IN MEMORIAM OF DR. BOB
ELGIE
Αφιερωμένο
απο τον Βασίλη Φάτση
Κοιτάζοντας
την τελευταία φωτογραφία μας πριν δυο
χρόνια στην αυλή του πατρικού σπιτιού
του στην λίμνη Simcoe,
αναπολώ τα έξι
χρόνια της επαγγελματικής μου ζωής,
δίπλα στον τέως υπουργό Dr. Bob Elgie
ως κοινοβουλευτικού συμβούλου και
ιδιαιτέρου του από το 1980 μέχρι το 1986, και
αισθάνομαι ότι ο άνθρωπος αυτός, που
έφυγε από τη ζωή στις 3 Απριλίου, χάραξε
αποτελεσματικά τον χαρακτήρα μου για
πάντα. Υπήρξε ο «πατέρας μου» και ο «καθοδηγητής»
της ενήλικης ζωής μου.
Δεν
θα αναφερθώ στα τεράστια και μοναδικά
προσόντα του ως υπουργού,
νευροχειρουργού, δικηγόρου και πρόεδρου
σε σπουδαιότατα κυβερνητικά και μη
όργανα ( ο αγγλόφωνος και μη
τύπος τον εξύμνησε όσο λίγους
πολιτικούς, αλλά παραθέτω παρακάτω στα
αγγλικά ένα σύντομο βιογραφικό του
σημείωμα), παρά μόνο θα παραθέσω λίγα
περιστατικά από τις προσωπικές μου
μνήμες, σαν ένα μικρό δείγμα σεβασμού
προς τη μνήμη του.
Κατ’αρχάς,
ο Dr.Bob, όπως τον αποκαλούσαμε, είχε μια γνήσια
αγάπη για οτιδήποτε Ελληνικό και το
απέδειξε σε πολλές περιπτώσεις. Και δεν
ήταν τα κίνητρα του μόνο επειδή ο
Ελληνισμός του East
York πάντοτε
τον στήριξε με την ψήφο του. Αντίθετα, εν
γνώσει του έχανε πολλές ψήφους από
αντίπαλες προς την Ελλάδα ομάδες.
Το
1981, προσκεκλημένος από τον τότε Πρόεδρο
της Ελληνικής Δημοκρατίας Κωνσταντίνο
Καραμανλή, ο Dr.
Bob και εγώ είχαμε την ευκαιρία να
παρακολουθήσουμε τις θείες λειτουργίες
στην Μονή Σταυρονικήτα στο Άγιον Όρος
για τρεις μέρες. Μαγεμένος από την
κατάνυξη τους, και από τα εκθέματα των
αντικειμένων των Βυζαντινών
Αυτοκρατόρων στο Μουσείο, σε ατέλειωτες
συνομιλίες του με τον τ. Πρόεδρο
εξέφραζε τον μεγάλο θαυμασμό του για την
Ελλάδα και τον πολιτισμό της. Παρόμοιος
ήταν και ο θαυμασμός του όταν ο τ.
καθηγητής αρχαιολόγος, Μανώλης
Ανδρόνικος, μας οδήγησε στα ευρήματα των
βασιλικών τάφων της Βεργίνας, όταν ακόμα
ήταν μέσα στη γη. Όταν επιστρέψαμε στον
Καναδά, μου ανέθεσε να βοηθήσω σε
οτιδήποτε χρειαζόταν για να έρθουν τα
εκθέματα στο Μουσείο του Τορόντο, όπως
και έγινε. Σε
επίσκεψη του τ. Υπουργού Υγείας της
Ελλάδος της πρώτης κυβέρνησης Α.
Παπανδρέου κ. Αυγερινού, με σκοπό να
μελετήσει το σύστημα ιατρικής ασφάλισης
του Οντάριο, μου ανέθεσε να ξεχάσω τα
καθήκοντα μου στο Υπουργικό Γραφείο για
όσο διάστημα χρειαζόταν για να
διευκολύνω το έργο του Έλληνα Υπουργού.
Αργότερα ως πρόεδρος του Workers
Compensation Board of
Ontario, σε απολυτή συνεργασία με τον τότε Έλληνα
Γ. Πρόξενο Γ. Θωμόγλου, ο Dr.
Bob υπέγραψε
την Συμφωνία Κοινωνικών Ασφαλίσεων του
Οντάριο με το Ι.Κ.Α. Άλλα και με απολυτό
σεβασμό και συνεχή μέριμνα με τους
αείμνηστους γιατρούς Λ. Πολυμενάκο (με
τον οποίο τον συνέδεε μια πολύ στενή,
οικογενειακή και προσωπική φιλία) και Δ.
Ωραιόπουλο, μεσολάβησε αποτελεσματικά
για να δοθεί από την Κυβέρνηση του
Πρωθυπουργού Bill Davis η δωρεά του $1 εκατομ. για την ανέγερση του
πρώτου Ελληνικού μας Γηροκομείου.
