Βετεράνοι
της Ομογένειας, αντισταθείτε…!
(Από
το Αρχείο του Βάιου Φασούλα (05.09.2001)
(Αν και από το 2001 μέχρι σήμερα και με
κυβερνητική αλλαγή στην Ελλάδα, η
κατάσταση, σ’ ό, τι αφορά το χώρο της
Ομογένειας και τις σχέσεις της με τους
παράγοντες της μητρόπολης, δυστυχώς, δεν
άλλαξε σε τίποτα. Και τότε γράφαμε
επιστολές σε υπουργούς αρμόδιους για
τον απόδημο ελληνισμό και σε υπουργούς
πολιτισμού και στην Γ.Γ.Α.Ε. και σήμερα με
τη νέα κυβέρνηση επαναλαμβάνουμε τις
ίδιες επιστολές. Αποτέλεσμα: Αδιαφορία.
Η μόνη αλλαγή που προέκυψε - και θα είναι
άδικο να μη το αναφέρουμε, είναι
ορισμένες προσπάθειες του ΣΑΕ και
ιδιαιτέρως από τον αναπληρωτή Πρόεδρο κ.
Σ. Ταμβάκη και θα αναφερθούμε άλλη φορά).
Γράφαμε λοιπόν, στις 05.09.2001, μεταξύ άλλων
και τούτα:)
«Λοιπόν;
Τι λέτε; Να ξεκινήσουμε λέγοντας λίγα
λόγια για μας;
Να
πούμε ότι είμαστε οι Απόδημοι ή οι
Μετανάστες ή οι Ομογενείς Έλληνες της
Διασποράς;
Να
θυμίσουμε την ύπαρξή μας, τις προσδοκίες
μας, τα όνειρά μας;
Να
πούμε, δηλαδή, αγιάζοντας λίγο και τα
δικά μας γένια, ότι
Γίναμε
οι Βετεράνοι της ξενιτιάς και όχι οι «βετεράνοι»
της ζητιανιάς ή της απατεωνιάς;
Και
επί τη ευκαιρία να αναρωτηθούμε τι να
λένε τάχα για μας οι Έλληνες της Ελλάδας;
Τι
να λένε; Χα! Δεν ξέρετε; Δεν τους ακούτε
στα μουμουέ; Δε τους βλέπετε στα γυαλιά;
«Αδέρφια
μας, εμείς σας αγαπάμε! Σας σκεφτόμαστε
και σας πονάμε
Πάντα
είσαστε στο πλευρό της μητέρας Ελλάδας
με ποικίλους τρόπους…!»
Και
άλλα πολλά από επίσημα χείλη, που
στεγάζουν το ψέμα, την υποκρισία, την
αδιαφορία δείχνοντας την πραγματική
τους ταυτότητα:
Αποπροσανατολισμός,
«εκσυγχρονισμός», γραικυλισμός, ίσον
Ελλάδα της Αθήνας,
έτσι
ώστε τ’ αδέρφια μας, οι απλοί Έλληνες
της Ελλάδας, να έχουν μπερδευτεί.
Τόσοι
πολλοί μετανάστες, λαθραίοι ή μη στον
τόπο τους,(μας) λογικό είναι· μας
ξέχασαν.
Κι
άλλωστε, εμείς, είμαστε… κονομημένοι,
εξευρωπαϊσμένοι και εξαμερικανισμένοι.
Και
ως εκ τούτου, στις χώρες που ζούμε, ποτέ
δεν μείναμε μόνοι και αχορτοταϊσμένοι.
Μας…φρόντισε η πατρίδα με όλα τα
απαραίτητα. Τίποτα δε μας λείπει.
Κι
εμείς να καμαρώνουμε, να μας σηκώνεται η
τρίχα από δέος και κάλος και από Απόδημη
Ελληνική Περηφάνια, που κι αυτή μας
μπερδεύει.
Κι
όμως! Πράγματι, στις ξένες πατρίδες,
γινήκαμε Βετεράνοι.
Και
γινήκαμε γιατί είμαστε εραστές της
Ελλάδας και της αλήθειας.
Μιας
Αλήθειας δικής μας. Χαρακτηριστικό της
Ελλάδας, που οι παππούδες μας μάς έμαθαν
κι εμείς το κάναμε χτήμα μας· δικό μας.
