Πίσω στο ευρετήριο

 Ντοκουμέντα ντροπής.

 Γράφει ο Διονύσης Ε. Κονταρίνης   Νέα Υόρκη Δεκέμβρης 2006

 Ένα ντοκουμέντο ντροπής γιά την Ελλάδα έχει αρχίσει ήδη, μέσα από τα τηλεοπτικά δύκτια, να κάνει το γύρο του κόσμου αφήνοντας τις πλέον άσχημες εντυπώσεις σε όσους το βλέπουν. Πρόκειται γιά την βιντεοταινία του άγριου ξυλοδαρμού του Κύπριου φοιτητή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Φίλιππου Δημητρίου, από ομάδα αστυνομικών  με στολή αλλά και με πολιτική περιβολή σε κεντρικό δρόμο της συμπρωτεύουσας.

Χωρίς κανένα λόγο και χωρίς καμμιά αιτία οι αστυνομικοί επετέθησαν στον νεαρό φοιτητή, τον έρριξαν κάτω και επί αρκετή ώρα τον χτυπούσαν βάναυσα.

Την ίδια στιγμή χιλιάδες μίλια μακρυά, στην Κύπρο, μιά μάνα με έκπληξη έβλεπε τον γιό της, που με κάποιες στερήσεις είχε στείλει στην Ελλάδα γιά να σπουδάσει, τον έβλεπε να είναι πεσμένος στο έδαφος και  ένα πλήθος αστυνομικών να τον δέρνει. Έβλεπε την “Εξουσία”  της Ελλάδας να ξεσπά πάνω του όλη της την οργή, όλο της το μένος.

Οι σκηνές που είδαμε όλοι μας στην τηλεόραση μας μετέφεραν κάποιες δεκαετίες πίσω, τότε που το κράτος όλο ήταν ένας χωροφύλακας, που ενεργούσε μόνο και μόνο από το συναίσθημα ορμούμενος. Ένας χωροφύλακας, που πάνω του συγκέντρωνε όλες τις εξουσίες και δεν ελεγχόταν από κανέναν. Εκείνα τα πέτρινα χρόνια, που το παρακράτος της Ελλάδας, ανεξέλεγκτο κυβερνούσε με τους δικούς του νόμους.

Δυστυχώς οι αστυνομικοί της Ελλάδας φαίνεται να έχουν παρεξηγήσει τον ρόλο της αποστολής τους. Δείχνουν να μην γνωρίζουν ότι την δικαιοσύνη την αποδίδει μόνο η Δικαιοσύνη και όχι αυτοί. Δείχνουν να μην γνωρίζουν ότι η αποστολή τους είναι η σύλληψη του ενόχου ή του υπόπτου, η ανάκριση στο αστυνομικό τμήμα και η παράδοσή του στην Δικαιοσύνη.  Εκεί τελειώνει ο ρόλος τους και η αποστολή τους.

Στην συγκεκριμένη περίπτωση όχι μόνο δεν ακολουθήθηκε η νόμιμη διαδικασία αλλά αυτοί οι κάποιοι αστυνομικοί, που τόσο ανάξια φορούν την στολή του Έλληνα αστυνομικού μετά τον άγριο ξυλοδαρμό του φοιτητή, τον οδήγησαν στο τμήμα όπου βαρειά τραυματισμένον και αιμόφυρτο τον κράτησαν γιά πέντε ώρες στο κρατητήριο αγνοόντας τις παρακλήσεις του να τον μεταφέρουν σε κάποιο νοσοκομείο.

Από το σημείο αυτό και μετά όλοι περίμεναν την επέμβαση του Υπουργού Δημόσιας Τάξης, του γνωστού κ. Πολύδωρα, περίμεναν την αντίδραση της κυβέρνησης, κάποιων πολιτικών, κάποιων υπευθύνων τέλος πάντων. Κανείς όμως από όλους αυτούς δεν έννοιωσε την ανάγκη να βγεί και ανθρώπινα να πει ένα συγνώμη στον άτυχο νέο και την οικογένειά του.

