Πίσω στο ευρετήριο

 Εκδηλώσεις μνήμης για τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου  από το Σύλλογο Ποντίων Βερολίνου  «οι Υψηλάντηδες»,

               Φωτογραφίες

Διήμερες εκδηλώσεις μνήμης για τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου διοργάνωσε από το Σύλλογο Ποντίων Βερολίνου  «οι Υψηλάντηδες»,

Το Σάββατο  20  Μαΐου,  στην ελληνική κοινότητα Βερολίνου πραγματοποιήθηκε εκδήλωση με ομιλητή το Φάνη Μαλκίδη, Λέκτορα στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, με θέμα «εθνικές και διεθνείς διαστάσεις του Ποντιακού ζητήματος». Στην εκδήλωση παραβρέθηκαν ο Πρόξενος της Κυπριακής Δημοκρατίας Α. Σαμμούτης, ο στρατιωτικός ακόλουθος της Ελληνικής Πρεσβείας στη γερμανική πρωτεύουσα Ο. Κουιμτζής, Έλληνες του Βερολίνου, αλλά και εκπρόσωποι των Αρμενίων, Ασσυρίων και Αραμαίων, με τους οποίους ο Σύλλογος Ποντίων έχει δημιουργήσει  εδώ και χρόνια την ομάδα για την αναγνώριση των εγκλημάτων της Τουρκίας.     

Το  πρωί  της Κυριακής 21^ης Μαΐου πραγματοποιήθηκε μνημόσυνο, όπου παραβρέθηκε ο Έλληνας πρόξενος Α. Αγγελόπουλος καθώς και ο Κύπριος πρόξενος, όλοι οι στρατιωτικοί ακόλουθοι της Ελλάδας, ενώ    ακολούθως  έγινε κατάθεση στεφάνων στο μνημείο αδικοχαμένων λαών στο πρώην ανατολικό Βερολίνο.

Ο Φάνης Μαλκίδης στην ομιλία του τόνισε τα εξής: «Είναι γεγονός ότι το Ποντιακό ζήτημα σε όλες τις συνιστώσες του (γενοκτονία 1916-1923, ποντιόφωνοι- κρυπτοχριστιανοί, Πόντιοι της πρώην Σοβιετικής Ένωσης), παρέμεινε για πολλά χρόνια στο περιθώριο. Λόγοι που σχετίζονταν με τις κατά καιρούς προσεγγίσεις Ελλάδας και Τουρκίας, - σύμφωνο του 1930, κοινή ένταξη στο ΝΑΤΟ το 1952, συνομιλίες της δικτατορίας και απόσυρση το 1967 της ελληνικής  μεραρχίας από την Κύπρο καθώς και οι πολιτικές «περί εξευρωπαϊσμού της Τουρκίας, συνεργασίας και φιλίας», απομόνωσαν το Ποντιακό ζήτημα. Όσοι από τους Πόντιους πρόσφυγες του 1922-1923 εγκαταστάθηκαν στον ελλαδικό χώρο αντιμετώπισαν πολλά  προβλήματα που δυσχέραναν την ήδη τραγική  πορεία τους κατά τη διάρκεια της γενοκτονίας. Από αυτήν  την διαδρομή προέκυψαν χιλιάδες ιστορίες που διαμόρφωσαν τη βαθιά ανθρώπινη διάσταση  στο Ποντιακό, ιστορίες που εκτυλίχθηκαν στην Τουρκία, την ΕΣΣΔ, τη Συρία, το Ιράν,  τις ΗΠΑ, την Αυστραλία.

