Πίσω στο ευρετήριο

 Ο Εφιάλτης Ενός Πολέμου

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι άνδρες των ενόπλων δυνάμεων του Ισραήλ στη προσπάθεια εκκαθάρισης των μαχητών της ομάδας ανταρτών Χέζμπολα, οι οποίοι τις τελευταίες τρεις εβδομάδες έγιναν ο εφιάλτης κάθε πολίτη του Ισραήλ. Ο λόγος απλός: πως είναι δυνατόν να νικήσεις μια ομάδα ανταρτών η οποία κρύβεται ανάμεσα σε πολίτες οι οποίοι όχι απλώς τους υποστηρίζουν μα ακόμα περισσότερο και είναι πρόθυμοι να δώσουν τη ζωή τους για να τους βοηθήσουν.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες είναι βέβαιο ότι οι ένοπλες δυνάμεις του Ισραήλ αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα που αντιμετώπισαν εκείνες των ΗΠΑ στο Ιράκ και οπουδήποτε αλλού. Η πραγματικότητα για τον σημερινό πόλεμο είναι ότι οι μεν αεροπορικοί βομβαρδισμοί κοστίζουν σε ανθρώπινες ζωές μεταξύ των αμάχων και κυρίως γυναικών και παιδιών και διαμορφώνουν αρνητικά την διεθνή κοινή γνώμη, οι δε χερσαίες στρατιωτικές επιχειρήσεις, κάτω από αυτές τις συνθήκες αποδεικνύονται δύσκολες και πολυέξοδες σε ζωές των Ισραηλινών στρατιωτών κάτι που δημιουργεί αρνητικές εντυπώσεις στο εσωτερικό του Ισραήλ και δημιουργεί πολιτικό κόστος  στην ηγεσία της χώρας. Είναι λοιπόν επόμενο ότι κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις να δημιουργείται το ερώτημα “για ποιό λόγο άρχισε αυτός ο πόλεμος”. Χωρίς να ισχυρισθεί κάποιος ότι οι παραστρατιωτικοί της Χέζμπολα έχουν έστω και ελάχιστες πιθανότητες να επιτύχουν κάποια στρατιωτική νίκη πάνω στις δυνάμεις των ενόπλων δυνάμεων του Ισραήλ, το βέβαιο είναι ότι με την επιτυχημένη άμυνά τους έχουν κατορθώσει να δημιουργήσουν αίσθηση και συμπάθεια στην διεθνή κοινή γνώμη, ύστερα μάλιστα από τους πρόσφατους βομβαρδισμούς στη Κανά, από τους οποίους σκοτώθηκαν πενήντα άτομα, κυρίως παιδιά και γυναίκες, τα οποία δεν είχαν τη δυνατότητα της φυγής εξ αιτίας οικονομικής τους αδυναμίας. Κάτω από αυτές τις συνθήκες είναι λογικό και επόμενο ότι η αντίσταση και ο αγώνας των παραστρατιωτικών Χέζμπολα κερδίζει καθημερινά και την συμπάθεια των μαζών του Αραβικού κόσμου, κάνοντας δυσκολότερη κάθε προσπάθεια αναζήτησης εξόδου διαφυγής από το διπλωματικό αδιέξοδο που έχουν δημιουργήσει οι πρωτοφανείς σε αγριότητα βομβαρδισμοί των Ισραηλινών δυνάμεων τόσο από αέρος όσο και από ξηράς και θαλάσσης.