Αντ΄αυτού εμφανίστηκε στα κανάλια των τηλεοράσεων κάποιος κύριος Σταύρος Παλάσκας, αστυνομικός, όπως δήλωσς, και μάλιστα αντιπρόσωπος στην Ένωση Συνδικαλιστών Αστυνιμικών, ο οποίος με θράσος και αναίδεια επεχείρησε να διαστρευλώσει την αλήθεια και να βγάλει τυφλούς τα εκατομμύρια των τηλεθεατών που είδαν καρέ-καρέ τον άγριο ξυλοδαρμό του άτυχου φοιτητή. Ο κ. Παλάσκας το μόνο που διαπίστωσε, όπως δήλωσε με αναίδεια, ήταν μιά μικρή παράβαση καθήκοντος, όπως την χαρακτήρησε, αφού κάποιος από τους αστυνομικούς, που γιά ώρα πολύ έδερναν τον νεαρό φοιτητή, του έδωσε μιά κλωτσιά. Αυτό το κακό μόνο διαπίστωσε ο κ. Παλάσκας χωρίς κανένα ίχνο ντροπής. Βέβαια η ντροπή είναι κάτι άγνωστο στον κ. Παλάσκα αφού ο ίδιος κάνει ό,τι μπορεί γιά να μας θυμίζει τους αστυνομικούς της δεκαετίας του ΄50. Τότε που, με σηκωμένους τους γυακάδες και κατεβασμένη τη ρεπούμπλικα μέχρι τα φρύδια μας πλησίαζαν γιά να μας πούνε με το θράσος που τους διέκρινε ότι τους ενοχλούσε ακόμη και το χρώμα της γραβάτας που φορούσαμε. Κι΄αν τολμούσαμε να διατυπώσουμε κάποια αντίρηση είχαμε την τύχη του Κύπριου φοιτητή. Και μιά κάποια ίσως συνέχεια σήμαινε την οδήγησή μας στα μπουντρούμια της Ασφάλειας, με όλα τα τότε γνωστά επακόλουθα. Δυστυχώς μιά τέτοια εμπειρία την κουβαλάω στην ζωή μου από κάποιον κύριο Παλάσκα εκείνης της εποχής.

Τελικά ο κ. Παλάσκας το μόνο που κατάφερε με την εμφάνησή του στα τηλεοπτικά κανάλια ήταν να αμαυρώσει ακόμη πιό πολύ το πρόσωπο, που η αστυνομία της Ελλάδας αφήνει να φαίνεται προς τα έξω. 

Το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης και ο κ. Πολύδωρας που ηγείται αυτού του Υπουργείου έχουν καθήκον απέναντι του ελληνικού λαού να απαλλάξουν την αστυνομία από τους Παλάσκες. Αλλά και η κυβέρνηση του κ. Καραμανλή έχει υποχρέση να δώσει στον ταλαίπωρο ελληνικό λαό μιά αστυνομία που να ταιριάζει στην χώρα μας και τους ανθρώπους της. Μιά αστυνομία που να ενδιαφέρεται πραγματικά γιά τον πολίτη και να μην τον θεωρεί εχθρό της. Μιά αστυνομία που θα καταφέρει να κάμει τον Έλληνα πολίτη φίλο της.

Το χάος!!!!!

Γράφει ο Διονύσης Ε. Κονταρίνης   Νέα Υόρκη  Δεκέμβρης 2006

Συγνώμη φίλοι μου, που σε τούτο το σημείωμά μου θα αλλάξω κάπως την γλώσσα που συνήθως χρησιμοποιώ στο γράψιμό μου. Θα σας τα πω κάπως αλλοιώς. Κάπως έτσι, που να ταιριάζει στην περίπτωση. Και τούτο, διότι σήμερα θα σας μιλήσω γιά το...χάος. Ποιό χάος; Το χάος καλέ. Ένα είναι το χάος. Και μην μου πείτε ότι δεν το γνωρίζετε;

Το χάος είναι παγκοσμίως γνωστόν μιά και αυτοί που ορίζουν την ζωή μας κάνουν ό,τι μπορούν γιά να μας την κάμουν.....χάος. Και φυσικά το χάος είναι πιό πολύ γνωστό στην Ελλάδα. Γιά την πατρίδα μας το χάος είναι στοιχείο απαραίτητο. Ελλάδα και χάος πάνε μαζύ. Πακέτο, που λένε και οι Νεοέλληνες.