Χαρακτηριστικό
που ενοχλεί τους Έλληνες, όπως ενοχλεί
και η Ελλάδα τους ξένους.
Κι
αυτό μας το αναγνωρίζουν όλοι εκτός από
τη Μητρόπολη που υπηρετεί των ξένων
συμφέροντα
και για μας το ψέμα.
Δε
συμμετέχουμε στις διαδικασίες που την
αφορούν. Δεν έχουμε λόγο, δε μας ρωτούν,
όμως
μας… αγαπούν που σημαίνει, αρμέγω με όλη
την έννοια του όρου.
Τώρα
δε με την «Παγκοσμιοποίηση» γίνεται ο
χαμός.
Κανείς
δεν πρέπει να ανησυχεί για τις
οικονομίες του.
Με
το νέο σύστημα τις τρώνε στο πι και φι
και σε κάνουν «νοικοκύρη»,
όμοιο
μ’ εκείνον, θυμάστε, εδώ και σαράντα,
πενήντα χρόνια.
Η
Ελλάδα (οι Έλληνες, δηλαδή οι όναγροι
πολιτικοί ή άλλως τα «τέκνα» της)
έφτασε
με τα διάφορα «όργανά» της παντού.
Κι
αυτό θα πει να ’σαι και καλός «δραγάτης»
και καλός αρμέχτρας.
Βέβαια
δεν… κατάφερε η Μητρόπολη να λύσει το
πρόβλημα να ψηφίζει και η Ομογένεια.
Οι
Ρώσοι μετανάστες, μέσω πρεσβειών και
προξενείων τους, ψήφισαν στην Ελλάδα
τους
εκλεκτούς συμπατριώτες τους. Κι εμείς οι
απόδημοι των 8 εκατομμυρίων…
έχουμε
και ΣΑΕ, έχουμε και ΟΕΚ, έχουμε και ΓΓΑΕ,
έχουμε, επιτρέψτε μας τη φράση,
και
τα κέρατά μας, έ δεν πρόκειται να
ψηφίσουμε ποτέ.
Σε
λίγο, στην Ελλάδα, θα ψηφίζουν και οι
Αλβανοί και οι Σκοπιανοί και οι
Βούλγαροι
και
οι Τούρκοι και σιγά θα γίνουν και
Έλληνες και θα μιλούν και ελληνικά.
(Είναι
τυχαίο ότι τα ελληνόπουλα της διασποράς
χάνουν τη γλώσσα τους;)
Λοιπόν
ευκαιρία να μεγαλώσει η Ελλάδα, αφού οι
Έλληνες της Ελλάδας την έκαναν μικρή
ίσαμε το μπόι τους το
…σοσιαλιστικό, στην προκειμένη
περίπτωση.
(Τώρα δεν υπάρχει ούτε
σοσιαλιστικό ούτε παραμύθια. Υπάρχει
φιλελευθερισμός με τσαρούχια και αντί
κορδόνια έχουν σύρματα να τρως ποδαριά
και να μην κάνεις κιχ. - Οι υπογραμμίσεις
είναι σημερινές).
Κι
εδώ απορούμε τι θα γίνουν οι σημερινοί
γενίτσαροι; Έτσι λύνεται και το πρόβλημα
των εκλογών αφού αυτοί που απόμειναν
έμαθαν να ψηφίζουν συστήματα κομματικά,
αχταρμάδων και ανδραπόδων, γνωστά ως…δημοκρατικά
ή αυταρχικά, αν προτιμάτε.
Κι
ας φωνάζουμε εμείς από δω, όπως φωνάζαμε
και στις περασμένες εκλογές…
(Δημοτικές
εκλογές έχουμε και του χρόνου, και πού
ξέρεις μπορεί και εθνικές).
«Ε,
’σεις εκεί πέρα! Αδέλφια, ξαδέλφια και
ανίψια. Θυμηθείτε και ψηφίστε
Πείτε
στις νύφες σας, γαμπρούς και συμπεθέρους
και
δώστε το μήνυμα σε φίλους, γνωστούς,
γειτόνους και συχωριανούς.
Θυμηθείτε
και ψηφίστε εκεί που ανήκετε
Διώξτε
τα σκότη να περάσει φως.
