Σχετικά
με τον φιλοτουρκισμό και η
αντιπροσφυγική πολτική Μεταξά- Δραγούμη.
Του Στέφανου Σωτηρίου.
Ενας
αντίλογος στο σχετικό άρθρο του Βλάση
Αγζιδη.
Για
τον Ιωάννη Μεταξά.
Ο
Ι. Μεταξάς ήταν εκ των μεγαλύτερων στρατιωτικών ιδιοφυϊών που
πέρασαν ποτε από την στρατιωτική
Ακαδημία της Πρωσίας και την σύγχρονη
Ελλάδα.
Εδιώχθη
αδίκως και εξορίστηκε από τους
Βενιζελικους.
Ο
Ι . Μεταξάς είχε αντιρρήσεις για τον
τρόπο με τον οποίο ο Βενιζέλος
επιχείρησε την μικρασιατική εκστρατεία,
θεωρώντας την
στρατηγική του εντελώς ανεπαρκή,
προβλέποντας μάλιστα την μικρασιατική
καταστροφή. Όταν
το μέτωπο κατέρρεε, πράγματι εκλήθη από
τον Βενιζέλο να «σώσει την κατάσταση»
αλλα μάλλον επρόκειτο
περί πρόφασης και παγίδας του εμπαθούς
αυτού πολιτικού από την Κρήτη, για να
φορτώσει την καταστροφή στον Μεταξά.
Φυσικά ο Μεταξάς αρνήθηκε,
διοτι τότε που εκλήθη, δεν υπήρχε
τίποτε να σωθεί, ενώ όταν μπορούσε να
κάνει κάτι , οι βενιζελικοι τον έστελναν
στις εξορίες.
Στον
Βενιζέλο τώρα
Ο
Βενιζέλος ήταν
ο δημιουργός της μεγαλύτερης εθνικής
συμφοράς, της μικρασιατικής καταστροφής.
Δεν αρκέστηκε όμως μόνο σε αυτό.
Συνέχισε επάξια το έργο του για όσο
ακόμα ζούσε!
Αναγνώρισε
βλάχικη μειονότητα στην Ελλάδα και της
άνοιξε σχολεία…
Αναγνώρισε
σλαβομακεδονικη εθνότητα (όπως
περίχαρής περιγράφει ο Θοδωρής
Σκυλακακης-νυν Ευρωβουλευτής) στο
βιβλίο του «Στο όνομα της Μακεδονίας»,
που εξέδωσε για να υπερασπιστεί το
αφεντικό του τον Μητσοτάκη- έστω και με
το πρόθεμα σλαβική, πράγμα που
επικαλούνται τα Σκόπια σήμερα).
Παρέδωσε
το 1916, δωρεά- στην Αλβανία το νησί της
Επτανήσου Σάσων, ελληνικό από το 1864,
αφήνοντας τους Έλληνες τσοπαναραίους
στην τύχη τους, που εσφαγησαν από τους
Τσαμηδες. Αρνήθηκε να στείλει στρατό
στην βόρειο Ήπειρο γιατί δεν το είχαν
εγκρίνει ακόμα οι ..πάτρωνες του!
Αυτος
άνοιξε την συζήτηση με τους Τούρκους για
την μοιρασιά του Αιγαίου στον 25ο
μεσημβρινό
(πράγμα που διεκδικούν και σήμερα).
Έκανε
την Ουκρανική εκστρατεία, στέλνοντας
22.000 Έλληνες στρατιώτες να θυσιαστούν
για τους πάτρωνες του, τους
αγγλογαλλους. Και δεν έφτανε αυτό.
