Πίσω στο ευρετήριο

 Σωτήρη Ζυγούρη : Τα Ποιήματα

 Της Μαρίας Βουτσινά

Ο Σωτήρης Ζυγούρης, δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι, ήταν ένας νέος άνδρας   προικισμένος από τη φύση με τα προσόντα της νόησης και το αισθητήριο της τέχνης.

Γεννημένος πάνω στις πανέμορφες βουνοκορφές της Ηπειρώτικης γης ο Σωτήρης, εργάσθηκε σκληρά προκειμένου να ολοκληρώσει τις σπουδές του στο Πάντειο  Πανεπιστήμιο και αργότερα ασχολήθηκε με την οικονομία και τις επιχειρήσεις.

Το 1979 ο Σωτήρης Ζυγούρης εμφανίσθηκε στα γράμματα με τη ποιητική συλλογή “κόκκινος κύκλος”, η οποία υπήρξε και η επιβεβαίωση ενός πηγαίου ταλέντου και ενός ανήσυχου κοινωνικού στοχαστή. Ακολούθησαν άλλες επτά ποιητικές συλλογές οι οποίες τον επέβαλαν σαν μέρος του πνευματικού και λογοτεχνικού κατεστημένου της Ελλάδας. Το 1982 ο Σωτήρης έγινε μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών , ενώ λίγο αργότερα αποφάσισε να επιστρέψει πίσω στη γενέτειρά του Ήπειρο και να εργασθεί για την πρόοδο του τόπου του.

Από το 1990 έως το 2003, ο Σωτήρης αφοσιώθηκε στη Μούσα του για να τραγουδήσει τις χαρές και λύπες του λαού και του τόπου του.

Στις 10 του Οκτώβρη του 2003, μοίρα σκληρή έκοψε το νήμα της ζωής του Σωτήρη πάνω στην ωραιότερη ηλικία των 49 ετών.

Ο θάνατός του άφησε ένα πραγματικό καινό στην οικογένεια, στους συντοπίτες του καθώς επίσης και ολόκληρο το  πνευματικό κατεστημένο της Άρτας, όπου εργαζόταν, ζούσε και δημιουργούσε.

Ήταν αμέσως μετά το θάνατό του τότε που η Αδελφότητα Ροδαυγιωτών της Άρτας, οι συντοπίτες και συγχωριανοί του Σωτήρη, τιμώντας τη μνήμη του αποφάσισαν να εκδώσουν σε ένα τόμο ολόκληρο το πνευματικό έργο του προικισμένου λογοτέχνη.

Το όλο έργο συμπεριλαμβάνεται σε 295 σελίδες, μέσα στις οποίες συναντά ο αναγνώστης την καθάρια σκέψη και την αγάπη του λογοτέχνη για τον άνθρωπο, τις ανησυχίες του για τη κοινωνία, τους προβληματισμούς του για την ειρήνη και τους φόβους του για το μέλλον της γης του.

“Μες απ’ τη μάντρα

του εργαστηρίου

είμαι μαζί σας.

Μες απ’ το προαύλιο

Του φτωχόσπιτου

Είμαι μαζί σας.

Μεταφέρω σε σας

την αγωνία των άλλων

που είναι έξω σφιγμένοι

στον ζωστήρα των αχθοφόρων

ζωσμένοι στο ρυθμό

των αργαλειών

πέρα και πάνω απ’ τα όρια.” Γράφει.

Η απαλότητα και αρμονία του στίχου του δυναμωμένη από το πόθο και τη δύναμη της ψυχής του ποιητή, δημιουργεί κόσμους ιδανικούς χωρίς τα πάθη και μίση των αιώνων που έσβησαν.

“ Οργώστε

πάνω στα πεζοδρόμια,

ύστερα  τα πεδία της μάχης

πάρτε αμπάριζα.

Ξυπνήστε

Τους σκοτωμένους.

Μπροστά στις σημαίες

χαράξτε τις λέξεις

ΠΟΤΕ ΠΟΛΕΜΟΣ ΠΙΑ.” Μονολογεί.

Ο ποιητής ζει τον δικό του κόσμο, ένα κόσμο δίκαιο, ειρηνικό, ένα κόσμο αγάπης και συναδέλφωσης των λαών.

“Τις νύχτες καταστρώνω

ένα σχέδιο απόδρασης.

Ονειρεύομαι ένα Ιωβηλαίο

Για την αγάπη, την ειρήνη

Και τη φιλία του κόσμου.

Σφυρηλατώ τους στίχους

του τραγουδιού

για τον συνάνθρωπο και αδελφό μου.

Χαιρετίζω έναν κόσμο αλλιώτικο

που έρχεται πάνω απ’ το χρόνο

σαν ένα χαμόγελο φωτεινό.” Γράφει.

Το όλο έργο του ποιητή θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί σαν μια φωνή αγωνίας για το νεότερο άνθρωπο, για τα ήθη που αλλάζουν τόσο γρήγορα, για την κοινωνία η οποία δείχνει να αισθάνεται κάποια ζάλη καθώς ξεχασμένη ταξιδεύει πάνω στο άρμα της τεχνολογίας, αφήνοντας στη λησμονιά του χρόνου τον άνθρωπο, με τον πόνο και τις αγωνίες του.

“ Μας παγώνουν οι δρόμοι

κι η μοναξιά των ανθρώπων.

Μας παγώνει η νοτιά του φθινοπώρου

κι οι σκιές του απόβραδου.

Μας παγώνεις η παρακμή του κόσμου

και το ταξίδι του πόνου.” Τραγουδάει.

Μέσα από τις εκατοντάδες των τραγουδιών του ο βάρδος ψάχνει να βρει κάποιο λιμάνι, μια όαση, ένα τόπο όπου οι άνθρωποι θα είναι διαφορετικοί, θα έχουν κοινό γνώρισμα την αγάπη και το σεβασμό του ενός για τον άλλο.

“ Τα παιδιά με τα μεγάλα

ορθάνοιχτα μάτια

είναι τα παιδιά της ειρήνης