Εν αρχή, λοιπόν  ήν το Χάος όπως λένε οι Γραφές. Δηλαδή θρησκευτικά ξεκινάνε όλα από το χάος. Χάος παρέλαβε ο Θεός γιά να φτιάξει σε έξη μέρες τον κόσμο. Εμείς αυτό το έργο του Θεού καταφέραμε και το κάναμε πάλι χάος.....σε έξη ώρες.

Το χάος ήτανε πριν από όλα και από αυτό γεννήθηκε η Γης  Και αυτή με την σειρά της γέννησε τον Ουρανό, τον Κρόνο, την Άβυσο, το Σκοτάδι και πολλά άλλα παρόμοια και άχρηστα. Και μετά γεννήθηκαν όλοι οι Θεοί του Ολύμπου, μας λέει η Μυθολογία μας. Και θρονιαστήκανε πάνω στο βουνό και τρωγωπήνανε και σαν δεν είχανε τι να κάνουνε κάνανε το κόσμο..... χάος.

Μέχρις εδώ τα ξέρουμε όλα πολύ καλά σχετικά με το χάος. Και θρησκευτικά τα γνωρίζουμε και η μυθολογία μας τα λέει πολύ όμορφα. Εκείνο που δεν ξέρουμε ακόμη είναι ποιός έφτιαξε το χάος στην Ελλάδα. Πάντως δεν το έφτιαξε ο φουκαράς ο Τρικούπης, που είχε το φιλότιμο και το θάρρος και είπε εκείνο το ιστορικό “δυστυχώς επτωχεύσαμεν”

Φίλοι μου μη μου πείτε ότι η Ελλάδα δεν είναι ένα χάος; Χάος απέραντο και ατέλειωτο είναι. Οι πολιτικοί μας φροντίζουν να μας το φωνάζουν κάθε στιγμή μέχρι που να το εμπεδώσουμε, να το μάθουμε, να μας γίνει συνήδειση, να το συνηθίσουμε και να μάθουμε να ζούμε με αυτό.

Παιδάκι αμούστακο ήμουν όταν άρχισα να ξυρίζομαι γιά..... να βγάλω μουστάκι. Και τα κατάφερα. Κι΄ήτανε τότε, που γιά πρώτη φορά άκουσα γιά το χάος. Ο Σοφούλης ήτανε στην κυβέρνηση, αν θυμάμαι καλά. Και βγήκε ένα βράδυ να πει στον λαό.

-Τι ζητάτε και ζητάτε; Που να τα βρούμε; Χάος παραλάβαμε.

Και είπα μέσα μου

-Κοίτα τι γίνεται.

Κι΄έρχεται μετά ο Τσαλδάρης. Και βγαίνει κι΄αυτός κάποια μέρα γιά να μας πει ότι παρέλαβε χάος. Τ΄άκουσα και λέω.

-Δεν είναι δυνατόν. Πάλι χάος;

Φυσικά άρχισα να σκέφτομαι, μιά και άρχισαν να με απασχολούν τα πολιτικά, ότι κάτι δεν πάει καλά με αυτό το χάος. Αλλά πάλι έλεγα.

-Μπα!! Σύμπτωση θα είναι.

Κι΄έρχεται ο Παπάγος, στρατάρχης αυτός.

-Κοίτα να δεις, λέω, που εδώ θα σταματήσει το χάος.

Δεν βαρυέσαι. Κάποια μέρα βγαίνει κι΄αυτός και μας το πετάει κατάμουτρα.

-Παραλάβαμε χάος.

Άπόμεινα σκεφτικός.

-Τουλάχιστο, είπα στον εαυτό μου, αυτή η παραλαβή του χάους από τον έναν στον άλλον, άραγε, να  γίνεται με πρωτόκολλο παραλαβής και παραδώσεως; Όχι τίποτε άλλο αλλά έτσι γιά να είμαστε εν τάξει και σωστοί. Δεν βαρυέσαι.