Υποδαύλισε
τον αύτοχθον
ελληνικό πληθυσμό (όχι τους Πόντιους) να
ξεσηκωθούν υπέρ του τσάρου, διότι δήθεν
αυτός θα νικούσε με την βοήθεια των
προστατών του Βενιζέλου (που έπιναν τον
καφέ τους στην Συμφερουπολη κι
αγνάντευαν τον πόλεμο με τα κιάλια τους
πάνω στα
καράβια τους). Με αποτέλεσμα
να υπάρξει ο πρώτος εκτοπισμός και η
πρώτη μεγάλη γενοκτονία του Ελληνισμού
της Ρωσίας, από τους κομουνιστές που
επικράτησαν. Και βεβαια αυτό ήταν και η
αιτία για την υποστήριξη και τον
εφοδιασμό του Λένιν στον Κεμάλ, καθώς
και για την κάθοδο των ιδίων των
Μπολσεβίκων στην Μ΄Ασια στο πλευρό του
Κεμάλ (Η καθοριστικότερη στιγμή του
αγώνα).
Στο
εσωτερικό τώρα
Ο
Βενιζέλος ήταν ο εμπνευστής και ο
ιδρυτής των
ταγμάτων ασφάλειας ( δημοκρατικά τα
έλεγε, όπως και τις δυο δικτατορίες που
έκανε, συν καμία εικοσαριά κινήματα που
έκαναν οι λοιποί βενιζελικοι- μόνο ο
Πάγκαλος έκανε 6!!!) που με επικεφαλής τον
σφακιανο Γυπαρη, λυντσάρισαν τον Ήρωα
Ίωνα Δραγούμη , έξω από το σημερινό
Χιλτον των Αθηνών) τον σωτήρα της
Μακεδονίας!
Ο
Βενιζέλος ήταν ο ιδρυτής της 5ης Μεραρχίας,
που επανδρώνονταν αποκλειστικά με
Κρητικούς ( όλα τα αλλα σώματα στρατού
είχαν Έλληνες από όλες τις περιοχές).
Σώμα πραιτοριανών λοιπόν, πρωτάκουστο
για την Ελλάδα, σαν αυτό που λέει ο κ.
Αγζιδης ότι προστάτευε τους πρόσφυγες
στον Πειραιά. Δεν προστάτευσαν όμως
οι Κρητικοί επαρκώς την Μακεδονία. Καθώς
«ήταν φοβερά ανυπότακτοι και ανυπάκουοι,
ιδίως αν ο επικεφαλής τους τύχαινε να
μην είναι Κρητικός, και επιτίθονταν (χωρίς
λόγο) στα δίγλωσσα χωριά, με αποτέλεσμα
να στρέφουν τους δίγλωσσους
Πατριαρχικούς στο πλευρό των Βουλγάρων…!».
(Ο Γάλλος πρόξενος στο Μοναστήρι,
Εντμοντ λε Μπελ τα έγραψε αυτά)
Οι
Τουρκόσποροι .
Οι
βενιζελικοι λοιπόν έμειναν στην
Μακεδονία και την Ήπειρο ( μην ξεχνάμε
ότι εκεί δημιουργήθηκαν ΤΑ ΠΑΝΤΑ
σχετικά με τον νεώτερο ελληνισμό) ως
ο χωροφύλακας και ο νομάρχης με το
ρετσινόλαδο.
Για
σκεφτείτε, να πάει ένας Κρητικός στο
Μέτσοβο ή στην Βλάστη Κοζάνης. Το
Μέτσοβο, το χωριό
που γέννησε την Ελλάδα (Οι Βλάχοι έκαναν
την εθνική αφύπνιση-αναγέννηση, τον
εθνικό διαφωτισμό, τα εθνικά σχολεία,
χρηματοδότησαν την εθνική επανάσταση,
το εθνικό κράτος. Οι Βλάχοι είναι οι
ΕΘΝΙΚΟΙ ΕΥΕΡΓΕΤΕΣ- αν δεν το γνωρίζει
κάποιος) και να ποτίζει τους
Μετσοβιτες ρετσινόλαδο για να (γίνουν
Έλληνες!) μην μιλάνε Βλάχικα!