Η αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Ελλάδα και η αρχή της δεκαετίας του 1980, ανοίγει ένα νέο κύκλο στο Ποντιακό ζήτημα, αφού οι Πόντιοι, παιδιά των προσφύγων του 1922-1923 έδωσαν μία νέα πνοή με το διεκδικητικό πλαίσιο που τέθηκε στο Α΄ και Β΄ Παγκόσμιο Ποντιακό Συνέδριο.   Η ενασχόληση με το Ποντιακό εντείνεται στις αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν η έλευση των Ποντίων από την ΕΣΣΔ, δημιούργησε μία πίεση στον ελλαδικό χώρο και στο οργανωμένο Ποντιακό  κίνημα, με αποτέλεσμα να τεθεί το αίτημα της αναγνώρισης της γενοκτονίας. Το 1994 η Βουλή των Ελλήνων αναγνωρίζει την 19^η Μαΐου, την ημέρα που αποβιβάστηκε το 1919  στη Σαμψούντα ο Κεμάλ για να συνεχίσει τις μαζικές δολοφονίες, ως ημέρα μνήμης των 350.000 και πλέον Ελλήνων που χάθηκαν. Έτσι η Βουλή των Ελλήνων ανέλαβε  με το σχετικό νόμο υπ.αρ.2193 του 1994 να συνεισφέρει σε όλες τις διαστάσεις του Ποντιακού. Εισαγωγή του Ποντιακού στην πολιτική ατζέντα,  αναγνώριση του εγκλήματος από την Τουρκία, διεθνοποίηση, αποκατάσταση των Ποντίων της ΕΣΣΔ, προστασία των δικαιωμάτων των ποντιόφωνων  της Τουρκίας. Η συνέχεια όμως επανέφερε στην μνήμη των παλαιότερων Ποντίων την πολιτική της δεκαετίας του 1950. Αντί για αναγνώριση- διεθνοποίηση, υπονόμευση και αποσιώπηση στο όνομα της από τα πάνω επιβληθείσης ελληνοτουρκικής φιλίας. Αντί για αποκατάσταση των Ποντίων της τ. ΕΣΣΔ, διαβίωση σε άθλια γκέτο στην Παλαγία Αλεξανδρούπολης, στις Σάππες Ροδόπης, στο Ζυγό Καβάλας, στη Φαρκαδόνα Τρικάλων, και πελατειακές πολιτικές εκμετάλλευσης (βίζα,  ελληνική ιθαγένεια, εργασία, τρόφιμα, κ.ά).  Αντί για προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Ποντιόφωνων στην Τουρκία, προκλήθηκαν απελάσεις Ποντιόφωνων  που ήρθαν να σπουδάσουν, να εργαστούν και να ζήσουν στην Ελλάδα· επικράτησε τρομοκρατία και εκφοβισμός στον Πόντο.

Ωστόσο, υπήρξαν  δυνάμεις που αντιστάθηκαν σ΄ αυτήν κατάσταση η οποία δεν τιμά κανένα έθνος, καμιά πολιτική τάξη και κοινωνία και αντέδρασαν έγκαιρα στην εκ νέου περιθωριοποίηση του Ποντιακού. Μπροστά σ΄ αυτήν την εχθρική  συμπεριφορά και στις σκοπιμότητες, δημιούργησαν ένα ευνοϊκό πλαίσιο  στην ελλαδική κοινωνία και στη διεθνή κοινότητα. Με παρεμβάσεις στον ΟΗΕ και άλλους οργανισμούς, προώθησαν το Ποντιακό ζήτημα σε όλες τις διαστάσεις του. Παράλληλα, κινήσεις από Πόντιους του εξωτερικού δημιούργησαν ένα θετικό κλίμα για την αναγνώριση της γενοκτονίας σε ορισμένες πολιτείες των ΗΠΑ και συνετέλεσαν στην ανέγερση μνημείου της γενοκτονίας (Τορόντο, Στουτγάρδη), ωστόσο μπροστά στην δραστηριότητα που έχουν επιδείξει τα κινήματα για δικά τους ζητήματα (Αρμένιοι),  το συναίσθημα που κυριαρχεί είναι η θλίψη και όχι η ικανοποίηση. Η δυναμική όμως του Ποντιακού ζητήματος είναι τέτοια που δημιουργεί πλέον κινήματα ανάδειξής του και καμιά κρατική ολιγωρία, αδιαφορία, εχθρική κίνηση, τρομοκρατία και εκφοβισμός δεν μπορεί να το εμποδίσει. Το Ποντιακό επανέρχεται και κυριαρχεί ως δείγμα  ισχυρής ταυτότητας και πολιτισμικού πλούτου, με την ανάδειξη της υπόθεσης της γενοκτονίας. Παρά τα εμπόδια και τις δυσκολίες που κρατικές πολιτικές, φασιστικές- αντιδημοκρατικές αντιλήψεις επιβάλλουν, το Ποντιακό ζήτημα αναδεικνύεται καθημερινά, ως στοιχείο ζώσας πραγματικότητας με τους Ποντιόφωνους, ως μείζον θέμα ανθρώπινης διαβίωσης και αξιοπρέπειας με τους Πόντιους της ΕΣΣΔ και τέλος, ως κυρίαρχο θέμα στις συνομιλίες Ελλάδας- Τουρκίας, της γενοκτονίας».