Του Γεωργίου Ηλία Διαμαντόπουλου*
Ξεκινώ το σημερινό μου άρθρο
δανειζόμενος μια παράγραφο από το
βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη, “η ιστορία
του Νεοελληνικού κράτους 1830-1974”, με μία
πρόταση από το παράρτημα των σχολιασμών
από το βιβλίο του Γεράσιμου Κακλαμάνη: “Η
Ελλάς ως Κράτος δικαίου”, την οποία
θεωρώ αντιπροσωπευτική της σημερινής
ελληνικής πραγματικότητας:
“Είναι λάθος να πιστεύουμε πως ο
δανεισμός είναι φαινόμενο των
τελευταίων ετών. Με δανεισμούς από την
Ευρώπη έγινε η ελληνική επανάσταση, με
δανεισμούς από την Ευρώπη συγκροτήθηκε
το νεοελληνικό κράτος το 1830, με
δανεισμούς από την Ευρώπη συντηρείται
το νεότερο ελληνικό κράτος αδιαλείπτως
από τότε μέχρι σήμερα. Υπάρχουμε σαν
κράτος χάρις στην ελεημοσύνη των ξένων
και αυτό το εκλαμβάνουμε
σαν μια αυτονόητη υποχρέωση της
Ευρώπης προς την Ελλάδα, εξ αιτίας του
Ελληνικού πολιτισμού για τον οποίο δεν
έχουμε ιδέα σε τι ακριβώς συνίσταται…,περιφέρουμε
το δίσκο της επαιτείας εν ονόματι του
πολιτισμού μας, όντας απολίτιστοι.
” Στο σημείο αυτό ας μου επιτραπεί
να διευκρινίσω ότι δεν έχω καμία πρόθεση
να πυροδοτήσω σε μια περίοδο τόσο
μεγάλης συναισθηματικής υπερφόρτωσης,
αποτέλεσμα της ψήφισης αποδοχής της
συμφωνίας δανειοδοτήσεως του δεύτερου
μνημονίου βοήθειας 130 δις, της 27ης
Οκτωβρίου του 2011, η οποία αποβλέπει αντί
μιας άτακτης ελληνικής πτώχευσης, με
όλες τις επώδυνες συνέπειες τις οποίες
θα μπορούσε να έχει, να μετριάσει
αυτές τις συνέπειες και να τις
περιορίσει και μετριάσει, όσο το δυνατόν
περισσότερο, αυτές τις συνέπειες πάνω
στον ελληνικό λαό, από μια ολική
καταστροφή, μέσω μιας ελεγχόμενης
πτώχευσης μέσα στα πλαίσια του φιλικού
χώρου της Ευρωζώνης. Δεν έχω τη
παραμικρή αμφιβολία ότι οι Έλληνες
είναι ένας πολύ
εργατικός και υπερήφανος λαός. Η
διαχρονική του ιστορία συνεισφοράς στην
προαγωγή του παγκόσμιου πολιτισμού δεν
είναι μόνον αναγνωρισμένη, αλλά μάλλον
χωρίς καμία απολύτως αμφισβήτηση για
την αξία της. Αλλά όμως πως είναι δυνατόν
η εικόνα η οποία προβάλλεται διεθνώς
να δίδει την εντύπωση ότι αυτή η χώρα και
ο λαός εξαρτώνται από την αποδοχή και
ελεημοσύνη των εταίρων περιφέροντας
συνεχώς τον δίσκο της επαιτείας
σε μόνιμη βάση. Το σημείο αυτό,
πιστεύω, ότι θα πρέπει να μας
προβληματίσει όλους,
τόσο την πνευματική ηγεσία, όσο και τις
πλατειές λαϊκές τάξεις, για το εάν και
κατά πόσον θα πρέπει να αποδεχθούμε και
να ανεχθούμε αυτή τη προσβλητική
πολιτική που τόσο μας αδικεί
και μας ταπεινώνει, ενώ παράλληλα
οφείλουμε σαν έθνος να επιδιώξουμε και
να απαιτήσουμε την
απόλυτη αλλαγή αυτής της πρακτικής,
δεδομένου ότι η συνέχεια
της πρόκειται να επιφέρει τραγικά
αποτελέσματα, τόσο στην οργανωμένη
πολιτεία, όσο και σε όλους εμάς ως έθνος.
