαν
το όραμα της νεότερης Ελλάδας.
“Πατρίδες”