Τα
αφτιά τα έχουμε για τους χτύπους της
καρδιάς…
Μην
αλλάζεται τον ρου της
Θυμηθείτε
και ψηφίστε…» (08.04.2000)…
…ε
αυτοί δεν καταλαβαίνουν τίποτα.
Το
μόνο που νιώθουν είναι οι κάλοι που
έβγαλαν στις μασχάλες κι οι καμπούρες
στα οστά
απ’
το διαχρονικό προσκύνημα. Ενώ στ’ αφτιά
τους μένει μόνιμα ο απόηχος του
παιχνιδιού: εδώ παπάς, εκεί παπάς, που
είναι ο παπάς;… Τέλος πάντων.
Ας
πούμε δυο κουβέντες από μας για μας, για
τους «βετεράνους» του παρελθόντος:
Ρωτήστε,
ρωτήστε όσοι δεν ξέρετε ή δε θελήσατε να
μάθετε,
ό,
τι εμείς δεν μάθαμε ποτέ γιατί φύγαμε
παλιά
Ο
ήλιος και για μας και για την εποχή,
ήτανε πάντα άρρωστος, χλωμός και «οικονομικός»
Δεν
είχε Δύση, Ανατολή κι ούτε για μας ζωή κι
αναπνοή.
Κι
όταν καμιά φορά τον βλέπαμε, σαν είμαστε
παιδιά, έξω από τα καλύβια μας,
τα
πλίθινα τα σπίτια, κι άλλα που ήταν
πέτρινα κι άλλα στεριωμένα σε πόδια
ξύλινα,
μόνο
εκεί τον βλέπαμε για κάμποσες στιγμές
Σα
ναρκωμένοι στεκόμαστε εκεί, να
καρτερούμε τον πάντα μεγαλοπρεπή και
άδειο ερχομό
που
έφερνε τον πατέρα κι από τα δόντια μας
άγρια ακούγονταν το κροτάλισμα της
απόγνωσης
και
της απελπισίας. Μες στις γαλότσες
χορεύανε τα πόδια μας στου πάγου την
πίστα,
κάτω
από τις φούστες μας τρέμαν τα αχαμνά μας
κι από τις άδειες μας κοιλιές
ακούγονταν
αδύναμα φυσήματα και γουργουρίσματα.
Ρωτήστε
για τα καλά που έχουμε γευτεί από τις
χώρες που μας έλαχε να ’χουμε
αντί
έναν σταυρό, δυο και μία άδεια ταυτότητα
χωρίς καταγωγή
Μα
κι αν υπάρχει είναι χωρίς ισχύ, όπως κι
εγώ, εσύ, αυτός κι άλλοι πολλοί,
που
άκουσαν παλιά τις «μαγικές σειρήνες»
και σκόρπησαν και χάθηκαν μακριά.
Δεν
έφευγαν δημάρχων τα παιδιά, των
βουλευτών και υπουργών,
εμπόρων,
δικαστών, παπάδων και εφοπλιστών κι
άλλων πολλών στην ξενιτιά
Φεύγανε
τα παιδιά των εργατών, άνεργων, φτωχών,
αγράμματων και χωριατών.
Λοιπόν,
εμείς σηκώσαμε όλα τα βάρη. Μονάχοι μας
πολεμώντας όλα τα θηρία!
Μαζί
σηκώσαμε και την Ελλάδα στους ώμους μας
και τη φυτέψαμε παντού και άστραψε το
φως
Κι
εκεί, στην ξένη, αποχτήσαμε παράσημα
πολλά:
Το
πρώτο είναι της καρδιάς που χτυπά αλλιώς
σε άγνωστα κύματα μακρού βεληνεκές
Το
άλλο είναι της περηφάνιας, που πάει να
χαθεί
Το
άλλο είναι της τιμής που βάλανε στο ζύγι
και πάει να πουληθεί
Μα
κι άλλα πολλά αποχτήσαμε με τον καιρό,
όπως κι αυτό της άγριας εγκατάλειψης
Κι
αυτό του μαρασμού. Καθώς κι αυτό του
στίγματος και μέγα εμπαιγμού,
απ’
τους πολιτικάντηδες και από τους
κυβερνήτες
Ένα
μεγάλο, σαν στρουθοκάμηλο αβγό, να
κρέμεται το κρύο χαμόγελο του ξένου
κι
ένα ακόμη πιο τρανό ίσαμ’ ένα
δεινόσαυρο που γράφει με γράμματα μαύρα
και παχιά πως,
πάντα
μένεις ξένος!
