Περί…
βα-κουφολογίας και άλλων τινών
Της
Χριστιάννας Λούπα*
Το
πολύ το Κύριε ελέησον το βαριέται κι ο
παπάς! Η Ευρωπαϊκή Ένωση όμως δεν
φαίνεται να βαριέται και πολύ τα
διπλωματικά τερτίπια της Άγκυρας και
τις γνωστές πια κουτοπονηριές της,
προκειμένου να δημιουργήσει
ανιπερισπασμό στις καμπανιές που
πέφτουν διαρκώς από το Ευρωπαϊκό
Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Η
αγαπητή γείτων λοιπόν, μόλις δει τα
σκούρα, προσπαθεί να αποπροσανατολίσει
την κοινή γνώμη, μετατοπίζοντας το
κέντρο βάρους σε προβλήματα ανύπαρκτα
και προφανώς και τεχνηέντως
κατασκευασμένα. Αποφάσισε λοιπόν να
θέσει θέμα μουσουλμανικής μειονότητας
στη Θράκη. Και μάλιστα - είναι άραγε
τυχαίο; - το όλο
θέμα επινοήθηκε ταυτόχρονα με την
καταδίκη της Τουρκίας από το ΕΔΑΔ για
μία από τις πάμπολλες υποθέσεις
αυθαίρετης δήμευσης περιουσιακών
στοιχείων των ελληνικών βακουφίων στην
Κωνσταντινούπολη.
Κι
εμείς, σαν καλοί γείτονες και
μελλοντικοί συν-εταίροι, σπεύσαμε
αυθωρεί και παραχρήμα να διορθώσουμε τα
κακώς κείμενα, να αποκαταστήσουμε τις
αδικίες και δεν ξέρω μήπως πρόκειται να
πληρώσουμε και καμιά αποζημίωση για το…
κακό που προξενήσαμε!
Το
πακέτο μέτρων υπέρ της μουσουλμανικής
μειονότητας της Θράκης, πάντως, αφορά
κατ’ αρχήν τον διορισμό ιμάμηδων στα
μειονοτικά σχολεία, για τη διδασκαλία
των θρησκευτικών, οι οποίοι θα
πληρώνονται από το ελληνικό δημόσιο.
Όσον αφορά τα μειονοτικά βακούφια (ιδρύματα),
παραγράφονται όλα τα χρέη τους προς το
δημόσιο και η ηγεσία τους εφεξής θα
εκλέγεται και δεν θα διορίζεται πλέον.
Τέλος, θα χορηγηθεί ελληνική ιθαγένεια
στους μουσουλμάνους που την είχαν χάσει,
λόγω του άρθρου 19 του Συντάγματος, που
καταργήθηκε το 1998. Σύμφωνα με το εν λόγω
άρθρο «αλλογενής, εγκαταλιπών το
ελληνικό έδαφος άνευ προθέσεως
παλιννοστήσεως, δύναται να κηρυχθεί
απωλέσας την ελληνικήν ιθαγένειαν».
Έτσι έχασαν την ελληνική ιθαγένεια
χιλιάδες μουσουλμάνοι που ταξίδεψαν στο
εξωτερικό και ζουν σήμερα στη Θράκη ως «ανιθαγενείς».
Εξηγούμαι
για να μην παρεξηγούμαι: Η ισονομία και η
ισοπολιτεία είναι οι βάσεις πάνω στις
οποίες στηρίζεται κάθε δημοκρατικό
οικοδόμημα. Και η Ελλάδα σαν μια
σύγχρονη ευρωπαϊκή δημοκρατία λαμβάνει
μέτρα - και καλά κάνει - που συνάδουν
απόλυτα με το πνεύμα της προστασίας των
μειονοτήτων, όπως επιβάλλει άλλωστε και
η Ευρωπαϊκή Ένωση. Μήπως όμως τα μέτρα
αυτά θα έπρεπε να θεσπίζονται με τον όρο
της αμοιβαιότητας;
Γιατί,
πως μπορούμε να ψηφίζουμε ευνοϊκές
ρυθμίσεις για τα μουσουλμανικά βακούφια
της Θράκης, τη στιγμή που οι Τούρκοι
έχουν δημεύσει όλα τα ελληνικά (και όχι
μόνο) βακούφια στη χώρα τους; Πολύ
εύστοχα παρατηρεί ο κύριος Λυγερός στην
Καθημερινή της 14ης Ιανουαρίου 2007:
«Ας σημειωθεί ότι όλα τα βακούφια στις
δύο αυτές πόλεις (Ξάνθη – Κομοτηνή),
αξίζουν όσο περίπου η πολυκατοικία στην
πλατεία Ταξίμ στην Κωνσταντινούπολη,
την οποία οι τουρκικές αρχές έχουν
αρπάξει από τη μειονότητα και την έχουν
παραχωρήσει στη MUSIAD
(Ένωση Ισλαμικών Βιομηχανιών Τουρκίας)».
