Πίσω στο ευρετήριο

 Ένα προσχεδιασμένο έγκλημα   της Τουρκικής “δημοκρατίας”.

         “Το τέλος των μύθων”

    Του Θωμά Στεφάνου Σάρα

    Αρχισυντάκτη.

Στην Τουρκία, (σύμφωνα με τη φράση Τούρκου λογοτέχνη της δεκαετία του 1970), δύο πράγματα δεν καρποφορούν: “o καφές και η δημοκρατία. Εάν όμως όλα αυτά τα χρόνια είχαμε ασχοληθεί ποιό σοβαρά με τη καλλιέργεια του καφέ, έγραφε ο αρθρογράφος, είναι βέβαιο ότι η Τουρκία σήμερα θα ήταν η πρώτη χώρα στο κόσμο στη παραγωγή καφέ. Εκείνο πάντως που παραμένει αβέβαιο είναι η τύχη της άτυχης δημοκρατίας μας. Επί δεκαετίες τώρα μιλάμε για τη νεαρή μας δημοκρατία, για το μικρό δεντράκι που σπείραμε εδώ και μερικές δεκαετίες, και το οποίο όμως ύστερα από όλες αυτές τις θυσίες δεν φαίνεται να έχει πολλές δυνατότητες καρποφορίας.”

Στη μνήμη μας ξαναγύρισαν σήμερα τα προφητικά αυτά λόγια του Τούρκου λόγιου, καθώς για άλλη μία φορά η χώρα αυτή  ξαναζεί τον εφιάλτη της πιθανότητας μιας νέας στρατιωτικής “παρένθεσης” καθώς πασχίζει να βρεθεί στο δρόμο της δημοκρατικής  πρακτικής.

Ένα γεγονός το οποίο έκανε εμφανή αυτή τη δυνατότητα, ήταν εκείνο της δολοφονίας του Τούρκο-Αρμένιου  δημοσιογράφου Hrant Dink.

Ο Hrant Dink, ήταν ένας πραγματικός αγωνιστής. Ένας εργάτης του λόγου ο οποίος πίστευε στο λειτούργημα που επιτελούσε. Άφοβος, τολμηρός και ακόμα περισσότερο αποφασιστικός, άτομο που πίστευε στην δικαιοσύνη και την αναγνώριση των δικαίων εκείνων που αδικήθηκαν χωρίς λόγο από τη Τουρκική διοίκηση. Καυτηρίαζε κάθε εβδομάδα με την αρθρογραφία του τα άσχημα και κακά του Τουρκικού κοινωνικοπολιτικού συστήματος, απαιτώντας την αναγνώριση από το κατεστημένο και εκείνους που διοικούν τη χώρα την επίσημη παραδοχή της Γενοκτονίας των Αρμενίων το 1919. Ήταν μια προσπάθεια η οποία γρήγορα τράβηξε την οργή του συστήματος το οποίο άφησε ελεύθερες  θύελλες και καταιγίδες πάθους και φανατισμού οι οποίες απείλησαν να κατασπαράξουν την ύπαρξη του ασυμβίβαστου εργάτη της ενημέρωσης, ο οποίος τόλμησε να ασκήσει κριτική εναντίον τους.

Πρώτα προσπάθησαν να τον μπλέξουν με δικαστήρια, παραπέμποντας τον με την κατηγορία του “προδότη της Τουρκίας”. Ήταν ίσως η μοναδική φορά που ο “χάρτινος γίγαντας” της Ευρώπης αισθάνθηκε την ανάγκη να σταματήσει τη πολιτική των αερολογιών και να απαιτήσει από την Άγκυρα να σεβαστεί το δικαίωμα της “ελεύθερης έκφρασης” των πολιτών της. Και πραγματικά η τελευταία μπροστά στη διεθνή κατακραυγή εναντίον της, υποχρεώθηκε να παραδεχθεί το σφάλμα της “δημοκρατικής παράφρασης των θεσμών της” και να παραγράψει τις εναντίον του δημοσιογράφου κατηγορίες και παραπομπές.

