Τα
Εκατό Χρόνια της Ελληνικής Κοινότητας
Τορόντο.
Πραγματικό
ιστορικό σταθμό, για την ομογένεια του
Οντάριο, αποτελεί η φετινή εκατοστή
επέτειος από την δημιουργία της
Ελληνικής Κοινότητας Τορόντο. Η ίδρυσή
της το 1908 αποτέλεσε ένα τεράστιο βήμα
προόδου προς την κατεύθυνση επιβίωσης
των πολιτιστικών μας αξιών και απέδειξε
τον ηγετικό ρόλο και τους οραματισμούς
των πρωτεργατών σκαπανέων
ομογενών, μεταναστών σε τούτη τη
φιλόξενη γη. Εάν μάλιστα θελήσουμε να
εξετάσουμε τις δυσκολίες και
αντιξοότητες που γνώρισαν εκείνοι οι
αγνοί πατριώτες, αντιλαμβανόμαστε το
μεγαλείο της ψυχικής τους δύναμης και
την αγάπη και τον σεβασμό τους στις
πολιτιστικές παραδόσεις μας και τη
Ελληνική γλώσσα. Δεν υπάρχει καμία
αμφιβολία ότι για το μεγαλύτερο χρονικό
διάστημα της εκατονταετίας το ίδρυμα
της Ελληνικής κοινότητας Τορόντο,
κατόρθωσε να βρεθεί στη πρώτη γραμμή των
κοινωνικών αλλαγών που γνώρισε αυτή η
χώρα, προσδίδοντας έτσι τιμή και σεβασμό
σε ολόκληρη την ομογένεια, η οποία το
αγκάλιασε με αγάπη και σεβασμό, δέχθηκε
δε δίχως καμία αντίρρηση να το συνδράμει
για την κάλυψη των οικονομικών του
αναγκών, προκειμένου να επιβληθεί σαν
πνευματικό κέντρο των επιγενέστερων.
Έτσι φτάσαμε φέτος σιωπηλά, να
γιορτάσουμε τη σημαντική αυτή επέτειο
της ομογενειακής κοινότητας του Τορόντο,
της μεγαλύτερης στην πραγματικότητα
κοινότητας μας στο Καναδά, χωρίς καμία
σπουδαία προετοιμασία, χωρίς
πανηγυρισμούς και ειδικές τελετές, άπαξ
και τα οικονομικά βάρη του ιδρύματος,
ύστερα από την απίστευτη εκείνη
περιπέτεια, της ομάδας η οποία διοικεί
το ίδρυμα, να αναγείρει νέο “πολιτιστικό
κέντρο” και να το καταχρεώσει
με ποσά τα οποία ενδέχεται να
ξεπερνούν τα
δέκα εκατομμύρια δολάρια, -ενώ παράλληλα
λέγεται ότι για να περατωθεί το ημιτελές,
σκεπασμένο με πλαστικές πλάκες οίκημα,
απαιτούνται τουλάχιστον άλλα πέντε
εκατομμύρια δολάρια, τα οποία όμως
αρνούνται να τους εμπιστευτούν τα
χρηματιστηριακά ιδρύματα-, δεν
επιτρέπουν καμία προσπάθεια προβολής
μας στο πλατύ πολύ πολιτιστικό
ανθρώπινο μωσαϊκό του Τορόντο. Και
όμως για εκατό ολόκληρα χρόνια οι
ομογενείς εργάστηκαν τόσο σκληρά και
πρόσφεραν περισσότερο και από τις
οικονομικές τους δυνατότητες, με την
ελπίδα και ευχή ότι θεμελιώναν ένα
ίδρυμα το οποίο θα αποτελούσε τη βάση
της πολιτιστικής μας επιβίωσης. Μια
κυψέλη αγάπης και περηφάνιας για τα
παιδιά των αποδήμων ομογενών. Πέραν όμως
αυτού, κατά την διάρκεια αυτής της
εκατονταετηρίδας, το ίδρυμα είχε την
τύχη να γνωρίσει την αγάπη και φροντίδα
ισχυρών ηγετικών προσωπικοτήτων, οι
οποίες με την σκληρή δουλιά τους
κατόρθωσαν να το δυναμώσουν και να το
αναδείξουν σε πραγματικό ηγέτη της
οργανωμένης ομογενειακής μας παροικίας.
