Πίσω στο ευρετήριο

    Κύπρος: Ένας λαός χωρίς μνήμη.

Είναι ένα από τα μεγάλα ερωτηματικά γύρω από τις πραγματικές αιτίες και επιδιώξεις του κυπριακού Ελληνισμού. Όταν προ τεσσάρων ετών ο Τάσσος Παπαδόπουλος, τότε Πρόεδρος της μικρής, και υπό μερική κατοχή, δημοκρατίας της Κύπρου, ύψωνε το ανάστημα του ενάντια στην παγκόσμια απαίτηση και την προσπάθεια των μεγάλων να επιβάλλουν τα σχέδια τους νομιμοποίησης της εισβολής, στρατιωτικής κατοχής και διαμοιρασμού των εδαφών της Κύπρου μεταξύ Ελλήνων, Τούρκων και Βρετανών, ολόκληρο το Ελληνικό έθνος αισθάνθηκε έναν ζωογόνο άνεμο να αναπτερώνει το ηθικό όλων, αναδεικνύοντας τον Κύπριο ηγέτη ως την μεγαλύτερη πολιτική προσωπικότητα του ελληνισμού των ημερών μας.

Έκτοτε, πέρασαν τέσσαρα χρόνια ενώ οι πολιτικές πιέσεις και απαιτήσεις της διεθνούς κοινότητας συνέχισαν να πιέζουν καθημερινά και περισσότερο τον πρωταγωνιστή και δημιουργό της ελληνικής άνοιξης του αιώνα.

Όταν προ ετών ο Πρόεδρος Παπαδόπουλος επισκέφθηκε την Αθήνα, στους βραδινούς περιπάτους του, αμέτρητοι ήταν οι Αθηναίοι που έτρεχαν να του σφίξουν το χέρι και να τον ευχαριστήσουν για τα αισθήματα περηφάνιας με τα οποία πότισε το “πνεύμα” ολόκληρης της ρωμιοσύνης. Θα περίμενε κανείς ότι ύστερα από αυτήν την λαϊκή έξαρση αγάπης και θαυμασμού και αναγνώρισης των ηγετικών προσόντων του Προέδρου, η μορφή του θα συνέχιζε, για τις επερχόμενες δεκαετίες,  να φωτίζει και οριοθετεί τους εθνικούς αγώνες και ορίζοντες.

Ποια ειρωνεία αλήθεια. Στη πρώτη εκλογική του αναμέτρηση που ήλθε μετά τη θριαμβευτική  του εμφάνιση στο εθνικό στερέωμα, ο Τάσσος Παπαδόπουλος, ακολούθησε τη μοίρα των δυνατών της ιστορίας. Περιθωριοποιήθηκε από την “λαϊκή θέληση και ετυμηγορία” των Έλληνο-Κύπριων ψηφοφόρων.

Για πρώτη φορά τώρα και ύστερα από την συνεχή αποτυχία δεκαετιών της Διεθνούς Κοινότητας και του ΝΑΤΟ να επιβάλλουν τα σχέδια τους διχοτόμησης του Νησιού, τελικά στράφηκαν στην τελευταία λύση που τους απέμενε και “από κοινού όλοι μαζί” προώθησαν την υποψηφιότητα του “διεθνιστή” ΓΓ του ΑΚΕΛ.

“Αρνούμαι να υποβιβάσω και ισοβαθμήσω το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας με εκείνο του ηγέτη της Έλληνο-Κυπριακής Κοινότητας”, είχε δηλώσει με την άρνησή του να αποδεχθεί το εκτρωματικό διπλωματικό και πολιτικό κατασκεύασμα, γνωστό ως σχέδιο Αννάν.

Και για την περήφανη εκείνη στάση του, οι ψηφοφόροι της Κυ πριακής δημοκρατίας  φρόντισαν να τον “τιμήσουν” δεόντως. Ξέχασαν βλέπεις τους πεμπτοφαλλαγγίτες συμπατριώτες τους και τα “αργύρια της προδοσίας” που είχαν λάβει για να προωθήσουν την αποδοχή του σχεδίου, και χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό πότισαν μια σύγχρονη ηγετική προσωπικότητα του απανταχού Ελληνισμού με το “κώνειο” της άρνησης τους. Είναι πραγματικά λυπηρό να βλέπεις τους αρχιτέκτονες του σχεδίου “Φαιδώρα” να είναι πάντοτε σχεδόν οι τελικοί νικητές.

Καλή τύχη λοιπόν τόσο στο νέο Πρόεδρο, όσο και τον Κυπριακό Ελληνισμό. Πραγματικά την έχουν ανάγκη.

“Πατρίδες”