Αντιπροσφυγισμος
ο Μεταξάς η ο Βενιζέλος λοιπόν; Ο
ανθελληνισμος όμως, από ποιόν;
Ο
Ι. Μεταξάς λοιπόν δίκαια έτρεφε
καχυποψία και δίκαια πήρε μέτρα
εναντίων κάποιων Μικρασιατων προσφύγων
που ήταν ακραιφνείς Βενιζελικοι. Ο λόγος
ήταν καθαρά πολιτικός με εθνικές
διαστάσεις. Μην ξεχνάμε και την συνέχεια.
Τους Μικρασιατες προλετάριους ,
Βαφειάδη ( του έχουν οδό στα Σκόπια προς
τιμήν του
γκενεράλ Μάρκο) και Ζαχαριάδη που
υπέγραψαν και πολέμησαν για να δοθεί η
Μακεδονία στον Τίτο και η Θράκη στον
Δημητρωφ!
Από
την Άλλη ο Μεταξάς ήταν αυτος που
αποκατέστησε τους πρόσφυγες. Αυτός τους
έφτιαξε σπίτια, αυτος τους έβαλε στο ΙΚΑ
για να πάρουν σύνταξη και όχι ο
Βενιζέλος που τους έφαγε τις περιουσίες.
Αλήθεια τι έγιναν οι περιουσίες των 100.000
Τουρκοκτρητικων- που τις άφησαν στο νησί
και έπρεπε αν εγκατασταθούν σε αυτές
ίδιος αριθμός Μικρασιατες; Ποιός τις
έφαγε; Ποιος τις μοιράστηκε, γιατί
μικρασιατες στην Κρήτη δεν πήγαν ούτε
μια δράκα;!
Να
συνεχίσω;
Θα
πω ακόμα δυο λόγια.
Ο
βενιζελισμος όμως
ήταν αυτος που έκτοτε και μέχρι σήμερα
επικράτησε στην πολιτική ζωή του τόπου
μας. Πλην δυο
πολύ μικρών περιόδων ( την ένδοξη
Μεταξική των δυο ΟΧΙ, μην ξεχνάμε και το
ΟΧΙ που είπε στους Άγγλους και αυτοί τον
δηλητηρίασαν και την επταετή δικτατορία
του 1967).
Οι
πολιτικοί διάδοχοι του Βενιζέλου
κυβερνούν αδιάκοπα την Ελλάδα. Ο
Τζουμακας του ΠΑΣΟΚ δεν
διέταξε την καθαίρεση την εικόνας
του Βενιζέλου και την αλλαγή της με
εκείνης του Μαρξ και έγινε χαμός; Το ίδιο
συμβαίνει και στην Ν.Δ. Και οι δυο
διαγκωνίζονται για το ποιος θα φανεί πιο
πιστός στον «Εθνάρχη», και έχουν
βαφτίσει όλη την Ελλάδα «Βενιζέλος».
Αεροδρόμια, δρόμους, σχολεία, ιδρύματα,
στήνουν παντού αγάλματα, προτομές,
πλάκες … Στο καίριο
ερώτημα τώρα: Γιατί ο φιλοπροσφυγικος
βενιζελισμος δεν αξιώθηκε, 100 χρόνια
μετά την Μικρασιατική καταστροφή που
κυβερνάει, να γράψει μερικές σελίδες στα
σχολικά βιβλία της ιστορίας για τους
Ποντίους και τους άλλους Μικρασιατες;
Κάθε
επίθεση περί φιλοτουρκισμου και
αντιπροσφυγισμου στον Μεταξα και τον
Δραγουμη λοιπόν, δεν
έχει καμία ιστορική βάση. Είναι απλά ένα
γεγονός που εξηγείται, ένα παρελθόν. Και
βέβαια το παρελθόν , μπορεί εκ πρώτης να
μοιάζει με ιστορία,
δεν έχει όμως σχέση
με αυτήν.
