Κύπρος:
Μετά 35 χρόνια
(έγκλημα
χωρίς τιμωρία)
Ιούλιος
2009.
Άλλος
ένας χρόνος, άλλη μια επέτειος.
Κάθε
ελληνική γενιά, δέχεται την βαριά που
της κληροδότησαν οι αιώνες, ενώ
παράλληλα προσπαθεί να αντιληφθεί τους
λόγους και τις αιτίες τραγωδιών οι
οποίες επηρέασαν τόσο έντονα
την διαχρονική πορεία του έθνους,
στις προηγούμενες εποχές και αιώνες
πριν από αυτήν. Το Κυπριακό, δεν υπάρχει
αμφιβολία, ότι δεν αποτελεί υπόθεση της
προηγούμενης γενιάς,
ύστερα από 35 χρόνια εθνικής
τραγωδίας και ντροπής, συνεχίζει να
απασχολεί κυρίως την παρούσα γενιά,η
οποία συνεχίζει να θρηνεί και να
αναρωτιέται για τις αιτίες που οδήγησαν
σε αυτό. Το βέβαιο είναι ότι τα Τουρκικά
στρατεύματα εισέβαλαν εκείνο το πρωινό
του Ιούλη στα εδάφη της ανεξάρτητης
δημοκρατίας του νησιού, καίγοντας,
σκοτώνοντας, βιάζοντας, κακοποιώντας,
χωρίς ωστόσο κανείς από τους μεγάλους
του “ελεύθερου
Κόσμου”, να δείξει το παραμικρό
ενδιαφέρον. Η Αθήνα, η οποία έφερε
απόλυτη ευθύνη για κείνη την τραγωδία,
αρκέστηκε να παρακολουθήσει το όργιο
βίας και καταστροφής, στο οποίο
επιδόθηκαν, όπως πάντα, οι στρατιωτικές
δυνάμεις του κατακτητή, αδύναμη να
σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να
απαιτήσει τον σεβασμό των δικαίων του
κυπριακού ελληνισμού, σαν συνεγγυήτρια
δύναμη που είχε χαρακτηρισθεί με τις
συνθήκες της Ζυρίχης. Η διεθνής
κοινότητα, από την δική της πλευρά,
αρκέστηκε μόνον να περάσει ψηφίσματα
καταδίκης του θήτη, ενώ παρέμεινε απαθής
θεατής στο δράμα των εκατοντάδων
χιλιάδων Έλληνο Κυπρίων θυμάτων της
στρατιωτικής εισβολής, τους οποίους
υποχρέωσαν οι Τουρκικές ένοπλες
δυνάμεις κατοχής να
γίνουν πρόσφυγες μέσα στην ίδια τους την
πατρίδα. Γυναίκες βιάστηκαν, γέροντες
και ασθενείς κακοποιήθηκαν, χιλιάδες
εκείνοι που τουφεκίστηκαν χωρίς
ιδιαίτερο λόγο, ενώ περί τις τρεις χιλιάδες
ελληνόφωνοι πολίτες της δημοκρατίας
χάθηκαν για πάντα, χωρίς ποτέ κανείς
να μπορέσει να μάθει την αλήθεια για
την τύχη τους. Το περίεργο είναι, ωστόσο,
ότι ύστερα από τριάντα πέντε ολόκληρα
χρόνια, ο θήτης συνεχίζει να παραμένει
στις αρχικές του θέσεις, ιδιοποιούμενος
το μισό νησί για λογαριασμό του, και
αρνούμενος να σεβαστεί τις βασικές
αρχές του “διεθνούς δικαίου”. Αυτό
τουλάχιστον μας διαβεβαιούν οι
διαπραγματευτικές θέσεις των δύο
πλευρών για την δημιουργία “ομόσπονδου
διζωνικού και δικοινοτικού κράτους”,
που θα πει ότι ο κατακτητής διατηρεί
πλήρως τα δικαιώματα του επί των εδαφών
που κατέλυε, οι δε πρόσφυγες παραμένουν
αφημένοι στη μοίρα τους, χάνοντας κάθε
ελπίδα να ξαναδούν το πατρικό τους βιος.
