Πίσω στο ευρετήριο

Στην Ελλάδα, η Παιδεία νοσεί!

Γράφει ο Διονύσης Ε. Κονταρίνης   Νέα Υόρκη Νοέμβρης 2006

Η σεξουαλική συνεύρεση μιας ομάδας μαθητών με μια συμμαθήτριά τους στις τουαλέτες του σχολείου, στην Αμάρυνθο της Ευβοίας, κατέδειξε για μιαν ακόμη φορά το μεγάλο πρόβλημα της μαθητικής παραβατικότητας, που υπάρχει μέσα στα σχολεία της Ελλάδας με αποτέλεσμα να επηρεάζεται ο χώρος της Παιδείας σε όλες του τις βαθμίδες. Δεν είναι δική μου υπόθεση να χαρακτηρίσω σαν βιασμό ή σαν εθελούσια συνεύρεση το γεγονός αυτό. Τον λόγο έχει η Δικαιοσύνη και ακόμη δεν αποφάσισε γι΄αυτό.

Στην Ελλάδα, είναι γεγονός, ότι η Παιδεία νοσεί. Η Παιδεία υποφέρει. Πολλά τα προβλήματα στον χώρο αυτόν, που απαιτούν μιαν άμεση και ριζοσπαστική λύση.

Το Υπουργείο Παιδείας δείχνει να νοσεί ακόμη περισσότερο από το αντικείμενο του οποίου προΐσταται. Ένα Υπουργείο Παιδείας σχεδόν ανύπαρκτο. Ένα Υπουργείο Παιδείας, που δεν είναι σε θέση να δει τα προβλήματα. Ένα Υπουργείο Παιδείας που δεν εκπονεί σχέδια, δεν τοποθετεί στόχους, δεν έχει οράματα. Μόνο ρίχνει τις απειλές του με τον τρόπο του πεζοδρομίου, “δεν μασάμε”πιστεύοντας ότι αυτό αποτελεί μια κάποια λύση.

Δυστυχώς και οι κοινωνικοί φορείς που κινούνται γύρω από τον χώρο της Παιδείας δείχνουν να μην γνωρίζουν τίποτε, να  μην τους απασχολεί το πρόβλημα και ο καθ΄ ένας αντιδρά και ενεργεί χωρίς κάποιο στόχο, χωρίς κάποιο σχέδιο, χωρίς κάποιο όραμα.

Τα ερωτήματα που προκύπτουν πολλά. Ποιος φταίει; Τι μπορεί να γίνει; Πως θα διορθωθούν όλα αυτά;

Βασικός παράγων στο δρόμο που θα ακολουθήσει στη ζωή του το παιδί, αναμφισβήτητα είναι η οικογένεια. Εκεί θα μεγαλώσει, εκεί θα γαλουχηθεί, εκεί θα πάρει τις πρώτες του βάσεις. Μέσα στην οικογένεια θα μάθει το παιδί να ανοίξει τα φτερά του. Μέσα στην οικογένεια θα μάθει να πετάει. Μέσα στην οικογένεια θα σημαδέψει τα πρώτα του βήματα. Και είναι αυτή, η οικογένεια, που θα πρέπει, που οφείλει, που επιβάλλεται να σταθεί σωστά στο πλευρό του και να του δώσει τις σωστές κατευθύνσεις.

Δυστυχώς σήμερα στην Ελλάδα -και όχι μόνο-ο θεσμός της οικογένειας αποτελεί ένα είδος προς εξαφάνιση. Στην Ελλάδα  η οικογένεια δεν λειτουργεί σωστά. Οι γονείς έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί οι απαιτήσεις της ζωής, δεν μπορούν να βρίσκονται κοντά στα παιδιά τους. Δεν τους προσφέρουν το χρόνο που χρειάζονται. Πολλές φορές δεν τους προσφέρουν ούτε καν την απαραίτητη αγάπη και το ενδιαφέρον τους γι΄αυτά.

Από την άλλη μεριά η εξέλιξη της κοινωνικής ζωής αναγκάζει τους γονείς, σαν αντάλλαγμα των όσων τους στερούν,  να προσφέρουν κάποιες ανέσεις στα παιδιά τους οι οποίες όχι μόνο δεν είναι απαραίτητες αλλά έχουν αποδειχτεί  μοιραίες για την διαμόρφωση του χαρακτήρα τους και για την ζωή των παιδιών τους.