Ακολουθεί ο Καραμανλής. Όχι τούτος ο μικρός που έχουμε σήμερα. Ο άλλος, ο μεγάλος, που είχαμε τότε.. Κείνος που είχε πει ότι η Ελλάδα είναι ένα απέραντο τρελοκομείο. Άλλο ήθελε να πει ο άνθρωπος, βέβαια. Το σωστό. Αλλά τότε οι άσχημες κουβέντες απαγορευόντουσαν. Είχαμε λογοκρισία. Και την Καλημέρα που έλεγες την κοιτούσαν από όλες τις μεριές. Μέχρι και το..... χρώμα της κοιτάζανε. Τέλος πάντων το είπε μετά από χρόνια ο Χάρρυ Κλην. Ότι η Ελλάδα είναι ένα απέραντο μπουρδέλο. Έτσι την κατάντησαν κάποιοι.

Βγήκε και κείνος ο Καραμανλής λοιπόν, ο μεγάλος, τότε, που γιά πρώτη φορά έγινε πρωθυπουργός και μας το πέταξε και αυτός με κείνη τη Σερραιϊκη προφορά του.

-Έλληνες,  Ελληνίδες. Παραλάβαμε χάος.

Να σας πω την αλήθεια τότε ήτανε, που σιγά-σιγά αρχίσα  να το συνηθίζω το χάος. Τόσο που σκεφτόμουν τι θα γινότανε αν κάποια μέρα έβγαινε κάποιος και μας έλεγε

-Έλληνες, Ελληνίδες. Εν τάξει. Δεν παραλάβαμε χάος.

Να μην τα πολυλογούμε ακολουθεί στην πρωθυπουργία ο Παπανδρέου. Μιλάμε γιά τον παπού- Παπανδρέου. Τι να πει κι΄αυτός. Χάος παρέλαβε. Έρχεται η Χούντα. Περιμέναμε πως θ΄αλλάξουν τα πράγματα. Δεν βαρυέσαι. Βγαίνει εκείνος ο γραφικός Παπαδόπουλος και μας πετάει ένα χάος στα μούτρα. Και άντε να του πεις κουβέντα του τρελάρα.

Επιστρέφει ο Καραμανλής, ο μεγάλος, από το Παρίσι. Και βγαίνει σε λίγες μέρες να μας πει.

-Από την Χούντα παραλάβαμε χάος.

Αλήθεια τι άλλο από χάος και.......γύψο περίμενε να παραλάβει από την Χούντα; Ακολουθεί ο υιός Παπανδρέου, ο Αντρέας

-Αντρέα προχώρα σε θέλει όλη η χώρα, φωνάζαμε τότε.

Αλλά εκτός από την χώρα τον Αντρέα μας τον ήθελε και το χάος.

-Παραλάβαμε χάος, μας φώναξε και αυτός.

Πέρασαν είκοσι χρόνια Πασοκικής εξουσίας. Είκοσι χρόνια δεν ακούσαμε γιά χάος. Όχι πως δεν είχαμε. Απλούστατα. Οι Πασόκοι το μεγαλώνανε το χαός, το φτιάχνανε, το πλαταίνανε και  το φυλάγανε, γιά να το.....παραδώσουνε στους επόμενους. Και νάσου μιά μέρα έρχεται ο Καραμανλής, ο μικρός, αυτός που έχουμε τώρα, και μετά από πολλές προεκλογικές υποσχέσεις βγήκε και αυτός και μας το πέταξε κατάμουτρα.

-Παραλάβαμε χάος.

Φίλοι μου εδώ έπεσα κάτω, ξερός.

-Τι γίνεται ρε κύριοι, αν είναι δυνατόν να είσαστε κύριοι, με αυτό το χάος;. Που το βρήκατε; Ποιός το έφτιαξε; Ποιός θα το διορθώσει; Ως πότε θα μας το πετάτε κατάμουτρα; Και αφού όταν είσαστε στην αντιπολίτευση τα γνωρίζατε όλα, βλέπατε το χάος, ξέρατε ότι θα παραλάβετε χάος, γιατί αγωνιστήκατε να γίνεται εξουσία; Γιά να μας πείτε κι΄εσείς ότι παραλάβατε χάος και θα το παραδώσετε στους άλλους; Δεν ντρέπεστε λιγάκι ρε σεις; Ίχνος φιλότιμο δεν υπάρχει πάνω σας; Ου να μου χαθείτε παληοκαραγκιόζηδες.