Και
ενώ ο τρομοκράτης συνεχίζει να δείχνει
αυτή του την απαράδεκτη νοοτροπία, τόσο
η Αθήνα, όσο και η Λευκωσία, συνεχίζουν
μια απαράδεκτη προσπάθεια επίδειξης “καλής
πίστης και φιλίας”, διακηρύσσοντας σε
κάθε περίπτωση το ενδιαφέρον τους και τη
πίστη τους στην ανάγκη της αποδοχής
αυτής της βάρβαρης διοίκησης στην
Ευρωπαϊκή οικογένεια των εθνών. Αλλά όμως
είναι η Τουρκία ο μοναδικός υπεύθυνος
και θήτης αυτής της βάρβαρη ασέλγειας
πάνω στο μικρό και αδύναμο θύμα, την
απροστάτευτη Κύπρο, ή
υπάρχουν και άλλοι οι οποίοι μέσα
στα σκοτεινά υπόγεια της διεθνούς
διπλωματίας δέχθηκαν και συνέργησαν σε
αυτή την τραγωδία, προκειμένου να
θεμελιώσουν πάνω στον Ελληνικό λαό την
οικογενειακή τους πολιτική
αυτοκρατορία. Διότι πως αλλιώς θα
μπορούσε να ερμηνευτεί το γεγονός ότι
για τριάντα πέντε ολόκληρα χρόνια, οι
πολιτικοί ταγοί των Αθηνών και της
Λευκωσίας, αρνούνται να δώσουν στο φως
της δημοσιότητας τον περίφημο “φάκελο
της Κύπρου”, σε μια αναμφίβολα
προσπάθεια τους να προστατευτούν
εκείνοι που άνοιξαν τις κερκόπορτες της
πολιτικής προδοσίας και πρόσφεραν την
αφορμή που περίμενε ο θήτης για να
πατήσει το νησί. Και όμως τριάντα πέντε
χρόνια αργότερα, σήμερα, το πολιτικό
σκηνικό γύρω από το θέατρο των γεγονότων
έχει αλλάξει τελείως. Νέοι άνθρωποι με
νέες ιδέες ήρθαν να πάρουν τη θέση των
άλλων που έφυγαν, παρ’ όλα αυτά όμως
τριάντα πέντε γενιές αργότερα, κανένας
δεν τολμά να μας πει την αλήθεια. Να
πληροφορηθούμε επιτέλους ποιοι ήταν
εκείνοι που εξέθεσαν το έθνος τόσο
θανάσιμα, που ξευτέλισαν το λαό, που
ποδοπάτησαν και συνεχίζουν να ασελγούν
πάνω στο κύριο και αναφαίρετο δικαίωμα
του Ελληνικού λαού, (Ελλαδιτών και
Κυπρίων), να γνωρίζει. Να γνωρίζει την
αλήθεια της προδοσίας. Τα ονόματα όλων
εκείνων που έφεραν τα Τουρκικά αγήματα
μέσα στο νησί και πρόσφεραν στον βίαιο
κατακτητή το άλλοθι της “ειρηνικής
επιχείρησης.” Ύστερα από την ανοχή και
ντροπή τριάντα πέντε χρόνων κατοχής,
δίκαια οι Έλληνες της γης απαιτούν τόσο
από την Αθήνα, όσο και την Κύπρο να
δώσουν στην δημοσιότητα τις πραγματικές
συνθήκες εκείνης της εισβολής καθώς
επίσης και τα ονόματα των υπευθύνων,
Ελλήνων και ξένων, οι οποίοι
συνεργάστηκαν για να φέρουν την Τουρκία
στο νησί. Εάν δεν μάθουμε ποτέ την
αλήθεια δεν είναι δυνατόν να μπορέσουμε
να αντιμετωπίσουμε παρόμοια ενδεχόμενα
με τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, Την
Θράκη, και ακόμα και τη Μακεδονία. Την
οποία έχουν μετατρέψει με τις
διπλωματικές τους διαπραγματεύσεις σε
ιστορία του καραγκιόζη.
“Πατρίδες”