Άνδρες, σαν τον γιατρό Λεωνίδα
Πολυμενάκο, τον καθηγητή Μηλόπουλο, τον
Χρίστο Αντωνίου, τον γιατρό Καραντώνη,
εργάσθηκαν με αγάπη και ενθουσιασμό, και
διέθεσαν το χρόνο τους αφιλοκερδώς
προκειμένου να δώσουν στο ίδρυμα τη
κοινωνική οντότητα, τη σημασία και το
βάρος, που του έπρεπε. Ήταν τα χρόνια
αυτά που η ομογενειακή παροικία του
Τορόντο παρουσίασε περήφανη τον
καλύτερο εαυτό της, με έναν μεγάλο
αριθμό εντύπων, με τα έργα των ανθρώπων
της σκέψης, με την πραγματική ηγεσία της
διανόησης. Θέλουμε δε να πιστεύουμε ότι
η εποχή εκείνη θα παραμείνει μοναδική
στην διαχρονική περίοδο της
δημιουργικής παρουσίας μας στο Τορόντο.
Κάτω
από αυτές τις συνθήκες, δεν υπάρχει
αμφιβολία, ότι το ίδρυμα, τις μέρες αυτές,
γνωρίζει μια πραγματική κρίση. Μια κρίση
ηγεσίας και κρίση οικονομική. Αρχικά, η
άσκηση της διοίκησης τα τελευταία δέκα
χρόνια, έχει αφεθεί σε μια ομάδα
ομογενών οι οποίοι δίκαια εμφανίζονται
κουρασμένοι και
δεν παρουσιάζουν καμία δυνατότητα
ανανεωμένων ιδεών για την πρόοδο του
ιδρύματος. Το χειρότερο είναι ότι τα
κυριότερα από τα στελέχη της σημερινής
ηγεσίας παρουσιάζονται με διασπασμένη
τη προσοχή τους εξ αιτία της αποδοχής
ανάληψης ευθύνης στην ηγεσία άλλων
ομογενειακών ιδρυμάτων, όπως είναι η
επαρχιακή ομοσπονδία και το εθνικό
κογκρέσο. Ο ίδιος εξ άλλου ο πρόεδρος της
κοινότητας παρουσιάζει το μεγαλύτερο
παθητικό για τον οργανισμό, με την
αποδοχή της άσκησης των καθηκόντων του
συντονιστή του ΣΑΕ για τον Καναδά. Ενός
οργανισμού ο οποίος δημιουργήθηκε από
το Ελληνικό κοινοβούλιο,
χρηματοδοτείται δε, εξ ολοκλήρου, από
την Ελλάδα, και είναι φυσικό να
εκπροσωπεί τα συμφέροντα εκείνων που
τον χρηματοδοτούν. Τα δε συμφέροντα αυτά
δεν είναι απαραίτητο πάντοτε να
συμφωνούν με εκείνα των αποδήμων
ομογενών.
