Πίσω στο ευρετήριο

            Η Γενοκτονία των Ποντίων

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα μέτρα που χρησιμοποίησαν τα “ασκέρια” των δολοφόνων του Κεμάλ Ατατούρκ, καλύπτουν απόλυτα το διεθνώς αποδεκτό ορισμό της γενοκτονίας. Αυτός είναι και ο λόγος που τόσο το ελληνικό κοινοβούλιο όσο και η κυβέρνηση αποφάσισαν τελικά να υψώσουν μνημείο στην Αθήνα σαν τιμή στην μνήμη εκείνων που αβοήθητοι αφέθηκαν στα χέρια των Τούρκων για να πεθάνουν κάτω από τις χειρότερες και πιο απάνθρωπες συνθήκες.

Φέτος, για πρώτη φορά, φαίνεται ότι αποφάσισε και η Ποντιακή αδελφότητα του Τορόντο να δώσει έμφαση στα γεγονότα και να προωθήσει, όπως είναι ηθικά υποχρεωμένη, την υπόθεση της γενοκτονίας των προγόνων των μελών της από τους Τούρκους στις αρχές του εικοστού αιώνα.

Είναι μια απόφαση την οποία εκτιμούμε και συμφωνούμε απόλυτα με τους ηγέτες του μεγάλου οργανισμού, ότι ήλθε η ώρα για να “ονομάσουμε τα πράγματα με το δικό τους όνομα.”

Αισθανόμαστε την υποχρέωση, ωστόσο, να ρωτήσουμε τα ηγετικά στελέχη της οργανωμένης κοινότητας των Ποντίων, γιατί όλα αυτά τα χρόνια δεν θέλησαν να ασχοληθούν με ένα τόσο σπουδαίο και τόσο σοβαρό πρόβλημα τιμής της μνήμης εκείνων που χάθηκαν αβοήθητοι.

Σύμφωνα με πληροφορίες μας, το 2000 ο εκ των μελών της οργάνωσης Ξανθόπουλος, με την βοήθεια του τότε δημάρχου του Ανατολικού Γιορκ Μιχάλη Πρου, και τη συνεργασία του τότε υπεύθυνου για τις τραπεζικές δραστηριότητες της NBG Bank στο Οντάριο, Γιώργου Διαμαντόπουλου, εργάσθηκαν από κοινού για τη δημιουργία του μνημείου της θυσίας των Ελλήνων του Πόντου, οι οποίοι σφαγιάσθηκαν από τις ορδές του Ατατούρκ. Την προσπάθεια εκείνη αρχικά δεν θέλησε να υποστηρίξει κανείς των υπεύθυνων ηγετών τόσο της αδελφότητας, όσο και της κοινότητας, τουλάχιστον μέχρις ότου διαπίστωσαν ότι το μνημείο ήταν έτοιμο για να δοθεί στο κοινό.

Στις 4 του Νοέμβρη του 2000, σε συνεργασία των Ξανθόπουλου, Διαμαντόπουλου και της διοίκησης του Πανεπιστημίου της Ryerson, διοργανώθηκε ειδική τελετή στο κεντρικό αμφιθέατρο του Πανεπιστημίου, με συμφωνική ορχήστρα και μουσική του συνθέτη David Waldin, προς τιμή των θυμάτων όλων των γενοκτονιών του εικοστού αιώνα. Στα ειδικά φυλλάδια και τα προγράμματα που εκδόθηκαν,- με έξοδα της Εθνικής Τράπεζας-, και μοιράστηκαν στους καλεσμένους πρώτη αναφερόταν η Γενοκτονία των Αρμενίων και ακολουθούσε εκείνη των Ποντίων. Με την ευκαιρία εκείνης της εκδήλωσης οι ομογενείς Ξανθόπουλος και Διαμαντόπουλος διοργάνωσαν μια πολύ εκφραστική φωτογραφική έκθεση με σκηνές από την Γενοκτονία. Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι ήταν μια δουλειά η οποία εντυπωσίασε όλους εκείνους, κυρίως ακαδημαϊκούς, οι οποίοι παραβρέθηκαν στην εκδήλωση και ομόφωνα αποδέχτηκαν ψήφισμα καταδίκης της γενοκτονίας καλώντας την κυβέρνηση της Τουρκίας να την αναγνωρίσει και να προβεί στη ηθική αποκατάσταση των θυμάτων και των επιζώντων μελών των οικογενειών τους.