Ο
Ιων Δραγούμης είναι ο Σωτήρας της
Μακεδονίας που σώζει σήμερα
το ψοφοδεές δημιούργημα που έχει το
θράσος να ονομάζεται Ελλάδα! Ο Βαφειάδης
και ο Ζαχαριάδης ήταν με τους άλλους, όχι
με την Ελλάδα! Και ο Βενιζέλος ήταν
επίσης με τους άλλους.
Ο
Μεταξάς ήταν οπαδός της ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ.
Και όχι της ΜΙΚΡΗΣ ΜΑ ΕΝΤΙΜΗΣ, που ήθελε
ο Βενιζέλος και ξεσχιστήκανε όλοι οι
σιτιζομενοι από κόμματα και
ΔΟΛια συγκροτήματα τύπου, να τον
παρουσιάζουν ως εθνάρχη!
Γιατί αυτή ήταν η επίσημη απάντηση του
Βενιζέλου στον κάιζερ, όταν εκείνος του
πρότεινε να βγει η Ελλάδα στον πόλεμο
παρά το πλευρό του, με αντάλλαγμα την
Πελαγονία και εκείνος απάντησε το
αμίμητο « Η Ελλάς είναι πολύ μικρή για να
διαπράξει μια τόσο μεγάλη ατιμία» . Να το
ευχαριστώ σήμερα από α Σκόπια για την
μικρή και έντιμη Ελλάδα του Βενιζέλου.
Σαν
επιστέγασμα, συνάπτω και το πιο αισχρό,
προδοτικό, εμετικό κείμενο που έχει
γραφτεί ποτε στην ελληνική ιστορία.
Ποιος Εφιάλτης, ποιος Πήλιο Γούσης; Την
επιστολή Βενιζέλου στην επιτροπή Νόμπελ,
για να καταλάβουν οι αναγνώστες και ο
κάθε Έλληνας , για το ποιος ήταν ο
φιλότουρκος, ο αντιπροσφυγας
και ο ανθέλληνας
Επιστολή Ελ.
Βενιζέλου στο Ινστιτούτο Νόμπελ (Οσλο
Νορβηγία)
Αθήνα, 12 Ιανουαρίου 1934
Κύριε
Πρόεδρε,
Για
περίπου επτά αιώνες ολόκληρη η Μέση
Ανατολή και
μεγάλο τμήμα της Κεντρικής Ευρώπης
αποτέλεσαν θέατρο
αιματηρών πολέμων. Κύρια αιτία γι αυτούς
ήταν η Οθωμανική
Αυτοκρατορία και το απολυταρχικό
καθεστώς των Σουλτάνων.
Η
υποδούλωση χριστιανικών λαών, οι
θρησκευτικοί πόλεμοι του
Σταυρού εναντίον της Ημισελήνου που
μοιραία επακολούθησαν
και οι διαδοχικές εξεγέρσεις όλων αυτών
των λαών που προσέβλεπαν
στην απελευθέρωσή τους δημιουργούσαν
μια κατάσταση πραγμάτων
που θα παρέμενε μόνιμη πηγή κινδύνων όσο
η Οθωμανική
Αυτοκρατορία διατηρούσε τα ‘ίχνη που
της είχαν αφήσει οι Σουλτάνοι.
Η
εγκαθίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας
το 1922, όταν το
εθνικό κίνημα του Μουσταφά Κεμάλ Πασά
θριάμβευσε επί των
αντιπάλων του, έθεσε οριστικά τέλος σ’
αυτή την κατάσταση
αστάθειας και μισαλλοδοξίας.
Πράγματι,
σπάνια στη ζωή ενός έθνους
πραγματοποιήθηκε σε
τόσο λίγο χρόνο μια αλλαγή τόσο ριζική.