Δεδομένου ότι όταν ένα έθνος παύσει να
πιστεύει στις δυνάμεις του τότε απλά
μετατρέπεται σε ένα είδος παραγωγής
μουσειακού εθνογραφικού υλικού, παύει
δε να λογίζεται ως ζωντανό και
παραγωγικό. Είναι δε λυπηρό το ότι
σήμερα δεν υπάρχει ελληνική ή και ξένη
βιβλιογραφία σχετική με την νέο
ελληνική ιστορία η οποία δεν επιρρίπτει
τα αίτια της οικονομικής και πολιτικής
κακοδιοίκησης της χώρας στον πολιτειακό
παράγοντα τον γνωστό ως “εκπρόσωπο του
πολιτικού συστήματος.” Πέραν
ορισμένων φωτεινών ανδρών οι οποίοι
διαμόρφωσαν ξέχωρη πολιτική
προσωπικότητα μέσα στα πλαίσια των
δικών τους οραματισμών, και οι οποίοι
κατά πλειοψηφία υπήρξαν τα θύματα του
πολιτικού περιβάλλοντος της εποχής τους,
άπαξ και είτε εξορίστηκαν, είτε
δολοφονήθηκαν από τους πράκτορες των
συμφερόντων που επιζούν σε βάρος της
μιζέριας του ελληνικού λαού, οι
υπόλοιποι συνεχίζουν
διαχρονικά να είναι οι ίδιοι, σε μια
ακριβή επανάληψη του παρελθόντος. Και
υπεύθυνοι αυτής της τραγωδίας
παραμένουν ακριβώς οι ίδιοι ανά τις
εποχές, άλλοτε ως φεουδάρχες, ή
βυζαντινοί δεσπότες και γαιοκτήμονες ή
και ως κοτζαμπάσηδες, συνεργάτες της
υψηλής πύλης των Οθωμανών αυτοκρατόρων.
Με το πέρασμα των αιώνων οι εκπρόσωποι
αυτών των συμφερόντων κατόρθωσαν να
επιβάλουν την βυζαντινό ποίηση της
δημόσιας διοίκησης, ένα διοικητικό
σύστημα ξεπερασμένο από κάθε πλευρά,
προκειμένου να διατηρήσουν
τα προνόμια των ιδικών τους φέουδων,
δεσποτάτων, ή βιλαετιών, όπου μέσω των
γνωστών αυτοκρατορικών φερμανιών
κρατούσαν και συνεχίζουν να κρατούν
υπόδουλη και εξαθλιωμένη την
συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού
λαού. Ο βυζαντινός συγγραφεύς του 14ου
αιώνα Αλέξιος Μακρενβολίτης στο έργο
του “Διάλογος”, ένα πραγματικά
αξιόλογο και αριστοτεχνικό πόνημα της
εποχής του, παρουσιάζει
την επικρατούσα αντίληψη της
βυζαντινής κοινωνίας.
Από το έργο του εκείνο δανείζομαι μια
μικρή εικόνα του για τον διαχωρισμό και
διακρίσεις μεταξύ της διοικούσας ή
άρχουσας τάξης και των κατά συντριπτική
πλειοψηφία πενήτων πολιτών: “Οι τρόποι
για να αποκτήσει κανείς χρήματα είναι
πασιφανείς σε κάθε νοήμονα άνθρωπο.