Με
ειδικό νόμο εξ άλλου, τα μη
μουσουλμανικά βακούφια στην Τουρκία,
έχασαν όλη την ακίνητη περιουσία τους,
που είχαν αποκτήσει μετά το 1936. Όλη αυτή
η βα-κουφολογία βέβαια, που έχει
αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια, δεν
άφησε αδιάφορη την Ευρωπαϊκή Ένωση, που
τόσο με αποφάσεις του ΕΔΑΔ, όσο και με
επανειλημμένες συστάσεις προς τη
γείτονα, της ζητά να ρυθμίσει το ζήτημα,
δείχνοντας σεβασμό προς το ευρωπαϊκό
κεκτημένο και τη συνθήκη της Λωζάνης.
Όμως η υποψήφια εταίρος εξακολουθεί να
κωφεύει και αντί για ρυθμίσεις για τα
βακούφια επιμένει σε … λόγια κούφια.
Πώς
είναι δυνατόν άλλωστε στη Θράκη να
λειτουργούν 235 μειονοτικά σχολεία
στοιχειώδους εκπαίδευσης, καθώς και να
δαπανώνται σημαντικά κονδύλια από τον
κρατικό κορβανά κάθε χρόνο για
λειτουργικές δαπάνες, επισκευές και
επεκτάσεις των σχολείων αυτών, τη στιγμή
που η Θεολογική Σχολή της Χάλκης
εξακολουθεί να παραμένει κλειστή; Πώς
είναι δυνατόν οι μουσουλμάνοι της
Θράκης να έχουν εξασφαλισμένη τη θέση
στα ΑΕΙ, μπαίνοντας χωρίς εξετάσεις με
ποσοστό 0,5% επί του συνόλου, την ώρα που
τα ελληνικά σχολεία (όσα ελάχιστα έχουν
απομείνει), μαραζώνουν μέχρι θανάτου
στην Κωνσταντινούπολη από την έλλειψη
μαθητών; Πόσοι Έλληνες μαθητές υπάρχουν
στην Ίμβρο, στην Τένεδο, στα κατεχόμενα
της Κύπρου;
Για
το αν η μουσουλμανική μειονότητα της
Θράκης, τέλος, ευημερεί ή όχι είναι
καλύτερα να αφήσουμε τους αριθμούς να
μιλήσουν από μόνοι τους: Το 1922 η
συγκεκριμένη μειονότητα αριθμούσε 86.000
μέλη, ενώ σήμερα πλησιάζει τις 100.000. Στην
Κωνσταντινούπολη αντίστοιχα η ελληνική
μειονότητα το 1923 αριθμούσε 118.000. Σήμερα,
μετά από πογκρόμ, απελάσεις, διώξεις και
δυσβάσταχτους φόρους, δεν έχουν μείνει
πάνω από 1700 άνθρωποι.
Είμαστε
περήφανοι για τη μειονοτική πολιτική
μας ως χώρα και οι παραπάνω αριθμοί
είναι σίγουρα τιμητικοί για την Ελλάδα.
Αυτό όμως που προκαλεί θλίψη, αλλά και
αγανάκτηση, είναι ότι οι παροχές όχι
μόνο είναι μονομερείς, αλλά αντίθετα η
ελληνική ομογένεια της Τουρκίας έχει
εγκαταλειφθεί στην τύχη της και
επανειλημμένα έχει μπει στο στόχαστρο
των εκάστοτε κυβερνήσεων της γειτονικής
χώρας, με τελικό σκοπό την οριστική
εξαφάνισή της. Και δεν τα κατάφεραν
καθόλου άσχημα!
*
Η Χριστιάννα Λούπα είναι δικηγόρος και
συγγραφέας του βιβλίου «Μετά την
Καταστροφή, Σμύρνη – Κατοχή» (εκδόσεις
Ιωλκός)
