Οι
Έλληνες Ιππότες…
Του
Γιώργου Ηλία Διαμαντόπουλου*
Η
μετά μεγάλης έμφασης αγγελία της
επικείμενης συγχώνευσης δύο ελληνικών
τραπεζών, της Εθνικής και Euro
bank, τελικά
δείχνει ότι βρίσκεται αντιμέτωπη με
πολλά εμπόδια, μια
πραγματικότητα η
οποία δημιουργεί μεγάλυος
προβληματισμούς τόσο στην κυβέρνηση,
όσο και το επιτελείο της, σχετικά με την
φερεγγυότητα του τραπεζιτικού
συστήματος της χώρας, το οποίο όμως
μέχρι σήμερα μας το παρουσίαζαν ως
θωρακισμένο και πετυχημένο. Στο σημείο
αυτό ας μου επιτραπεί να αναφερθώ σε
πρόσφατη τηλεοπτική παρουσίαση της ΕΡΤ,
στις 8 Απριλίου του 2013, όπου ένας εκ των
ομιλητών τόλμησε να δηλώσει ότι το
ελληνικό τραπεζιτικό σύστημα τελεί υπό
πτώχευση, παρά το γεγονός
ότι έχει ενισχυθεί από το Ελληνικό
κράτος και κατ΄εξακολούθηση για την
ανακεφαλαίωση τους, χωρίς ωστόσο
κανέναν έλεγχο επ΄αυτών, γεγονός το
οποίο θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί
σκανδαλώδες. Πέραν τούτου όμως ην
αδυναμία των δύο τραπεζικών ιδρυμάτων
ανεύρεσης ιδιωτικών κεφαλαίων για την
αύξηση του μετοχικού τους κεφαλαίου
κατά 1,5 δισεκατομμύρια Ευρώ, φαίνεται
ότι προβληματίζει ακόμα περισσότερο ενώ
παράλληλα δημιουργεί σοβαρά προβλήματα
στην λειτουργική τους δυνατότητα και
την αντιμετώπιση των υποχρεώσεών τους.
Μια πρώτη ερμηνεία αυτής της κατάστασης
θα μπορούσε να είναι το ότι η Τρόϊκα
ήθελε να αποφύγει την δημιουργία μιας
μεγάλης τράπεζας, λόγω του ότι κάτι
παρόμοιο συνοδεύεται από έναν πολύπλοκο
τραπεζικό κίνδυνο και την αποφυγή
τεράστιων οικονομικών επιπτώσεων επί
του συστήματος, σε περίπτωση αδυναμίας
τους να ανταποκριθούν
σε έκτακτες ανάγκες. Μια άλλη
υποκρυπτόμενη εκδοχή είναι εκείνη της
εξαγοράς τους με λιγότερα κεφάλαια από
ενδιαφερόμενους μνηστήρες επενδυτές. Εξ
άλλου αποδεικνύεται ότι πράγματι
υπάρχουν αρκετοί υποψήφιοι με πρωτοπόρο
τον όμιλο της Deutsche
Bank, σύμφωνα
με σχετική αναγγελία, του οποίου ο
γενικός διευθυντής είχε δηλώσει ότι η
Ελλάδα θα αποκομίσει ένα πραγματικό
οικονομικό όφελος από την εκμετάλλευση
των υδρογονανθράκων. Ένα οικονομικό
όφελος της τάξης του μισού
τρισεκατομμυρίου Ευρώ. Τα γεγονότα
λοιπόν αυτά αποδεικνύουν ότι στην
πραγματικότητα η όρεξη των πιθανών
μνηστήρων είχε ανοίξει προ πολλού,
δεδομένου μάλιστα είχαν φροντίσει να
προβούν σε τέτοιους πολυσύνθετους και
αρκετά δύσκολους μαθηματικούς
υπολογισμούς. Η απόκτηση, εξ άλλου,
επίλεκτων ελληνικών τραπεζών θα τους
επιτρέψει να εμπεδώσουν τη θέση τους
στις εσωτερικές αγορές της χώρας, ,ώστε
να κατορθώσουν να επωφεληθούν τον
πακτωλό των Πέτρο-Ευρώ που αναμένεται να
εισέλθει στα κρατικά ταμεία, από την
εκμετάλλευση των ελληνικών
υδρογονανθράκων. Προσωπικά είμαι
πεπεισμένος από την μέχρι σήμερα
συμπεριφορά των εταίρων της Ελλάδας και
κυρίως της Γερμανίας, η οποία έχει
διαθέσει μια ολόκληρη στρατιά επιτρόπων,
επιθεωρητών και πρόσφατα πρεσβευτών
καλής θέλησης, ότι έχουν εδραιώσει
απόλυτα και καλά τα δικαιώματά τους επί
της Ελληνικής επικράτειας, ως
διεκδικητές των πλούσιων φυσικών της
πόρων. Παρ’ όλα αυτά από ελληνικής
πλευράς η κυβέρνηση των Αθηνών
εμφανίζεται υποτονική και αδύναμη να
αντισταθεί. Η μέχρι σήμερα επίδειξη , από
πλευράς της, πολιτικής “δονκιχοτισμού”
αποδεικνύει μια χιμαιρική φαντασίωση
συμμετοχής σε επικούς αγώνες
και φανταστικούς άθλους με στόχο τη
σωτηρία της πατρίδας, από πλευράς των “ευ
πατρίδων ιπποτών” των Αθηνών, υπό την
ηγεσία του εκάστοτε υπουργού επί των
Οικονομικών στα διάφορα πεδία των μαχών
για την αντιμετώπιση των κινδύνων που
προέρχονται από τα Ευρωπαϊκά Συμβούλια.
Είναι επόμενο λοιπόν, κάτω από το φως
αυτών των αναλύσεων, η ελληνική διοίκηση
με την ιδέα της διάθεσης μιας τόσο
σοβαρής δύναμης στα χέρια της, να μπορεί
να επαναπαύεται εφησυχασμένη, πάνω στην
ανδρεία και την σοβαρότητα των
συμβούλων- ιπποτών της, στα χέρια των
οποίων έχει εναποθέσει το μέλλον και την
πρόοδο της χώρας. Όσο για τις ικανότητες
και την ευφυΐα αυτών των κομματικών
παραγόντων αποδεικνύεται ότι η “θεία
πρόνοια” εκ παραδρομής τοποθέτησε
κάποια περιοριστικά όρια πάνω στις
διαπραγματευτικές τους δυνατότητες, όχι
όμως δυστυχώς και πάνω στην άπλετη
βλακεία που τους διακρίνει. Τι κρίμα
αλήθεια.