Άλλος πλουτίζει χάρη στις γνώσεις του,
άλλος από το εμπόριο, άλλος με την
εγκράτεια, άλλος με την αρπαγή. Πολλοί
πλουτίζουν μέσα από την κυριαρχία ή
κάποια κληρονομιά ή άλλες παρεμφερείς
μεθόδους ”, γράφει. Από
της ιδρύσεως του νεοελληνικού κράτους
μέχρι σήμερα το Ελληνικό κοινοβούλιο
ενεργεί σαν ένα μεγάλο τυπογραφείο
έκδοσης νόμων και μάλιστα σύμφωνα με τον
διεθνή οργανισμό Ο.Ο.Σ.Α, το Ελληνικό
κοινοβούλιο κατά το διάστημα της
τελευταίας πενταετίας νομοθέτησε
17000 νέους νόμους ενώ ταυτόχρονα όσο
γόνιμη εμφανίζεται η εργασία του με την
αποδοχή και έγκριση των νέων νόμων, τόσο
μεγαλώνει η διαφθορά που κυριαρχεί στον
κρατικό μηχανισμό με αποτέλεσμα την
αδιαφορία των οργάνων
του κράτους για την τήρηση και
επιβολή αυτών των νόμων. Αλλά όμως αυτό
δεν αποτελεί κάτι καινούργιο, υπάρχει
και συνεχίζει σα μια παλιά συνήθεια από
της ίδρυσης του νεοελληνικού κράτους
και μέχρις των ημερών μας, για ένα
διάστημα περίπου διακοσίων ετών. Σαν
παράδειγμα αναφέρω ότι προ μηνών το σώμα
των βουλευτών του κοινοβουλίου
αποδέχθηκε έναν νόμο βάσει του οποίου
καταργείτο το γνωστό πανεπιστημιακό
άσυλο, όταν υπάρχουν
φόβοι καταπάτησης των νόμων του
κράτους από τους φοιτητές και κίνδυνος
δημιουργίας ζημιών σε βάρος της
περιουσίας του δημοσίου και των ιδιωτών.
Όταν λοιπόν η νομική σχολή του
πανεπιστημίου Αθηνών, πρόσφατα
καταλήφθηκε από βάνδαλους και μάλιστα
μετετράπη σε εργαστήριο παραγωγής
εμπρηστικών βομβών μολότοφ, τόσο ο
πρύτανης του ιδρύματος, όσο και η
αστυνομία ξέχασαν τελείως την ύπαρξη
του νέου νόμου, με αποτέλεσμα την
καταστροφή και λεηλασία του ιστορικού
κέντρου των Αθηνών, από τις φοιτητικές
ορδές που είχαν καταλάβει και
εγκατασταθεί μέσα στις αίθουσας του
πανεπιστημίου. Ήταν μια μοναδική
έκφραση βανδαλισμών από καλώς
οπλισμένους “διαμαρτυρόμενους”
αυριανούς επιστήμονες οι οποίοι
φρόντισαν να κατακάψουν και λεηλατήσουν
μαγαζιά και να καταστρέψουν, για ακόμα
μια φορά, την περιουσία του δημοσίου, η
οποία ως γνωστόν ανήκει σε όλους του
Έλληνες. Και ενώ η παρανομία, η
ατιμωρησία και η διαφθορά διαμορφώνουν
καθημερινά ποιο έντονη μια μορφή
αμετάβλητης πολιτικής και ανοχής από το
σύστημα, το στοιχείο που φαίνεται ότι
μεταβάλλεται είναι η κατά τακτά χρονικά
διαστήματα, διαδοχική εναλλαγή των
πολιτικών κομμάτων στην εξουσία,
κρατώντας έτσι τον ελληνικό λαό και το
μέλλον της χώρας δεσμώτη της
ακολουθούμενης πολιτικής και των
συμφερόντων τους
εξυπηρέτησης του πελατειακού
κράτους που
έχουν επιβάλει στη συνείδηση του λαού. Η
διακήρυξη πίστης στις δημοκρατικές
αρχές και την
ευνομία του κράτους στην πραγματικότητα
αποτελούν μια πραγματική αντίθεση με
τις πολιτικές που εφαρμόζουν, δεδομένου
ότι στην πράξη το μόνον που τους