 Ένας από τους μεγαλύτερους κινδύνους είναι οπωσδήποτε το κινητό τηλέφωνο. Μία συσκευή που έχει μετατραπεί σε επιδημία και πρωταγωνιστεί σε πολλές περιπτώσεις παραβατικότητας των παιδιών. Το κινητό, που χωρίς κάποιους περιορισμούς και απαγορεύσεις, εισέρχεται στις αίθουσες των σχολείων, χρησιμοποιείται ανεξέλεγκτα ακόμη και τις ώρες των μαθημάτων και κανείς, ούτε εκπαιδευτικός, ούτε Υπουργείο Παιδείας είναι σε θέση να το απαγορεύσει. Όχι γιατί δεν μπορούν. Απλούστατα γιατί δεν θέλουν. Και δεν θέλουν για να μην θιχτούν τα συμφέροντα των πολυεθνικών Εταιρειών μια και αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα και μόνο, είναι εκατομμύρια τα κινητά στα χέρια των ανηλίκων με μηνιαίους λογαριασμούς της τάξης των 500 ευρώ και άνω. Ένα χρηματικό ποσό ασύλληπτο για τα οικονομικά δεδομένα της χώρας.

Η ανεξέλεγκτη χρήση της τηλεόρασης από ανήλικα παιδιά επιδρά αρνητικά στην διαμόρφωση του χαρακτήρα τους. Οι ακατάλληλες σκηνές που μπορεί να παρακολουθήσει ένα παιδί έχουν επίδραση στην συμπεριφορά παραβατικότητας. Οι σκληρές σκηνές πορνό που προσφέρει η ανεξέλεγκτη τηλεόραση είναι η κύρια αιτία για όλα όσα γίνονται στις σχολικές αίθουσες. Είναι υποχρέωση των γονέων η απαγόρευση παρακολούθησης τηλεοπτικών προγραμμάτων χωρίς την γονική συναίνεση.

Οι εκπαιδευτικοί, δυστυχώς έχουν αποδειχτεί ανίκανοι να επιβάλουν κάποια τάξη και κάποιον έλεγχο μέσα στις σχολικές αίθουσες. Τα παιδιά έχουν αποδειχτεί πολύ σκληρά για να πειθαρχήσουν. Η συμπεριφορά τους είναι ένα έργο των γονιών τους. Η έλλειψη της σωστής αγωγής τους από  την οικογένεια τα έχει κάμει απροσάρμοστα, ατίθασα, ανυπάκουο. Ακόμη, η έλλειψη κάποιας υποδειγματικής τιμωρίας, από τους γονείς ή από το σχολείο, τους έχει αφαιρέσει κάθε ίχνος φόβου και σεβασμού προς τους εκπαιδευτικούς.

Το αρμόδιο Υπουργείο, όπως και πιο πάνω αναφέρω, είναι σχεδόν απών σε όλα αυτά τα προβλήματα. Η κ. Γιαννάκου δύο χρόνια τώρα, στη θέση της αρμόδιας Υπουργού, δεν έχει να επιδείξει τίποτα το ουσιαστικό. Ο τρόπος με τον οποίον χειρίστηκε την απεργία διαρκείας των εκπαιδευτικών δείχνει να είναι ανεύθυνη και τελείως άσχετη με το υπεύθυνο Υπουργείο. Ένα μεγάλο μέρος της ευθύνης για τα όσα τον τελευταίο καιρό έχουν συμβεί  στον χώρο της Παιδείας, απεργίες, διαδηλώσεις, καταλήψεις, έχει το Υπουργείο Παιδείας και κατ΄επέκταση η κ. Υπουργός. Εάν διέθετε κάποιες διοικητικές και ηγετικές ικανότητες, η κ. Γιαννάκου θα μπορούσε να είχε προλάβει πολλά.

Όσο για τις καταλήψεις, παρ΄όλη την αντισυνταγματική υπόστασή τους, μπορεί να πει κανείς ότι είναι ένας τρόπος αγώνα των μαθητών. Όμως, επειδή κατά την διάρκεια των καταλήψεων έχει τύχει να συμβαίνουν πάρα πολλά, άσχημα, πρόστυχα, αισχρά, επικίνδυνα και τελείως άσχετα με την υπόσταση των μαθητών, καλό θα είναι το κράτος να επιβάλει την παρουσία εκπροσώπων από τον Σύλλογο Γονέων του σχολείου, εκπρόσωπο του εκπαιδευτικού προσωπικού του σχολείου και οπωσδήποτε ενός αστυνομικού οργάνου. Είναι μια πρόταση που μπορεί να προλάβει πολλά.

Η Παιδεία νοσεί. Αυτό, δυστυχώς είναι δεδομένο. Ο χρόνος μετράει αντίστροφα και επικίνδυνα, για την Παιδεία, για τους μαθητές και φοιτητές, για τους εκπαιδευτικούς, για την κ. Γιαννάκου, για την Ελλάδα γενικώς. Η δραστική επέμβαση του αρμόδιου Υπουργείου είναι επιβεβλημένη πριν να είναι αργά. Σε μια συνεργασία με τους εκπαιδευτικούς και με εκπροσώπους των γονέων θα πρέπει να εργαστούν σκληρά για να προλάβουν πολλά, πριν να είναι πολύ αργά.