Οι Ευρωπαίοι “φιλόδοξοι εταίροι” του σφαγέα των λαών της Βαλκανικής, των νήσων του Αιγαίου και των Χριστιανικών πληθυσμών της διοικητικής τους επιρροής, καταχάρηκαν. Η Αθήνα των Καραμανλή και Παπανδρέου, βγήκε να διαλαλήσει με φωνή “κόκορα” στην διεθνή κοινότητα ότι οι Μογγόλοι του Τουρκμενιστάν επιτέλους άρχισαν να εξευρωπαΐζονται και επομένως θα πρέπει να τους υποδεχθεί η Ευρώπη με ανοιχτές αγκαλιές.

Κάπως έτσι εμφανίζονταν οι πολιτικές πραγματικότητες έως εκείνη την αποφράδα μέρα της 19^ης του Γενάρη του 2007, που για άλλη μια φορά ξανάπεσε ο “φερετζές” της Άγκυρας, αφήνοντας να φανεί το πραγματικό πολιτικό της προσωπείο, καθώς το οπλισμένο χέρι ενός νεαρού, ο οποίος είχε υποστεί την πλύση εγκεφάλου του συστήματος, φύτεψε έξι σφαίρες στο κεφάλι του άτυχου δημοσιογράφου, εφησυχάζοντας μια και καλή τον “Μινώταυρο” που συνεχίζει να ρουφάει αχόρταγα και χωρίς σταματημό,το αίμα των άτυχων σκλάβων του.

Ήταν μια στιγμή τραγική, ένα γεγονός το οποίο ήλθε τόσο απροσδόκητα να διαψεύσει όλους εκείνους που προσπαθούν να μας πείσουν ότι το πολιτικό κλίμα της Άγκυρας έχει αλλάξει, ότι η Τουρκία του Ερτογκάν μέθυσε από τις αρχές του φιλελευθερισμού της Ευρώπης και έκανε πολιτικό της σύνθημα και στόχο την εφαρμογή τους στην σφαίρα της διοικητικής της δικαιοδοσίας.

Πια πλάνη αλήθεια. Η Τουρκία του 1818, του 1921, του 1824 του 1980, του 1912, του 1919,του 1948, του 1955, του 1965, του 1974,  του 1999, του 2002 και τέλος του 2007, διερωτώμαι εάν υπήρξε ποτέ καμιά διαφορά η κάποια αλλαγή νοοτροπίας της σε ένα διάστημα δύο ολόκληρων αιώνων.

Έτσι έσφαζε τους προγόνους μας, έτσι ξεκαθάρισε τους περισσότερους από τους αγνούς οραματιστές του ελεύθερου Ελληνικού κράτους, (Υψηλάντη, Βελεστινλή και άλλους). Έτσι οδήγησε στον θάνατο και την οικονομική καταστροφή τους Πόντιους, του Αρμένους, τους Κύπριους. Έτσι κατέσφαξε και εξαφάνισε ολόκληρο τον πληθυσμό των νησιών, η γενοκτονία των Ψαρών, την οποία δεν είχαν την τύχη να πληροφορηθούν οι σημερινοί ηγέτες (ελέω οικογενειοκρατίας και Ουάσιγκτον) της Ελλάδος, άπαξ και κάναν την παιδεία τους σε άλλες χώρες “ασφαλείς” που δεν είχαν κανένα λόγο να τους διδάξουν την Ιστορία του λαού που αργότερα θα τους έδιναν να διοικήσουν. Ακόμα ξεχάσαμε τις μοναδικές σε βαρβαρότητα σφαγές και βιασμούς της ελληνομάνας Σμύρνης, της Κωνσταντινούπολης, της βάρβαρης εισβολής και κατοχής του Αττίλα, επί μισό σχεδόν αιώνα, της Κύπρου, την μόλις πρόσφατη δολοφονία του ηρωικού μας πιλότου πάνω από τον εθνικό εναέριο χώρο του Αιγαίου. Τις καθημερινές καταστροφές και δολοφονίες των άμαχων γυναικόπαιδων του Κουρδιστάν, (κάτω από τη μύτη των Ευρωπαίων  και Αμερικανών), οι οποίοι διακηρύττουν καθημερινά την αγάπη τους για την πολιτική “αρετή” και τον σεβασμό τους για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των πολιτών όλης της γης. Φαίνεται δε να αγνοούν ότι η αρετή δεν μονοπωλείτε, δεν ανήκει στην αποκλειστικότητα κανενός, αλλά μάλλον βρίσκεται καταπιεσμένη μέσα στη συνείδησή τους, από αισθήματα και ιδέες της πολιτικής διαφθοράς.