Μα
το πιο βαρύ σαν μέταλλο είναι από τον
τόπο σου που γράφει κι αυτό, ΞΕΝΟΣ
Γι’
αυτό οι «βετεράνοι» του τόπου μας
φρόντισαν να μας λένε:
«Αδέρφια
μας, εμείς σας αγαπάμε! Σας σκεφτόμαστε
και σας πονάμε…»
Και
να ’ναι τάχα μόνο αυτό! Τα παράσημά μας,
ως Βετεράνοι, εμπλουτίστηκαν
με
την εισβολή διάφορων αετονύχηδων
γραικύλων
Όπου
ξεφύτρωσαν ανάμεσά μας, όπως τ’ αγκάθια
στα λουλούδια…
κι
είναι ίσαμε τα δάχτυλα των χεριών-άντε
και των ποδιών…
στρογγυλοκαθισμένοι
κάμποσες δεκαετίες
Και
παράγουν, λένε, έργο φροντίζοντας για
τις δυσκολίες του απόδημου
απ’
τα μέσα προς τα έξω. Έργο;
Χα!
Πόσο
να’ ναι τάχατες οι Έλληνες της
Διασποράς αφελείς και υπνωτισμένοι;
Δε
βλέπουν, αλήθεια, ότι αυτοί οι «ταγοί»
διευρύνουν το καθεστωτικό τους σύστημα
ή
κατεστημένο και στους χώρους της
Διασποράς,
όπου
οι Έλληνες της Μητρόπολις έχουν
μεταφέρει το:
«αδέρφια
μας, εμείς σας αγαπάμε!» και έξω;
Με
σκοπό τη μεταβολή μας σε όργανά τους για
να λέμε, ναι, παντού και πάντα
και
τη μετεξέλιξή μας σε «βετεράνους» των
οργίων; Πόσοι τάχα δε χάλασαν κι από μας.
Έτσι
φτάσαμε στο ατέρμονο όριο της διαφοράς:
Οι πολλοί να διοικούνται απ’ τους
λίγους. Έτσι δε γίνεται κι εδώ στη
Γερμανία;
Οι
επιθυμίες μας να περνούν στα κομματικά
κόσκινα και να καταλήγουν στην αλλοίωση
Εκτός
κι αν γίνεις όργανο γλιτώνεις
μετατρέποντάς σε, σε άχυρο ή «βολεμένο»
ή
κομματοβλαμμένο… Αναλόγως απ’ την…
πείρα που διαθέτεις.
Διαλέγεις
τη σφύρα ή το μέταλλο κι εκεί χτυπιέσαι
μέχρι που να γίνεις ένα αντικείμενο
Σφυρηλατώντας
στις τσέπες σου συνταγές της δικής σου «φιλοσοφίας»
γνωστή
ως υποταγή ή δουλοπρέπεια
Βρε,
συ, λες κάποιον φίλο σου ή γνωστό
συμπατριώτη σου, τι κάνεις εκεί; Ποιον
ψηφίζεις;
Και
ακούς αμέσως πως είσαι εκτός πραγμάτων
και καθυστερημένος
Βρε,
συ, του λες, να αλλάξουμε τους προέδρους
που έχουν βγάλει κάλλους στα μεριά τους
Παίρνεις
την ίδια απάντηση και ντουγρού στην
κάλπη…
Εν
κατακλείδι, ας περιμένουμε τις
δημοτικές εκλογές στην Ελλάδα, μη το
παραβλέπουμε
αυτό
και θα συνεχίσουμε την κουβέντα.
Ως
τότε ας θυμούμαστε ότι ως Βετεράνοι δε
μας επιτρέπετε να αφήσουμε
να
φυτρώσουν κάλοι.
Βετεράνοι
της Ομογένειας, αντισταθείτε
Γερμανία
17.12.2005 Web :
www.fasoulas.de
* e-mail:
vaios@fasoulas.de
Ε.Ε.
- Γερμανία -Μάης 09. 2001
