Φάνης Μαλκίδης
Η
γενοκτονία οι γυναίκες και η ελληνική
νεολαία
*Ομιλία
στην εκδήλωση που Μέριμνα Ποντίων
κυριών Ωκεανίας και η ένωση Ποντιακών
σωματείων Αυστραλίας
Το
ζήτημα του ελληνισμού της καθ’ υμάς
Ανατολής και ειδικότερα η αναγνώριση
της γενοκτονίας
αποτελεί τα τελευταία χρόνια ένα
σημαντικό εθνικό θέμα το οποίο
απασχολεί ολοένα και περισσότερο
τον Ελληνισμό, ειδικότερα
τον απόδημο και ιδιαίτερα τις γυναίκες
και την νεολαία που έγιναν θύματα μιας
παράλληλης γενοκτονίας .
Οι Έλληνες που επέζησαν,
εκτοπίσθηκαν μέσα σε απάνθρωπες
συνθήκες, οι οποίες είχαν προετοιμασθεί
για την εξόντωσή του, χιλιάδες άλλοι
εξισλαμίσθηκαν και παρέμειναν στην
Τουρκία, ενώ τα υπολείμματα της
μαζικής δολοφονίας έγιναν πρόσφυγες
σε όλον τον πλανήτη. Στην Ελλάδα,
στην πρώην Σοβιετική Ένωση και αλλού.
Στο
διάστημα μετά το 1922-1923, το ζήτημα της
γενοκτονίας των Ελλήνων δεν αναδείχθηκε
όπως άλλωστε και συνολικά το ζήτημα των
Ελλήνων της Ανατολής.
Αιτίες υπήρξαν η σύναψη του ελληνοτουρκικού
συμφώνου το 1930 και
οι πολιτικές που αναπτύχθηκαν κατά τη
διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.
Η αποκατάσταση της δημοκρατίας στην
Ελλάδα το 1974 μετά από επτά χρόνια
στρατιωτικής δικτατορίας, ανοίγει ένα
νέο κύκλο στο ζήτημα, αφού τα παιδιά των
προσφύγων έδωσαν μία νέα πνοή.
Η ενασχόληση με το Ποντιακό, το
Ιωνικό, το Μικρασιατικό εντείνεται στις αρχές της
δεκαετίας του 1990, όταν η έλευση των
Ποντίων από την ΕΣΣΔ, δημιούργησε μία
πίεση στον ελλαδικό χώρο, με αποτέλεσμα
να τεθεί το αίτημα της αναγνώρισης της
γενοκτονίας.
Παρόλο
όμως τη γενικότερη διεθνή αντίληψη για
ανάδειξη παλιών γενοκτονιών (Αρμενική),
η οποία συνδυάστηκε και με την διάπραξη
νέων στη δεκαετία του 1990 (πρώην
Γιουγκοσλαβία, Ρουάντα), η ελληνική
πολιτεία δεν προώθησε το ζήτημα της
μαζικής δολοφονίας των Ελλήνων του
Πόντου ειδικότερα. Έτσι η γνωστοποίηση
της γενοκτονίας του Ποντιακού
Ελληνισμού έγινε μία υπόθεση των
απόδημων Ελλήνων, και ειδικά των νέων,
αυτό υποδηλώνει και η μέχρι σήμερα
κινητοποίηση των Ελλήνων του εξωτερικού
και οι καρποί που αυτή έχει φέρει.
Το
Ποντιακό, το Θρακικό, το Ιωνικό είναι ένα
πολιτικό ζήτημα και η διεθνής του
προέκταση αναφέρεται στην υποχρέωση
όλων των θεσμών της διεθνούς κοινότητας,
τα κράτη και τους διεθνείς οργανισμούς,
να αναγνωρίσουν το αδίκημα της
γενοκτονίας που διαπράχθηκε εις βάρος
των Ελλήνων και να αποκαταστήσουν με
αυτόν τον τρόπο, την τεράστια ηθική
βλάβη που υπέστησαν. Η παρουσία της
βουλευτή Τζένης
Μικάκος η οποία έχει μιλήσει στην Βουλή
της Βικτόρια για την γενοκτονία
και της τρίτης γενιάς πόντιου
Παναγιώτη Στεφανίδη
του οποίου η ταινία μικρού μήκους «Πόντος»
θα προβληθεί τον Μάιο
στο διεθνές φεστιβάλ των Καννών και
είναι μερικά δείγματα για το τι μπορούν
να προσφέρουν οι γυναίκες και οι νέοι.