Είναι όμως η σιωπή “χρυσός”; είναι η αποδοχή της βίας σοφία; Ομολογώ ότι έχω σοβαρές αμφιβολίες για αυτό. Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος της προχθεσινής δολοφονίας του άτυχου Αρμένιου δημοσιογράφου. Μέρες πριν, κάποιος άλλος  δολοφονήθηκε με τον πλέον βάρβαρο και μυστήριο τρόπο στο Λονδίνο της Βρετανίας και κανένας μας δεν πρόκειται να πληροφορηθεί τις πραγματικές συνθήκες εκείνου του φοβερού εγκλήματος. Μα αυτά συμβαίνουν παντού, θα μου πείτε. Συμβαίνουν στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στο Ισραήλ, στην Παλαιστίνη, στις Φιλιππίνες, στο Ιράν, στην Συρία, στην Κίνα, την Ρωσία, την Κορέα, στον προστάτη της ελεύθερης έκφρασης ΗΠΑ κ.λ.π. Μια ολόκληρη αλυσίδα ονομάτων κρατών τα οποία ισχυρίζονται για την εφαρμογή και το σεβασμό και προστασία των δικαιωμάτων του πολίτη και της ελεύθερης έκφρασης. Μια πραγματικότητα και μια αλήθεια που σου δημιουργεί εμετική προδιάθεση, εάν θελήσεις να ερευνήσεις και αναλογισθείς την ειρωνεία, τη κακοήθεια, την αδιαφορία όλων τους για την ζωή και τα δικαιώματα των λαών. Είναι όμως η Τουρκία ο μοναδικός ένοχος αυτών των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας. Θα μπορούσε, εάν πραγματικά οι υπόλοιποι “πολιτισμένοι” εκπρόσωποι της Ευρώπης στέκονταν μπροστά της και την καταδίκαζαν με τη γλώσσα που απαιτούν οι περιστάσεις. Στη προκειμένη, ωστόσο, περίπτωση οι λέξεις γίνονται “διπλωματικές” και η γλώσσα γιομίζει σάλιο, καθώς αναλογίζονται ότι υπάρχουν σοβαρά οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα στην περιοχή. Έτσι όμως σύμφωνα με την φράση του Έλληνα Υπεξ Θεόδωρου Κασσίμη,  ότι: “Η λήθη του κακού αποτελεί άδεια για την επανάληψή του”, αυτό δημιουργεί προηγούμενο. Πραγματικά πόση ειρωνεία κλείνει μέσα της αυτή η φράση. Φαίνεται ότι ξέχασε ο κ. Υπουργός την κατοχή της μισής Κύπρου, τις Γενοκτονίες αιώνων των Ποντίων, των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, των  Αρμένιων και των  λοιπών λαών της Βαλκανικής καθώς επίσης και μέσα στο εσωτερικό της Τουρκίας, δεν έκανε κανένα σχόλιο απολύτως για τη βάρβαρη δολοφονία του άμοιρου δημοσιογράφου, προκειμένου να υποστηρίξει την πολιτική των Αθηνών για μια “Ευρωπαϊκή Τουρκία”. Στη προσπάθειά του όμως αυτή το κακό είναι ότι του διέφυγε τελείως  ότι “η λήθη του κακού αποτελεί, πρόσκληση, θα έλεγα εγώ, για την επανάληψή του”. Ας πάρουμε όμως κάποτε κάποια μαθήματα και από την μακραίωνη ιστορία μας και ας μου επιτρέψει ο σεβαστός πολιτικός να του υπενθυμίσω το  “ Δέσποτα μέμνησω των Τούρκων”.

Όσο για τον αγνό αγωνιστή Hrant Dink, είμαι βέβαιος ότι οι συμπατριώτες του δεν πρόκειται να τον λησμονήσουν ποτέ. Ας είναι αιωνία η μνήμη του, καθώς πιστεύω προσωπικά ότι η θυσία αυτή του παλικαριού θα είναι η αιτία του πολιτικού σεισμού ο οποίος πρόκειται να κλονίσει συθέμελα το διεφθαρμένο πολιτικό της κατεστημένο και θα έχει σαν αποτέλεσμα τις ριζικές αλλαγές των συνόρων της οι οποίες επέρχονται με καταπληκτική ταχύτητα.