ενδιαφέρει είναι το πώς θα μπορέσουν να
εκμεταλλευτούν τα προνόμια της θέσης
τους προκειμένου να ροκανίσουν
τα κεφάλαια των δανείων που οι
Ευρωπαίοι προσφέρουν ως βοήθεια καθώς
επίσης και εκείνα που συγκεντρώνονται
από την περιφορά του δίσκου της
επαιτείας. Δεν
έχω καμία αμφιβολία ότι η όλη υπόθεση
αποτελεί μια πολύ θλιβερή
και λυπηρή αλήθεια. Μια αλήθεια η
οποία έχει περιζώσει τον ελληνικό λαό,
τον έχει απενεργοποιήσει και τον κρατά
αιχμάλωτο ψευδαισθήσεων, οι οποίες δεν
του επιτρέπουν να προβεί σε ενέργειες
ανατροπής του σάπιου πολιτικού
συστήματος. Τόση επιρροή έχει πάνω του η
δημαγωγία, ο πολιτικός λαϊκισμός και η
τέχνη της διαστρέβλωσης των γεγονότων
και καταστάσεων, ώστε ο Έλληνας πολίτης
να χάνεται στην κυριολεξία
στις πολιτικές ομίχλες που τον έχουν
περιβάλει, αδυνατώντας
να διακρίνει την μεγάλη απάτη με την
οποία τον έχουν καταδικάσει να ζει. Μια
απάτη στην οποία οι παρανομούντες
παρουσιάζονται ως φύλακες της έννομης
τάξης οι δε νομοταγείς πολίτες να
συνθλίβονται κάτω από το βάρος της
προσπάθειας για την ανταπόκριση
αποπληρωμής των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας, τα οποία οι πολιτικοί
συνεχίζουν ασύστολα να επισυνάπτουν,
φέρνοντας τη χώρα κάθε φορά ποιο κοντά
στη πτώχευση. Δυστυχώς αυτή είναι η
σημερινή πραγματικότητα, μια
πραγματικότητα ζοφερή την οποία
αντιμετωπίζει χωρίς
πολλές ελπίδες ανάκαμψης ο Έλληνας
πολίτης. Είναι δε αποτέλεσμα μιας
πολιτικής που ακολούθησαν επί σαράντα
ολόκληρα χρόνια οι πολιτικοί του ηγέτες,
οι οποίοι με την άλογο πολιτική τους του
φόρτωσαν τεράστια δημοσιονομικά
ελλείμματα, εξ αιτίας της οικονομικής
ασωτίας που εφάρμοσαν. Τελικά πάντως τα
γεγονότα έρχονται να μας διαβεβαιώσουν
ότι αυτό το άχαρι πανηγύρι της ελεύθερης
σπατάλης έφθασε στο τέλος, άπαξ και οι
Ευρωπαίοι εταίροι της Ελλάδος από
κοινού με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο,
έχοντες πλήρη εικόνα της
πραγματικότητας, κυρίως από τους
ελέγχους που διενήργησαν πράκτορες της
τρόικας, αντελήφθησαν την απόλυτη
ακυβερνησία, την προχειρότητα, την
ανευθυνότητα και τις υπεκφυγές των
διοικούντων να εκπληρώσουν
της υποχρεώσεις που προβλέπονται
από τους όρους της συμφωνίας δανεισμού,
ως εκ τούτου αρνούνται να δώσουν
εμπιστοσύνη στις νέες υποσχέσεις των
εκπροσώπων της διοίκησης των Αθηνών. Για
τους πολιτικούς παρατηρητές της
φιλοσοφίας και του τρόπου ενέργειας του
ΔΝΤ είναι βέβαιο ότι εάν η κυβέρνηση των
Αθηνών φρόντιζε να εφαρμόσει εντός
τακτής χρονικής περιόδου όλες τις
αναληφθείσες διαρθρωτικές, φορολογικές,
εργασιακές και λοιπές υποχρεώσεις
μεταρρυθμίσεων, σε μια ειλικρινή
προσπάθεια για την ανανέωση του
κρατικού μηχανισμού μέσω αυτών,
έτσι ώστε από αυτές να αναδειχθεί
