Πίσω στο ευρετήριο

   Σε μνημόσυνο των αδικοσκοτωμένων της γης.

Για τις νεότερες γενιές του τελευταίου μισού του εικοστού αιώνα, ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος και η κατοχή και καταστροφή της Ευρώπης από τους Ναζιστές του Χίτλερ, δεν αποτελεί παρά μόνο μια ακόμα σελίδα ιστορίας. Για τους άλλους ωστόσο, τους μεγαλύτερους σε ηλικία έχει χαράξει στη σκέψη τους μελανές εμπειρίες και αισθήματα τα οποία δεν πρόκειται να τους εγκαταλείψουν μέχρι να αφήσουν και την τελευταία πνοή της ζωής τους.

Δεν υπήρξε και ούτε υπάρχει αμφιβολία ότι ήταν η ποιό μελανή σελίδα στην ιστορία του πολιτισμού του ανθρώπου στη γη.

Ενώ όμως οι υλικές ζημίες που δημιούργησε εκείνη η καταιγίδα έχουν αποκατασταθεί τελείως και η ζωή ξαναβρέθηκε στη πορεία της προόδου και οικονομικής ανάπτυξης, τα ψυχικά τραύματα εκείνων που έζησαν και γνώρισαν προσωπικά εκείνη τη λαίλαπα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης αμάχων και κυρίως οι Εβραϊκής καταγωγής πολίτες των χωρών της Ευρώπης, χωρίς αμφιβολία θα συνεχίσουν να διακατέχονται από εφιάλτες τρόμου και αγωνίας. Tη μεγάλη αυτή κατάσταση ονομάτων ατόμων που για μια ολόκληρη πενταετία έζησαν και γνώρισαν  την, επί γης, κόλαση που οι δήμιοι τους ονόμαζαν “χώρους συγκεντρώσεων”, γνώρισαν και έζησαν  όχι λίγοι συμπατριώτες μας από το εθνικό κέντρο και κυρίως τη Θεσσαλονίκη. Οι περισσότεροι των πενήντα περίπου χιλιάδων Ελλήνων Εβραίων, χάθηκαν για πάντα πεταμένοι στους φούρνους των διαφόρων στρατοπέδων των ναζιστών εγκληματιών πολέμου, οι άλλοι, οι πιο τυχεροί που γλίτωσαν από το μαρτύριο των κρεματόριων, γύρισαν πίσω για να συνεχίσουν να ζουν καθημερινά σε ένα ατέλειωτο εφιάλτη ανάμνησης του τρόμου έζησαν όλα εκείνα τα χρόνια.

Αυτή ακριβώς είναι και η αιτία που ο οργανισμός των Ηνωμένων Εθνών καθιέρωσε ως ημέρα μνήμης του Ολοκαυτώματος των Εβραίων την 27^η του Γενάρη κάθε χρόνου.

Αλλά όμως η γενοκτονία των Εβραίων δεν ήταν η μοναδική του αιώνα, πριν από αυτήν πραγματοποιήθηκε εκείνη των Αρμένιων, των Ποντίων και των Ελλήνων των μικρασιατικών παραλίων,  από τους Τούρκους.

Ένα έγκλημα το οποίο αφέθηκε να το καλύψουν τα σκοτάδια της πολιτικής σκοπιμότητας και η  λησμονιά που επιτάσσει η ανάγκη των διεθνών διπλωματικών σχεδίων. Καθώς διαβάζουμε σήμερα μάλιστα το μήνυμα που απέστειλε ο Έλληνας ΥπΕξ Θεόδωρος Κασσίμης, οφείλουμε να ομολογήσουμε την κατάπληξή μας για το ότι σε αυτό δεν γίνεται η παραμικρή αναφορά στους αδικοσφαγμένους ομογενείς από την Τουρκία το 1912-1913 μέχρι και το 1919- 1920.