Μια
παρακμάζουσα αυτοκρατορία που ζούσε υπό
θεοκρατικό καθεστώς
στο οποίο οι έννοιες του δικαίου και της
θρησκείας συγχέονταν
μετατράπηκε σ` ένα εθνικό και σύγχρονο
κράτος, γεμάτο
ενέργεια και ζωή.
Με την
ώθηση του μεγάλου μεταρρυθμιστή
Μουσταφά Κεμάλ
το απολυταρχικό καθεστώς των Σουλτάνων
καταλύθηκε και
το κράτος κατέστη αληθινά κοσμικό. Το
έθνος ολόκληρο στράφηκε
προς την πρόοδο, με την θεμιτή φιλοδοξία
να ενταχθεί στην
πρωτοπορία των πολιτισμένων λαών.
Όμως το
κίνημα για την εδραίωση της ειρήνης
προχώρησε
από κοινού με όλες εκείνες τις
εσωτερικές μεταρρυθμίσεις που
προσέδωσαν στο νέο κυρίως εθνικό κράτος
της Τουρκίας τη
σημερινή του μορφή. Πράγματι η Τουρκία
δεν δίστασε να
αποδεχθεί ειλικρινά την απώλεια
επαρχιών όπου κατοικούσαν
άλλες εθνότητες και, ικανοποιημένη
πραγματικά με τα εθνικά
και πολιτικά της σύνορα όπως
καθορίστηκαν από τις Συνθήκες,
έγινε αληθινός στυλοβάτης της ειρήνης
στην Εγγύς Ανατολή.
Είμαστε
εμείς οι Έλληνες που αιματηροί αγώνες
αιώνων μας
είχαν φέρει σε κατάσταση διαρκούς
ανταγωνισμού με την Τουρκία
οι πρώτοι που είχαμε την ευκαιρία να
αισθανθούμε τις συνέπειες
αυτής της βαθιάς αλλαγής στη χώρα αυτή,
διάδοχο της παλιάς
Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Από την
επόμενη μέρα της Μικρασιατικής
καταστροφής,
διαβλέποντας την δυνατότητα
συνεννόησης με την αναγεννημένη
Τουρκία, που προέκυψε από τον πόλεμο ως
εθνικό κράτος,
της απλώσαμε το χέρι και το δέχτηκε με
ειλικρίνεια.
Από
αυτήν την προσέγγιση, που μπορεί να
χρησιμεύσει ως
παράδειγμα για τη δυνατότητα
συνεννόησης ακόμη και μεταξύ λαών
που τους χώρισαν οι πιο σοβαρές διαφορές,
όταν αυτοί διαποτιστούν
με την ειλικρινή επιθυμία για ειρήνη,
προέκυψαν μόνο καλά,
τόσο για τις δύο ενδιαφερόμενες χώρες
όσο και για τη διατήρηση
της ειρήνης στην Εγγύς Ανατολή.
Ο
άνθρωπος στον οποίο οφείλεται αυτή η
πολύτιμη συμβολή στην
ειρήνη δεν είναι άλλος από τον Πρόεδρο
της Τουρκικής Δημοκρατίας
Μουσταφά Κεμάλ Πασά.
Έχω
λοιπόν την τιμή ως αρχηγός της Ελληνικής
Κυβέρνησης το 1930,
όταν η υπογραφή του Ελληνοτουρκικού
συμφώνου σηματοδότησε μια
νέα εποχή στην πορεία της Εγγύς Ανατολής
προς την ειρήνη,
να υποβάλλω την υποψηφιότητα του
Μουσταφά Κεμάλ Πασά για
την διακεκριμένη τιμή του βραβείου
Νόμπελ για την Ειρήνη.
Με
βαθύτατη εκτίμηση
Ε.Κ.Βενιζέλος
http://www.drexelmed.edu/DepartmentsCentersandInstitutes/ClinicalDepts
/Pediatrics/Faculty/ChristosDKatsetosMD/tabid/2035/Default.aspx