μια σύγχρονη κοινωνία δικαίου, δεν θα
υπέφερε σήμερα ο ελληνικός λαός η δε
κυβέρνηση θα έχαιρε κύρους και
αξιοπιστίας. Δυστυχώς
εκ των πραγμάτων αποδεικνύεται ότι
για αυτούς η διατήρηση του πελατειακού
κράτους είχε πρωτεύοντα ρόλο και
σπουδαιότητα, έτσι λοιπόν χάθηκαν
δισεκατομμύρια Ευρώ το τόσο σοβαρό
χρονικό διάστημα της δοκιμασίας, με όλες
τις δυσάρεστες συνέπειες πάνω στον μέσο
Έλληνα. Κάτω από αυτήν την ανάλυση
αντιλαμβάνεται ο παρατηρητής την
σπουδαιότητα που έχει η δημιουργία ενός
ειδικού ταμείου, την οποία αποφάσισαν οι
δανειστές, το οποίο θα είναι υπεύθυνο
για την διαχείριση της νέας δανειακής
σύμβασης των 130 δις Ευρώ, δεδομένου ότι ο
θεσμός αυτός εγγυάται την ορθολογική
και έντιμη εκταμίευση των κεφαλαίων και
την διάθεσή τους προς την σωστή
κατεύθυνση. Στο σημείο αυτό ας μου
επιτραπεί να αναφερθώ στα θεατρινίστικα
κροκοδείλια δάκρυα των ταγών του
Αθηναϊκού συστήματος ότι δήθεν
μειώνεται έτσι η εθνική υπερηφάνεια και
χάνεται μέρος της εθνικής ανεξαρτησίας
της Ελλάδος, που αποτελούν ακόμα μια νέα
προσπάθεια συνέχισης της μέχρι σήμερα
εφαρμοζόμενης δημαγωγικής πολιτικής. Το
βέβαιο είναι ότι οι δανειστές τους
στερούν την ευκαιρία συνέχισης της
γνωστής πρακτικής του ροκανίσματος των
κεφαλαίων και διασπάθισης του εθνικού
πλούτου μεταξύ τους. Έφθασαν στο σημείο
να κατηγορούν του Ευρωπαίους εταίρους
τους και το ΔΝΤ ότι είναι υπεύθυνοι της
σημερινής κατάστασης, της πτώσης του
βιοτικού επιπέδου του λαού, όταν ύστερα
από δύο και μισή ολόκληρα χρόνια δεν
υπήρξε καμία σοβαρή προσπάθεια προς την
κατεύθυνση πάταξης της φοροδιαφυγής και
ελέγχου της παραοικονομίας. Όταν
μάλιστα οι κατέχοντες μεταξύ των
Ελλήνων, έχουν γίνει οι μεγαλύτεροι
επενδυτές ακινήτων στις αγορές του
κόσμου, της Νέας Υόρκης, του Λονδίνου,
του Λος Άντζελες, παίρνοντας την πρώτη
θέση από τους Άραβες που την κατείχαν
μέχρι σήμερα και μάλιστα εξοργίζοντας
τους λονδρέζους, οι οποίοι βλέπουν έτσι
να χάνεται το όνειρο απόκτησης
κατοικίας για αυτούς, εξ αιτίας του
ύψους των τιμών που φέρνουν οι αγορές
των Ελλήνων επενδυτών. Επί πλέον,
οφείλουμε να αναφερθούμε στα μυθικά
ποσά καταθέσεων Ελλήνων σε Ευρωπαϊκές
τράπεζες και κυρίως ελβετικές. Ένα
σημείο πάντως για το οποίο η Τρόικα θα
μπορούσε να θεωρηθεί υπεύθυνη είναι το
ότι δεν φρόντισε από την πρώτη στιγμή να
παρέμβει και να υποχρεώσει σε άμεση
αλλαγή της υπάρχουσας φορολογικής
νομοθεσίας για την πάταξη της
φοροδιαφυγής, κάτι το οποίο θα είχε
σώσει εκατομμύρια αδύνατων οικονομικά
Ελλήνων από την εξαθλίωση. Κάτι παρόμοιο
θα αποτελούσε μια πραγματική βοήθεια
που θα μπορούσαν να προσφέρουν οι
Ευρωπαίοι εταίροι και δανειστές,
σώζοντας έτσι την περιουσία
του Ελληνικού λαού από
τους δημαγωγούς πλιατσικολόγους.