Στην
προσωπική μου ζωή και καριέρα, υπήρξε ο
απολυτός μέντορας. Με δίδαξε όσο κανείς
άλλος ότι το να υπηρετείς τον συνάνθρωπο
σε δημόσιες και μη θέσεις είναι ύψιστη τιμή και η
πιο καθαρή έκφραση του σκοπού και
ύπαρξης της ανθρωπινής φύσης. Θυμάμαι
όταν αρχικά αρνήθηκα σε πρόταση που μου
είχε γίνει να είμαι υποψήφιος
ομοσπονδιακός βουλευτής, με φώναξε στο
γραφείο του και με αυστηρό ύφος μου είπε
ότι «αν δεν είσαι έτοιμος έμπρακτα να
λάβεις μέρος στα πολίτικα δρώμενα, τότε
να μη με ενοχλήσεις ποτέ για τα ζητήματα
των δικαιωμάτων των μειονοτήτων και του
πολυπολιτισμού». Φυσικά, είναι γνωστό
ότι στάθηκε βράχος δίπλα μου στους
πολιτικούς μου αγώνες.
Ένα
καλοκαίρι έφθασα πολύ κοντά-και ήταν η
μοναδική φορά- στο να με απολύσει από τα
καθήκοντα μου στο υπουργικό του γραφείο.
Η σύζυγος του Νάνση μου τηλεφώνησε και
μου ζήτησε αν θα μπορούσα να βοηθήσω την
κόρη τους, Άλλισον, να βρει δίμηνη
εργασία στο υπουργείο υγείας για το
καλοκαίρι μια και ήταν δευτεροετής
φοιτήτρια ψυχολογίας στο πανεπιστήμιο.
Υπήρχε ένα κυβερνητικό πρόγραμμα
τοποθέτησης φοιτητών σε γραφεία
υπουργών για τους θερινούς μήνες, οπότε
και μπόρεσα να την τοποθετήσω στο
γραφείο του τότε Υπουργού Υγείας L.
Grossman. Ποιος είδε τον Θεό και δεν φοβήθηκε! Όταν
το έμαθε, με φώναξε στο γραφείο του
έτοιμος να με απολύσει λέγοντας μου ότι
« λυπάμαι που δεν έμαθες δίπλα μου ότι
εγώ ήλθα στην πολιτική όχι για να
βρίσκονται τα δικά μου παιδιά σε
πλεονεκτική θέση έναντι εκείνων του
απλού πολίτη, άλλα για να αλλάξω την
αδικία στην πολιτική». Το πιστεύω του
αυτό, εξάλλου, ήταν και η κινητήριος
δύναμη για να μεταρρυθμίσει ριζικά τον
Κώδικα Ανθρώπινων Δικαιωμάτων του
Οντάριου και την εργατική Νομοθεσία για
την προστασία των εργατών στον χώρο
εργασίας, παρά την πιεστική πολεμική
εναντίον του από ακροδεξιές ομάδες του
κόμματος του.
Δεν
θα αναφέρω τις πολλές περιπτώσεις πρώην
ασθενών του, που είχαν θεραπευθεί από
τις χειρουργικές εγκεφαλικές
επεμβάσεις του Dr.
Bob και που του φιλούσαν τα χέρια χρόνια μετά
επειδή τους είχε ενισχύσει και
οικονομικά μετά την εγχείρηση.
Αξίζει
να σημειωθεί ότι η θέση μου δίπλα του,
πέρα από το τι σήμαινε προσωπικά σε
εμένα-έναν άπειρο και φοβισμένο νεαρό
μετανάστη που έτρεμε κυριολεκτικά να
σταθεί αξιοπρεπώς δίπλα σε έναν τόσο
ευφυή και μεγάλο επιστήμονα- ήταν
πρωτοφανής για εκείνη την εποχή, όταν
δεν υπήρχε ούτε ένας μετανάστης σε
τέτοια υψηλή πολιτική θέση στο Οντάριο.
Σεβόμενος
τον χώρο και τον τόπο, καταλήγοντας θα
ήθελα, με αυτές τις λίγες γραμμές, να
αποτίσω φόρο τιμής στην μνήμη του
μεγάλου πολιτικού, επιστήμονα και
ανθρώπου που αποτελεί φάρο στην ζωή μου.
Γλυκέ μου Dr.
Bob, ΑΙΩΝΙΑ ΣΟΥ Η ΜΝΗΜΗ!
ELGIE, Robert Goldwyn,
C.M., B.A., L.L.B., M.D.,
F.R.C.S.(C) L.L.D. (hon.)
- Born in
Toronto January 22, 1929; died peacefully and painlessly on April 3, 2013.
He was a man of grace and stature dedicated to helping others and a mentor
and role model to all who were fortunate enough to have known him. In the
many roles he undertook throughout his life Bob always displayed respect
and courtesy towards those with whom he interacted, whether as a lawyer,
neurosurgeon, MPP and Cabinet Minister, as well as Chair of many
organizations including the Workers Compensation Boards in two provinces
(Ontario and Nova Scotia), Professor at Medicine, Queen’s and Professor
of Law, Dalhousie, the Patented Medicine Prices Review Board, the Ontario
Greenbelt Advisory Committee and the Ontario Press Council. For his
lifetime of achievement he was made a Member of the Order of Canada in
2003. Bob was a devoted husband to Nancy for almost 57 years and loving
father to their five children and thirteen grandchildren.A memorial
service and celebration of his life will take place at Timothy Eaton
Memorial Church, 230 St. Clair Ave. West, Toronto, on Saturday, May 4,
2013 at 11 am, followed by luncheon.