Η
εταιρία της “Ελληνικής Κοινότητας
Μητροπολιτικού Τορόντο”, ως γνωστόν,
είναι δημιούργημα του κοινοβουλίου του
Οντάριο, με ειδικό νομοθετικό διάταγμα
του οποίου δημιουργήθηκε και λειτουργεί,
για να εκπροσωπεί τα συμφέροντα των
Καναδών Ελληνικής καταγωγής, κατοίκων
της μεγαλούπολης του Τορόντο. Αυτός
ακριβώς είναι και ο λόγος για τον οποίο
χρηματοδοτείται κάθε χρόνο προκειμένου
να διατηρεί έναν αριθμό προγραμμάτων
για την εξυπηρέτηση των ομογενών της
πρώτης κυρίως γενιάς μεταναστών στον
Καναδά. Παράλληλα οι Καναδικές
κυβερνήσεις, -επαρχιακή και
ομοσπονδιακή-, φροντίζουν να βρίσκονται
πάντοτε κοντά στο ίδρυμα, ενισχύοντας το
οικονομικά σε κάθε του βήμα και κάθε
προσπάθεια. Αυτός ακριβώς είναι και ο
λόγος που το ημιτελές κτίριο της
παρούσας διοίκησης έχει λάβει, μέχρι
σήμερα, χρηματικό ποσόν τριών
εκατομμυρίων δολαρίων, κυβερνητική
βοήθεια, για την αποπεράτωσή του. Παρ’
όλα αυτά όμως το κτίριο παρουσιάζει την
ίδια εικόνα εγκατάλειψης,
από το περασμένο φθινόπωρο. Το
ερωτηματικό δε
που δημιουργείται και πάλι, στην
περίπτωση αυτή, είναι το εάν και κατά
πόσον ο εντεταλμένος εκπρόσωπος της
κυβέρνησης της Ελλάδας (ΣΑΕ), έχει το
ηθικό κύρος αντιπροσώπευσης των
συμφερόντων της ομογένειας, τα οποία
πολλές φορές έρχονται σε αντίθεση με τις
πολιτικές των Αθηνών. Ίσως ένα λαμπρό
παράδειγμα αυτού του προβληματισμού,
αποτελεί το “Μακεδονικό”, ζήτημα για το
οποίο η συντριπτική πλειοψηφία της
ομογένειας διαφωνεί με τη “γραμμή” της
Αθήνας, ενώ το προεδρείο της κοινότητας,
συνεχίζει να προσποιείται ότι δεν
αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει. Παρόμοιες
καταστάσεις όμως
έρχονται να μας διαβεβαιώσουν ότι η
ομογένεια στερείται της δικής της
φυσικής ηγεσίας. Αποτελεί δε γεγονός
αδιαμφισβήτητο το ότι την τελευταία
δεκαετία η ομογένεια σε θεσμικό επίπεδο,
έχει γνωρίσει ηγέτες και ηγετίσκους
οι οποίοι δεν κατορθώνουν να προσθέσουν
κανένα στοιχείο νέο ή και
εποικοδομητικό στο οδοιπορικό μας σαν
μέλη μιας δυναμικής πολιτιστικής
κοινότητας με μακραίωνες παραδόσεις.
Απεναντίας μάλιστα, η σημερινή
αποτελμάτωση έρχεται να επιβεβαιώσει,
καθημερινά και περισσότερο, ότι από αυτή την
ομάδα “ηγετών”, τις οποίας αρκετά μέλη
ξεκίνησαν με όνειρα και φιλοδοξίες να
βοηθήσουν και να προσφέρουν θετικά στην
πρόοδο της ομογένειας,παρά το γεγονός
ότι δυστυχώς δεν κατόρθωσαν να
επιβάλουν μήτε και αυτά τα αρχικά
προσωπικά τους φιλόδοξα σχέδια για τους
εαυτούς τους, παρ’ όλο που επιμένουν να
διαχειριστούν τα σοβαρά προβλήματα
της ομογένειας. Εκλεγμένοι άλλοτε
με δημοκρατικούς τρόπους και άλλοτε
με κόλπα διαφθοράς και καταστρατήγησης
των κανόνων της δημοκρατικής
δεοντολογίας, -σύμφωνα με τις
καταγγελίες του Κώστα Πάππα.