Μολονότι το Ισραήλ έκφρασε τη “λύπη του” για το γεγονός, ο προβληματισμός που συνεχίζει να ταλαιπωρεί τους πολιτικούς αναλυτές είναι το εάν και κατά πόσον οι άγριοι βομβαρδισμοί στόχων κοντά σε πολίτες κρίνονται απαραίτητοι προκειμένου να κερδηθεί η μάχη. Πέραν αυτού όμως, δημιουργεί κατάπληξη το γεγονός της απροθυμίας ή και αδυναμίας του ΟΗΕ να επιληφθεί μιας τόσο σοβαρής και αιματηρής σύρραξης, η οποία κοστίζει καθημερινά δεκάδες ανθρώπινες ζωές αθώων πολιτών, παράλληλα με εκείνες των ηρωικών  ανδρών που έχουν πληρώσει με τη ζωή τους τον ενθουσιασμό τους να υπηρετήσουν την υπόθεση της ειρήνης κάτω από τα χρώματα του ΟΗΕ. Το περίεργο είναι ότι αυτός ο πόλεμος άρχισε χωρίς πραγματική αιτία. Το γεγονός της απαγωγής των δύο στρατιωτών του Ισραήλ θα μπορούσε να είχε λυθεί με διπλωματικές διαπραγματεύσεις, πιθανώς με κάποια ανταλλαγή κρατουμένων Αράβων από το Ισραήλ, ενώ παράλληλα θα είχαν σωθεί οι επτακόσιοι περίπου πολίτες που έχασαν τη ζωή τους συνολικά από τις δύο εμπόλεμες πλευρές. Εάν όμως οι πληροφορίες της επιθεώρησης αληθεύουν, ο πόλεμος αυτός ήταν κατασκεύασμα αμερικανικών σχεδίων προκειμένου να υποβοηθηθούν οι συντηρητικοί του κ.Bush στις εκλογές του Νοεμβρίου, με την αξιοποίηση της εσωτερικής προπαγάνδας στις ΗΠΑ και την εμπλοκή του Ισραήλ σε μια “τόσο εύκολη εκστρατεία”, η οποία προφανώς απέβλεπε το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών με την Συρία και το Ιράν.

Οφείλουμε να ομολογήσουμε, ωστόσο, ότι ο μεγάλος χαμένος αυτών των πολεμικών ενεργειών του Ισραήλ είναι τα Ενωμένα Έθνη, καθώς οι μεγάλες μάζες των αράβων της Μέσης Ανατολής έχουν στρέψει την οργή τους εναντίον του διεθνούς οργανισμού, λόγω της απροθυμίας του να παρέμβει και να σταματήσει τη κρίση η οποία κόστισε τον άδικο θάνατο τόσων αθώων θυμάτων.

Εάν όμως πράγματι το Ισραήλ επιθυμεί το σεβασμό των συνόρων και την ασφάλεια των πολιτών του, είναι καιρός να αντιληφθεί ότι η βία φέρνει βία, ότι είναι αδύνατον με στρατιωτικές επιχειρήσεις και βομβαρδισμούς αμάχων να κερδηθεί η ειρήνη. Πολύ περισσότερο για την ηγεσία της χώρας η οποία γνωρίζει τις συνέπειες της βίας που γνώρισε ο λαός της στο παρελθόν. Ο αλληλοσεβασμός λοιπόν όλων των εμπλεκομένων παρατάξεων αποτελεί βασική προϋπόθεση για την ειρηνική συνύπαρξη και την αποδοχή της  παγκόσμιας κοινής γνώμης, η οποία σήμερα διερωτάται και απορεί για τις πραγματικές αιτίες αυτού του αδικαιολόγητου πολέμου και για τις δύο πλευρές. Καιρός λοιπόν να πάψουν οι βομβαρδισμοί και κάθε στρατιωτική ενέργεια, πριν χαθούν και άλλες ζωές με φυσική συνέπεια την προσαγωγή των υπευθύνων στο Διεθνές Δικαστήριο,με τις κατηγορίες των “εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας”, όπως ακριβώς έγινε με τους πρώην ηγέτες Μιλόσεβιτς της Γιουγκοσλαβίας, και  Σαντάμ του Ιράκ.  Εάν πραγματικά η διεθνής κοινότητα πιστεύει στην υπόθεση της δικαιοσύνης, την ανάγκη της προστασίας του διεθνούς δικαίου και των ανθρώπινων δικαιωμάτων όλων των ανθρώπων της γης ανεξάρτητα καταγωγής, χρώματος επιδερμίδας και πολιτιστικών παραδόσεων.

“Πατρίδες”