Είναι δε λυπηρό το να βλέπει κανείς
την πολιτικοποίηση της
αλληλεγγύης των Ευρωπαϊκών λαών
προς τον πάσχοντα Ελληνικό, με την
δημιουργία πλαστών συνθημάτων ότι δήθεν
τρέφουν ανθελληνικά αισθήματα. Αλλά
όμως ποιοι ήταν εκείνοι που επί
δεκαετίες προσέφεραν τις
δανειοδοτήσεις προς τις ελληνικές
διοικήσεις; Κεφάλαια τα οποία οι
διοικούντες κατασπατάλησαν,
καταδικάζοντας έτσι στη φτώχεια και
μιζέρια τον μέσο και τίμιο Έλληνα πολίτη.
Σήμερα δυστυχώς φαίνεται ότι λησμόνησαν
τελείως το ότι χάριν της βοήθειας αυτών
οι ίδιοι εξασφάλιζαν τα πολύτιμα δάνεια
για τις ανάγκες της κρατικής διοίκησης
και την εφαρμογή των κοινωνικών
προγραμμάτων της χώρας. Και όμως σήμερα
τους χαρακτηρίζουν ως άσπλαχνους,
σκληρούς, εκδικητικούς, τιμωρούς και
απάνθρωπους, μπλέκοντας στην αλυσίδα
αυτή της απαράδεκτης ονοματολογίας και
δημαγωγίας και αυτόν ακόμα τον πρόεδρο
της Δημοκρατίας, ο οποίος σε τελευταία
ανάλυση δεν είναι άμοιρος ευθυνών για το
σημερινό χάλι. Αλλά όμως οφείλουν να
γνωρίζουν οι Έλληνες ότι η σωτηρία της
πολιτείας τους έχει πλέον ξεφύγει και
δεν εξαρτάται από τους εγχώριους
πολιτικού του “σωτήρες”, άπαξ και το
πολιτικό σύστημα της χώρας απεδείχθη
ότι έχει πτωχεύσει, είναι ανίκανο να
ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις και
ανάγκες των ημερών. Η σωτηρία λοιπόν,
λαού και κράτους, επαφίεται πλέον στους
ξένους, τους δανειστές, οι οποίοι
τουλάχιστον την φορά αυτή είναι εκείνοι
που έχουν αναλάβει την δύσκολη υπόθεση
της σωτηρίας της
Ελληνικής πολιτείας, δεδομένου ότι οι
πολίτες των χωρών τους είναι εκείνοι οι
οποίοι έρχονται με τα χρήματα της δικής
τους φορολογίας να πληρώσουν τις
υποχρεώσεις από την διαχρονική
οικονομική ασωτία των ανίκανων και
διεφθαρμένων πολιτικών των Αθηνών.
*Ο Γιώργος Ηλία Διαμαντόπουλος, είναι
οικονομολόγος, με ειδικότητα
στους τραπεζικό
και ναυτιλιακό τομείς.