Το πρόβλημα εκείνης της ημέρας ήταν ότι πέραν των δύο οργανωτών, των μελών της οικογένειας τους και ορισμένων προσωπικών τους φίλων, κανένας απολύτως από τους ηγέτες της αδελφότητας  Ποντίων, της Ελληνικής Κοινότητας, του Κογκρέσου, της Ομοσπονδίας, τους Έλληνες διπλωμάτες, ή των εκατοντάδων ομογενειακών συλλόγων θέλησαν να παραβρεθούν για να τιμήσουν τη μνήμη των αδικοσφαγμένων Ποντίων, από το δολοφονικό ασκέρι των παρακρατικών του Ατατούρκ.

Το 2003, το Εθνικό Συμβούλιο Συντακτών του Ξενόγλωσσου Τύπου του Καναδά, ύστερα από πρόταση μέλους της Αρμενικής κοινότητας δέχθηκε να συζητήσει το θέμα και να περάσει ψήφισμα. Σαν πρόεδρος του δημοσιογραφικού οργανισμού ο αρχισυντάκτης της επιθεώρησης ήλθε σε επαφή με στελέχη της αδελφότητας και τους ζήτησε να υποβάλλουν αίτημα για να συμπεριληφθεί στο ψήφισμα και η καταδίκη της Ποντιακής Γενοκτονίας. Μολονότι έλαβε διαβεβαιώσεις για την άμεση ενεργοποίηση των υπευθύνων, ουδέποτε είδε κάποιο έγγραφο ή αίτηση ή αίτημα για τη τυπική κάλυψη των κανόνων της διαδικασίας. Το αποτέλεσμα ήταν να περάσει το ψήφισμα μόνον υπέρ των Αρμενίων, και να ζητηθεί τόσο από το ομοσπονδιακό κοινοβούλιο του Καναδά, όσο και την κυβέρνηση να αναγνωρίσουν την Γενοκτονία των Αρμενίων και να πιέσουν την Άγκυρα για την αναγνώριση. Τέλος ύστερα από ένα διάστημα τριάντα ημερών η Καναδική Βουλή σαν σώμα, αναγνώρισε τη Γενοκτονία των Αρμενίων  και πάνω σε αυτή τη βάση πρόσφατα η κυβέρνηση του κ. Χάρπερ δήλωσε ότι αναγνωρίζει τη Γενοκτονία και ζήτησε από την κυβέρνηση της Άγκυρας να δικαιώσει τη μνήμη των θυμάτων. Το αποτέλεσμα ήταν να φθάσουν οι δύο χώρες στο σημείο διακοπής διπλωματικών σχέσεων, το πρόβλημα τελικά ξεπεράστηκε με την αναγκαστική υποχώρηση της Τουρκίας.

Ξαφνικά σήμερα πληροφορούμαστε ότι η μεν διοίκηση της Αδελφότητας ξεκινά μια εκστρατεία για την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων και πραγματικά χαιρόμαστε με αυτή τους την απόφαση, οι δε ηγέτες του ΣΑΕ, της Ομοσπονδίας και του Κογκρέσου, δηλώνουν ότι το θέμα αφορά ολόκληρη την ομογένεια και επομένως το αναλαμβάνουν οι ίδιοι. Συγχαρητήρια και μπράβο τους. Το μόνο που πραγματικά μας προβληματίζει είναι  γιατί όμως οι ίδιοι αυτοί ηγέτες επέτρεψαν να χαθούν τόσες σπουδαίες ευκαιρίες στο κοντινό παρελθόν και τελικά αποφάσισαν να αρχίσουν νέες πολύχρονες διαδικασίες και προσπάθειες μόνοι τους; Ας τους ευχηθούμε λοιπόν καλή τύχη για τη δικαίωση της μνήμης των θυμάτων της Ποντιακής Γενοκτονίας.

“Πατρίδες”