Σύμφωνα με τον κ. Υφυπουργό: “το ελληνικό κοινοβούλιο ανακήρυξε την 27^η Ιανουαρίου ως Ημέρα Μνήμης για τους Έλληνες Εβραίους Θύματα και Ήρωες του Ολοκαυτώματος”. Στη Θεσσαλονίκη ανηγέρθη Μνημείο Ολοκαυτώματος, τα αποκαλυπτήρια του οποίου έγιναν παρουσία του Προέδρου του Ισραήλ κ. Κατσάβ. Με απόφαση της κυβερνήσεως, το Υπουργείο Παιδείας εισήγαγε τη διδασκαλία του Ολοκαυτώματος στα δημόσια σχολεία ενώ το Υπουργείο Εξωτερικών επιμελήθηκε ειδική έκδοση με τίτλο “Οι Έλληνες Εβραίοι”, το οποίο αναφέρεται στην ιστορική πορεία της εβραϊκής κοινότητας στην Ελλάδα. Το 2008, εγκαινιάσθηκε στη Νέα Υόρκη η έκθεση για τα “κρυμμένα παιδιά της κατεχόμενης Ελλάδας”, η οποία θα φιλοξενηθεί σε πολλές πολιτείες των ΗΠΑ.” Και καταλήγει : “Χρέος όλων μας είναι η διατήρηση της μνήμης του Ολοκαυτώματος και η καταπολέμηση του αντισημιτισμού, ο οποίος προσβάλλει την έννοια του Ανθρώπου όπως την συνέλαβε και την υπηρέτησε το ελληνικό πνεύμα.

Και όπως γράφει η επιγραφή του ελληνικού μνημείου στο Μαουτχάουζεν “Η Λήθη του κακού είναι άδεια για την επανάληψή του”. Ας μην ξεχάσουμε.”

Το ολοκαύτωμα πραγματικά θα παραμείνει στην ιστορία του πολιτισμού του ανθρώπου σαν μια μαύρη σελίδα ντροπής και βαρβαρότητας. Για όσους από μας έζησαν το δράμα των αθώων εκείνων θυμάτων ο πόνος και οι κραυγές τις απελπισίας τους θα συνεχίσουν να μας τυραννούν και δεν θα μας επιτρέπουν να εφησυχάσουμε ποτέ ή και να ανεχθούμε την επανάληψη αυτής της βάρβαρης πολιτικής από καμία οργανωμένη κοινωνία ή τύραννο της κοινότητας του ανθρώπου. Προσωπική μας γνώμη πάντως είναι ότι ήλθε πλέον η ώρα για να εισαχθεί στη διδακτέα ύλη των ελληνικών σχολείων και η διδαχή της γενοκτονίας όχι μόνο των Αρμενίων μα ακόμα και εκείνη της Σμύρνης και της Κωνσταντινούπολης.

“Ιερή υποχρέωση” χαρακτηρίζει με το δικό του μήνυμα ο Υπουργός Εξωτερικών του Καναδά τη θύμηση αυτής της τραγωδίας και μας ζητά “όχι μόνο να τιμήσουμε τα θύματα μα ακόμα περισσότερο να αντικρούσομε εκείνους οι οποίοι αρνούνται ότι το Ολοκαύτωμα πραγματοποιήθηκε.” Τέλος καταλήγει “Το Ολοκαύτωμα μας υπενθυμίζει ότι το μίσος και η μισαλλοδοξία θα πρέπει να καταπολεμούνται από όλους εκείνους οι οποίοι εκτιμούν τα δικαιώματα του ανθρώπου και πιστεύουν στην αξιοπρέπεια του κάθε ατόμου.”

Συμφωνούμε απόλυτα με τους δύο εκλεκτούς πολιτικούς και αποδεχόμαστε τις θέσεις τους, εκεί ωστόσο που πιστεύουμε ότι θα πρέπει να διαφωνήσουμε είναι το γεγονός της συνέχισης γενοκτονιών και στις μέρες μας, είτε αυτές πραγματοποιούνται στην Αφρική, στην Ασία ή κάθε άλλη γωνιά της γης, και την απροθυμία της διεθνούς κοινότητας να τις σταματήσει.

Δεν νομίζουν λοιπόν ότι είναι καιρός να αναλάβουν και ορισμένες ευθύνες πέραν των τόσο ωραίων μηνυμάτων τους. Και για όσο διάστημα τουλάχιστον δεν θα  υπάρχει διάθεση να λάβει μέτρα η διεθνής κοινότητα εναντίον εκείνων που σφάζουν τους λαούς επειδή δεν ανήκουν σε κάποια φυλετική οικογένεια, είναι βέβαιο ότι οι γενοκτονίες θα συνεχίζονται με την ανοχή όλων μας. Μια ανοχή καλυμμένη πίσω από την απροθυμία μας να παρέμβουμε.

“Πατρίδες”