Η
προοπτική οικοδόμησης μίας νέας
δημοκρατικής και ελεύθερης
κοινωνίας, ενός
νέου ειρηνικού πλανήτη που θα είναι
περισσότερο αληθινός,
κρίνεται σήμερα στη δημιουργία ενός
περισσότερου ελευθέρου, δίκαιου,
ισότιμου, αρμονικού κόσμου. Αυτός ο
πλανήτης ολόκληρος που
προσδοκούμε να οικοδομήσουμε δεν
μπορούν να παρουσιάζονται αδιάφοροι,
υποκριτικοί, ως προς τον ίδιο τον εαυτό
τους και την ιστορία.
Ένας οικουμενικός αγώνας αναζήτησης
και ανάδειξης της αλήθειας θα βρει
πολλούς λαούς σύμφωνους. Tα
εγκλήματα για να μην επαναληφθούν
πρέπει να αποκαλυφθούν
οι υπεύθυνοι, και οι λόγοι που τους
οδήγησαν σ' αυτές τις πράξεις. Nα αναζητηθεί η αλήθεια, και να
παρουσιαστεί στην παγκόσμια κοινή
γνώμη, που ξέρει να δικάζει και να
καταδικάζει χωρίς ιδιοτέλειες. Σήμερα
που άλλοι λαοί υφίστανται από ρατσιστικά κράτη
νέες γενοκτονίες πρέπει να γίνει το
πρώτο βήμα για
την αναγνώριση του εγκλήματος της
γενοκτονίας των Ελλήνων.
Από
την άλλη το σύγχρονο τουρκικό κράτος
οφείλει να αναλάβει την ευθύνη για τη
γενοκτονία των Ελλήνων, χωρίς να κάνει
προπαγάνδα και να προφασίζεται για την
απαλλαγή του από την κατηγορία καμία
ασυνέχεια ως κράτος. Αυτό γιατί το
κίνημα του Μουσταφά Κεμάλ
του οποίου αποτελεί δημιούργημα, όσο
και οι Νεότουρκοι είναι ένοχα για το
αδίκημα της γενοκτονίας.
Κάθε
λαός έχει δικαίωμα να απαιτεί με επιμονή
την επίσημη αναγνώριση από τις αρχές των
εγκλημάτων και αδικιών που διαπράχτηκαν
σε βάρος του. Όσο μεγαλύτερη είναι η
αδικία, όσο περισσότερο χρόνο
αποκρύφτηκαν τα γεγονότα, τόσο πιο
έντονη είναι η επιθυμία για μια τέτοια
αναγνώριση. Αναγνώριση η οποία
είναι ένας ουσιαστικός τρόπος πάλης
ενάντια στη μάστιγα της γενοκτονίας,
αναγνώριση που αποτελεί μία επιβεβαίωση
του δικαιώματος ενός λαού να γίνει
σεβαστή η ύπαρξή του σύμφωνα με το
διεθνές δίκαιο. Η
γενοκτονία των Ελλήνων,
είναι ένα ζωντανό θέμα με πολλαπλές
διαστάσεις, το οποίο οι εξελίξεις στην
Ευρώπη, στην Τουρκία
και διεθνώς, το καθιστούν επίκαιρο ως θέμα
δημοκρατίας, ανθρωπίνων δικαιωμάτων,
ελευθερίας, αξιοπρέπειας, πραγματικής
φιλίας και συνεργασίας,
μίας νίκης στη μάχη για την ιστορική
αλήθεια.