Αλωνίζουν δε ανεξέλεγκτοι στο όνομα
της ομογένειας προσπαθώντας,
μερικοί από αυτούς, να μεγαλώσουν τη
δική τους σοδειά, με την προβολή που
παίρνει το χωράφι τους. Το όλο σκηνικό
βέβαια συμπληρώνεται από την απαράδεκτη
πρακτική του να επιβάλουν το δικό τους
και μόνο το δικό του Εγώ, το οποίο ξεκινά
από τις προσωπικές τους φιλοδοξίες ή
γίνονται φερέφωνα των συμφερόντων
κάποιων άλλων, οι οποίοι προσαρτούν
το μέλλον της ομογένειας στην
επιτυχία των δικών τους πολιτικών
σχεδίων. Έτσι φθάνουν να εξοστρακίζουν
εφημερίδες, να καταδιώκουν
όλους όσους δεν συμφωνούν μαζί τους,
να αντιπαλαίουν κάθε προσπάθεια προόδου
από τον κίνδυνο αναγνώρισης της αξίας
των άλλων από το σώμα των μελών του
οργανισμού. Αλλά, είναι γνωστόν ότι
ομογενειακή πολιτιστική μας
κοινότητα, δεν εκπροσωπεί μια
συγκεκριμένη μόνον ομάδα ομογενών, κάθε
άλλο μάλιστα, εκπροσωπεί κάθε Καναδό ο
οποίος διαμοιράζεται τις ίδιες
πολιτιστικές αξίες και παραδόσεις όλων
μας. Το ερώτημα λοιπόν είναι πως αλήθεια
κατόρθωσε μια ομάδα ομογενών να
οικειοποιηθεί το ίδρυμα περιορίζοντας
με το χρόνο τα ενεργά του μέλη σε
αριθμούς απίστευτα χαμηλούς.
Πέραν
τούτου, βέβαια, έρχεται και ο εξωτερικός
κομματικός παράγοντας ο οποίος
προσπαθεί να εκμεταλλευτεί κάθε
πιθανότητα και ευκαιρία σε βάρος της
ομογένειας, προκειμένου να υποβοηθήσει και
ενισχύσει τις
δικές του θέσεις και τα προσωπικά
συμφέροντα των ατόμων που ασκούν την
εξουσία του κέντρου.
Δεδομένου μάλιστα του γεγονότος
ότι τις μέρες αυτές, ο κομματικός
κόσμος της Αθήνας διέρχεται μια
πραγματική κρίση ιδεών και αξιών, οι
επιπτώσεις αυτών των καταστάσεων
πέφτουν βαριές πάνω στην οργανωμένη
ομογένεια, η “ηγεσία” της οποίας
αντανακλά, δυστυχώς, τα ίδια σημάδια
ηθικής διάβρωσης. Αυτά
όλα αποτελούν τους λόγους και τις αιτίες
για το τι συμβαίνει με την οργανωμένη
ομογένεια, στο Τορόντο, στην επαρχία του
Οντάριο και στο Καναδά. Πραγματικά η
εικόνα είναι τόσο τρομακτική που δεν
επιτρέπει πολλές αισιοδοξίες για το
μέλλον και την πρόοδο αυτής της
παροικίας σαν πολιτιστικής κοινότητας.
Και αυτοί ακριβώς είναι
οι λόγοι για τους οποίους σήμερα, με την
ευκαιρία της μεγάλης επετείου των εκατό
χρόνων παρουσίας μας σε τούτη την
φιλόξενη γη της επαγγελίας, είμαστε
υποχρεωμένοι να ξυπνήσουμε από τον
λήθαργο των τελευταίων χρόνων και να
διεκδικήσουμε την κοινότητά μας, για μια
νέα, ζωντανή και δυναμική ηγεσία.
Ομογενείς ικανοί υπάρχουν πολλοί μεταξύ
μας, σε καμία δε περίπτωση δεν μας
λείπουν οι ικανοί ηγέτες.
Το μόνο που χρειάζεται είναι θέληση και
πίστη στην κοινωνικότητα του έργου που
πρόκειται να αναλάβουν.
“Πατρίδες”
